Asabiyyah
'Asabiyyah ou 'asabiyya (en árabe: عصبيّة: , traducido como "sentimento de grupo", "cohesión social", ou tamén como "vontade común") é un concepto de solidariedade social con énfase na unidade, consciencia de grupo, e un sentido de propósito compartido e cohesión social, orixinalmente utilizado no contexto de tribalismo e dos clans.[1]
Asabiyya non é un termo asociado necesariamente a un contexto de relacións nómades nin está baseado nos lazos de sangue ou parentesco; senón que é unha filosofía de humanismo cívico, xeralmente análogo á solidariedade. Con todo, tamén pode ter connotacións negativas posto que pode ser interpretado como nacionalista ou partidista, como por exemplo, cando prima sempre a lealdade ao grupo.[2]
O concepto era familiar na era pre-islámica, mais foi popularizado grazas á obra al-Muqaddima de Ibn Khaldún. Nesta é presentada como o vínculo fundamental da sociedade e como motor da Historia.[3] Ibn Khaldún argumentou que a asabiyya é cíclica e que está vencellada ao auxe e caída de civilizacións: é máis forte no inicio dunha civilización, declina cando esta avanza, e debilítiase cando esta civilización declina.[4]
A asabiyya de Ibn Khaldún
[editar | editar a fonte]
Ibn Khaldun describe asabiyya como o vínculo de cohesión entre as persoas que forman unha comunidade.[5] Este vencello existe en calquera nivel de civilización, dende as sociedades nómades aos estados e imperios.[4] A asabiyya é máis forte na fase nómade, mais diminúe paralelamente ao desenvolvemento da civilización.[4] Na fase de decadencia, outro asabiyya máis convincente pode desprazalo; segundo Ibn Khaldun isto explica o auxe e caída de civilización nunha perspectiva cíclica da Historia.[4][6]
Ibn Khaldun considera que cada dinastía ou civilización ten dentro dela as sementes da súa propia decadencia. Así, explica que as casas gobernantes (ou poderes hexemónicos) tenden a xurdir nas periferias dos imperios existentes, empregando a asabiyya de seu, máis forte, como unha vantaxe para provocar o cambio. Isto implica que os gobernantes novos son ao principio considerados 'bárbaros' en comparación aos anteriores. Unha vez consolidado o seu poder, son cada vez máis laxos, aparecendo problemas de coordinación e disciplina, centrándose en conservar o seu novo estilo e nivel de vida. Entón, a asabiyya disólvese entre faccións e individualismos, perdendo a súa capadicade de cohesionar. Cando iso sucede, as condicións son propicias para a aparición na periferia dun novo poder (ou dinastía) que repetirá o mesmo ciclo que a anterior.[7] Ademais, Ibn Khaldún no al-Muqaddima tamén estima que os poderes ou dinastías teñen un período de vixencia que non supera as tres xeracións de 40 anos.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Zuanna, Giampiero Dalla and Micheli, Giuseppe A. Strong Family and Low Fertility. 2004, p. 92
- ↑ Weir, Shelagh. A Tribal Order. 2007, page 191
- ↑ Ibn Khaldun. The Muqaddimah Arquivado 13 de abril de 2021 en Wayback Machine.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Tibi, Bassam (1997). Arab nationalism: a critical enquiry. Macmillan. p. 139.
- ↑ Tausch, Arno; Heshmati, Almas (2009-09). "Asabiyya: Re-Interpreting Value Change in Globalized Societies". IZA Discussion Papers (en inglés).
- ↑ Navarro, Alejandro Martín (2022-07-13). "Historia e identidad: reflexiones en torno a Ibn Jaldún y Hegel". THÉMATA. Revista de Filosofía (en castelán) (65): 340–360. ISSN 2253-900X. doi:10.12795/themata.2022.i65.15.
- ↑ Patriarca, Giovanni (2019). "El eterno retorno de la Asabiyyah. Ibn Jaldún y la teología política contemporánea". Daimon: Revista internacional de filosofía (76): 139–153. ISSN 1130-0507.
