Saltar ao contido

Alfredo Conde

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Alfredo Conde Cid»)
Modelo:BiografíaAlfredo Conde

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento5 de xaneiro de 1945 Editar o valor en Wikidata (79 anos)
Allariz, España Editar o valor en Wikidata
Deputado do Parlamento de Galicia
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
EducaciónUniversidade de Santiago de Compostela Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritor, poeta, político, novelista Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Premios

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
Sitio webalfredoconde.es Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1719666 Bitraga: 1356 AELG: 4 BUSC: conde-alfredo-1945 Dialnet: 75602

Alfredo Conde Cid, nado en Allariz o 6 de xaneiro de 1945, é un escritor e político galego tanto en lingua galega como en lingua castelá.[1]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Naceu no seo dunha familia galeguista de clase media.[Cómpre referencia] Estudou náutica na Escola Superior de Náutica da Coruña e Historia na Universidade de Santiago de Compostela. Traballou como mariño mercante e tamén como profesor de historia nun colexio privado.

Xa vai o Griffón no vento incluíuse na Biblioteca Galega 120.

En 1973 foi cofundador, con outros oito socios (José Luis Llácer, Margariña Valderrama, María Victoria Moreno, Blanca Varona, Ramón Yuste, Carmen María Echarre, Paco Gulías e Javier Yuste) da librería Xuntanza, na rúa Andrés Muruais de Pontevedra, que pechou en 1976 polas débedas.[2][3]

Foi deputado no Parlamento de Galicia como independente no grupo do PSdeG (1981-1993) e conselleiro de cultura con Fernando González Laxe (1987-1990). Foi o primeiro presidente do PEN Clube de Galicia (1990-1991).

A súa primeira obra foi o poemario Mencer de lúas (1968), pero Alfredo Conde é coñecido sobre todo pola súa obra narrativa que comeza en 1974 co libro de relatos Mementos de vivos.

Deixei de escribir en galego porque me dei de conta de que levaba vinte anos facendo o parvo, de que non se me quere e de que non teño amigos. […] Agora todo é mercado, a excelencia non pinta nada […] O que acontece é que preciso tempo e cartos. Paréceme un cachondeo que me traduzan do castelán, fareino eu cando teña tempo.[4]

Obra en galego

[editar | editar a fonte]

Narrativa

[editar | editar a fonte]
Un detalle deste cadro de Arturo Fernández Cersa empregouse para ilustrar a portada de María das Batallas, Galaxia, 2007.[5]
  • Mencer de lúas (1968, Galaxia)
  • ColeccionAN. 69 poemas de amor (2014, Trifolium, edición bilingüe galego-castelán)

Conversas

[editar | editar a fonte]

Obras colectivas

[editar | editar a fonte]
  • Os novísimos da poesía galega (1973, Akal)
  • Contos da xustiza (1991, Ir Indo)
  • Polos camiños da literatura: escritores galegos do PEN (1993, Xunta de Galicia/PEN Clube)
  • Unha liña no ceo (58 narradores galegos 1979-1996) (1996, Xerais)
  • Poetas e Narradores nas súas voces (Vol. I) (2001, Consello da Cultura Galega)
  • Un futuro para a lingua (2002, Xunta de Galicia)
  • Narradio. 56 historias no ar (2003, Xerais)
  • Marcos Valcárcel. O valor da xenerosidade (2009, Difusora)
  • Pontevedra. Laranxeiras e limoeiros (2015, Concello de Pontevedra/Galaxia)

Obra en castelán

[editar | editar a fonte]
Na Praza do Obradoiro

Narrativa

[editar | editar a fonte]
  • Los otros días (1991)
  • Cubita, la bella (1992, Biblioteca 114, El Correo Gallego)
  • Azul cobalto. Historia posible del Marqués de Sargadelos (2001, Edhasa). Traducida ao ruso.[24]
  • María de las batallas (2008)
  • Huesos de santo (2010)
  • El beato (2016)

Distincións

[editar | editar a fonte]

Obra en galego

[editar | editar a fonte]

Obra en castelán

[editar | editar a fonte]
  • Premio Nadal no 1991, por Los otros días.
  • Premio Ateneo-Ciudad de Valladolid 2016 por El beato[25]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Estivo casado con Margariña Valderrama, con quen tivo dúas fillas.[27]

  1. Manuel Jabois (24 de marzo de 2023). "Alfredo Conde: “En la feria apuntas al conejo de las orejas más grandes. Y yo asomé demasiado las orejas”". El País (en castelán). 
  2. "«La Educación es mi religión, aprendí mucho de mis alumnos y les estoy muy agradecida»". La Voz de Galicia (en castelán). 17/5/2008. 
  3. Casalderrey, F.; Aleixandre, M. (2018). María Victoria Moreno: a muller que durmía pouco e soñaba moito. Merlín. Xerais. p. 13. ISBN 978-84-9121-311-6.Aleixandre, M.&rft.aufirst=F.&rft.aulast=Casalderrey&rft.btitle=Mar�a Victoria Moreno: a muller que durm�a pouco e soñaba moito&rft.date=2018&rft.genre=book&rft.isbn=978-84-9121-311-6&rft.pages=13&rft.pub=Xerais&rft.series=Merl�n&rft_id=https://www.xerais.gal/libro.php?id=5158984&rft_val_fmt=info:ofi/fmt:kev:mtx:book" class="Z3988"> 
  4. Jaureguizar, Santiago (16/12/2010). "Deixei de escribir en galego porque deime de conta de que levaba vinte anos facendo o parvo". El Progreso. Arquivado dende o orixinal o 11/07/2012. Consultado o 24/12/2010.Jaureguizar&rft.chron=16/12/2010&rft.genre=article&rft.jtitle=El Progreso&rft_id=http://elprogreso.galiciae.com/nova/70638.html&rft_val_fmt=info:ofi/fmt:kev:mtx:journal" class="Z3988"> 
  5. "Alfredo Conde recrea a figura histórica de María Pita" Galaxia.
  6. "Breixo". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  7. "Memoria de Noa". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  8. "Noa i eio pamiat". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  9. "El Griffón". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  10. "Il Grifone". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  11. "The Griffon". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  12. "Grifon". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  13. "Música sacra". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  14. "Siempre me matan". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  15. "Memoria de soldado". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  16. "Romasanta: memorias inciertas del hombre lobo". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  17. "Chelovek-volk: Istoria Manuélia Blanko Romasanty, rasskazannaia in samim". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  18. "Romasanta: Uncertain memoirs of the Galician wolfman". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  19. Conde lendo un fragmento de Lukumi.
  20. "Lukumí". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2020. Consultado o 2019-07-17. 
  21. "María de las batallas". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  22. "Un vento que pasa". Editorial Galaxia. Consultado o 2019-07-16. 
  23. López Silva, Xosé Antonio (outubro, novembro, decembro 2019). "Lúcida reflexión sobre a vellez". Grial LVII (224): 102–103. ISSN 0017-4181. 
  24. "Siniy kobalt: Vozmozhnaia istoria zhizni markiza Sargadelosa". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-17. 
  25. "Alfredo Conde: «Sin el premio, 'El beato' habría pasado desapercibido»", La Voz de Galicia, 23 de maio de 2016 (en castelán).
  26. Fernández, Elisabet (2021-10-25). "O escritor Alfredo Conde xa é fillo predilecto de Ourense". La Región (en castelán). Consultado o 2021-10-26. 
  27. La Voz de Galicia, 25-7-1985, p. 17.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]


Predecesor:
Alejandrino Fernández Barreiro
 
conselleiro de Cultura
 
1987-1990
Sucesor:
Daniel Barata Quintas