Bullshit Jobs
| Bullshit Jobs | |
|---|---|
| Título orixinal | Bullshit Jobs, Bullshit jobs e ブルシット・ジョブ : クソどうでもいい仕事の理論 |
| Autor/a | David Graeber |
| Orixe | Estados Unidos de América |
| Lingua | lingua inglesa |
| Tema(s) | traballo de merda |
| Xénero(s) | ensaio |
| Editorial | Simon & Schuster |
| Data de pub. | 15 de maio de 2018 |
| Na rede | |
  | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Bullshit Jobs: A Theory é un libro do ano 2018 escrito polo antropólogo estadounidense David Graeber que postula a existencia de traballos sen propósito e analiza o seu dano á sociedade.[1] Graeber sostén que máis da metade do traballo social non ten propósito e vólvese psicoloxicamente destrutivo cando se combina cunha ética laboral que asocia o traballo coa autoestima. Graeber describe cinco tipos de traballos sen sentido nos que os traballadores finxen que a súa función non é tan inútil ou daniña como saben que é. Sostén ademais que a asociación do traballo co sufrimento virtuoso é recente na historia da humanidade, e propón os sindicatos e a renda básica universal como solución potencial.
O libro é unha extensión dun ensaio popular que Graeber publicou en 2013, que logo foi traducido a 12 idiomas, e cuxa premisa subxacente converteuse no tema dunha enquisa de YouGov. Posteriormente, Graeber solicitou centos de testemuños de persoas con traballos sen sentido e revisou o seu caso nun libro que foi publicado por Simon & Schuster en maio de 2018.
Resumo
[editar | editar a fonte]En Bullshit Jobs o antropólogo estadounidense David Graeber expón que os beneficios da produtividade da automatización non conduciron a unha semana laboral de 15 horas, como predixo o economista John Maynard Keynes en 1930,[2] senón a "traballos de merda": "unha forma de emprego remunerado que é tan completamente inútil, innecesaria ou perniciosa que nin sequera o empregado pode xustificar a súa existencia aínda que, como parte das condicións de emprego, senta obrigado a finxir que non é así".[3] Aínda que estes traballos poden ofrecer unha boa remuneración e amplo tempo libre, Graeber sostén que a inutilidade do traballo roza a súa humanidade e crea unha "profunda violencia psicolóxica".[3]
Graeber sostén que o traballo como fonte de virtude é unha idea recente, que o traballo foi desprezado pola aristocracia na época clásica, pero investido como virtuoso por filósofos entón radicais como John Locke. A idea puritana da virtude a través do sufrimento xustificaba o traballo das clases traballadoras como algo nobre.[4] E así, continúa Graeber, os traballos de merda xustifican os modelos de vida contemporáneos: que as dores do traballo aburrido son unha xustificación adecuada para a capacidade de satisfacer os desexos do consumidor e que satisfacer eses desexos é, de feito, a recompensa do sufrimento a través do traballo inútil. En consecuencia, ao longo do tempo, a prosperidade extraída dos avances tecnolóxicos reinvestiuse na industria e no crecemento do consumo en por si, en lugar de en a compra de tempo libre adicional do traballo. Os traballos de merda tamén serven a fins políticos, nos que os partidos políticos preocúpanse máis por ter postos de traballo que por que estes sexan satisfactorios. Ademais, sostén, as poboacións ocupadas co traballo de merda teñen menos tempo para rebelarse.[5]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ historia, Conversación sobre (2023-08-27). "Sobre el fenómeno de los trabajos de mierda". Conversacion sobre Historia (en castelán). Consultado o 2024-06-01.
- ↑ Petit, Quino (2018-10-13). "David Graeber: “El mercado financiero es el principal creador de trabajos de mierda”". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 2024-06-01.
- ↑ 3,0 3,1 Heller, Nathan (2018-06-07). "The Bullshit-Job Boom" (en inglés). Consultado o 2021-11-14.
- ↑ Duncan, Emma. "Review: Bullshit Jobs: A Theory by David Graeber — quit now, your job is pointless" (en inglés). ISSN 0140-0460. Consultado o 2021-11-14.
- ↑ Glaser, Eliane (2018-05-25). "Bullshit Jobs: A Theory by David Graeber review – the myth of capitalist efficiency". The Guardian (en inglés). Consultado o 2021-11-14.
