Saltar ao contido

Édouard Philippe

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaÉdouard Philippe

(2023) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento28 de novembro de 1970 Editar o valor en Wikidata (53 anos)
Ruán, Francia Editar o valor en Wikidata
Board of directors member (en) Traducir Atos (pt) Traducir
27 de outubro de 2020 –
Ministro do Interior de Francia
3 de outubro de 2017 – 16 de outubro de 2017
← Gérard Collomb – Christophe Castaner ⊟
Gabinete ministerial: Governo Édouard Philippe II (pt) Traducir
Primeiro ministro de Francia
15 de maio de 2017 – 3 de xullo de 2020
← Bernard Cazeneuve – Jean Castex ⊟
Nomeado por: Emmanuel Macron
Q66501297 Traducir
Representa: Le Havre

23 de marzo de 2014 –
Deputado da Asemblea Nacional
20 de xuño de 2012 – 15 de xuño de 2017 – Jean-Louis Rousselin (pt) Traducir ⊟

Circunscrición electoral: Seine-Maritime's 7th constituency (en) Traducir
Deputado da Asemblea Nacional
23 de marzo de 2012 – 19 de xuño de 2012
← Jean-Yves Besselat (pt) Traducir

Circunscrición electoral: Seine-Maritime's 7th constituency (en) Traducir
Alcalde de O Havre
24 de outubro de 2010 – 20 de maio de 2017
← Antoine Rufenacht (pt) Traducir – Luc Lemonnier (pt) Traducir ⊟
Presidente Agglomeration community of Le Havre (en) Traducir
2010 – 25 de xuño de 2017
← Antoine Rufenacht (pt) Traducir – Luc Lemonnier (pt) Traducir ⊟
Conselleiro xeral general council of Seine-Maritime (en) Traducir
17 de marzo de 2008 – 22 de abril de 2012
← Jean-Yves Besselat (pt) Traducir
Circunscrición electoral: canton of Havre-5 (en) Traducir
Regional council member (en) Traducir Alta Normandía
29 de marzo de 2004 – 18 de marzo de 2008
Member of the municipal council of Le Havre (en) Traducir

Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
ResidenciaHôtel Matignon (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
EducaciónEscola Nacional de Administração (pt) Traducir (1995–1997)
Instituto de Estudos Políticos de París (–1992)
École de Gaulle-Adenauer (en) Traducir (–1988)
Lycée Janson-de-Sailly (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Altura194 cm Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo París Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónpolítico Editar o valor en Wikidata
EmpregadorAreva (en) Traducir (2007–2010) Editar o valor en Wikidata
Partido políticoOs Republicanos (pt) Traducir (2015–2018)
Unión por un Movemento Popular (2002–2015)
Partido Socialista (1990–1992)
Horizontes (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Membro de
Salario base220.505 $ Editar o valor en Wikidata
DeporteEnglish boxing (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeÉdith Chabre Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura Editar o valor en Wikidata
Facebook: edouard.philippe.77 Twitter: EPhilippe_LH Editar o valor en Wikidata

Édouard Philippe, nado en Ruán o 28 de novembro de 1970, é un político francés. Ocupou o cargo de primeiro ministro de Francia dende o 15 de maio de 2017 ata o 3 de xullo de 2020.[1]

Formado do Instituto de Estudos Políticos de París e na Escola Nacional de Administración (ENA), apoiou nos anos 90 ao Partido Socialista de Michel Rocard, dando máis tarde un xiro á dereita. En 2002 participou na creación da Unión por un Movemento Popular (UMP), despois de ser chamado por Alain Juppé. Foi membro do equipo deste último no Ministerio de Ecoloxía dende maio de 2007 e incorporouse á compañía Areva tras a derrota de Alain Juppé nas eleccións lexislativas de xuño.

Despois de exercer varios mandatos locais, foi elixido alcalde de Le Havre e presidente da Comunidade da Aglomeración de Le Havre (CODAH) en 2010, e en 2012 foi elixido deputado da Asemblea Nacional.

Foi portavoz de Alain Juppé durante as primarias da dereita e do centro de 2016, apoiando a François Fillon, pero retirouse da campaña presidencial cando foi acusado de empregos ficticios. Foi entón elixido polo novo presidente, Emmanuel Macron, para liderar un primeiro goberno, e un segundo despois das eleccións lexislativas de 2017.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Orixes, estudos e familia

[editar | editar a fonte]

Édouard Philippe naceu en Ruán, sendo seus pais profesores de francés[2] e creceu nos arredores da súa cidade natal. Ten unha irmá, tamén profesora de francés.[3] Afirma ser bisneto dun estibador membro da CGT en Le Havre[4] e ser un produto puro da meritocracia.[5][6] Este bisavó tería sido un dos primeiros membros do Partido Comunista Francés.[7]

Foi alumno da escola Michelet de Ruán e logo da escola Jean-Texcier en Le Grand-Quevilly. Foi despois ao instituto de ensino secundario Bruyères en Sotteville-lès-Rouen,[8] e completou o bacharelato en 1988 en Bonn, onde seu pai era entón director do liceo francés.[9] Formouse no Instituto de Estudos Políticos de París (sección de servizo público, promoción de 1992)[10] e na Escola Nacional de Administración (promoción Marc-Bloch, 1995-1997),[11] onde ingresou despois de exercer o seu servizo militar como oficial de artillaría (1994).[12]

Carreira profesional

[editar | editar a fonte]

Despois de abandonar a ENA en 1997, ingresou no servizo público e foi nomeado para o Consello de Estado,[13] onde se especializou no dereito de contratación pública. En 2004 converteuse en avogado no bufete Debevoise & Plimpton. Uniuse despois á multinacional francesa Areva en 2007 como director de asuntos públicos (2007-2010). Segundo o Observatorio Nuclear, a súa función principal aí era "asegurar a colaboración dos parlamentarios adquiridos polo lobby nuclear".[14]

Entrada na política

[editar | editar a fonte]

Durante os seus estudos en Sciences Po, militou dous anos en clubs rocardianos e no Partido Socialista apoiando a Michel Rocard,[2] antes de darse de baixa do partido[15] e achegarse á dereita.

Édouard Philippe, alcalde de Le Havre, entregando o premio literario Océanes a Olivier Merle, en 2011.

En 2001 uniuse ao equipo municipal de Antoine Rufenacht, alcalde de Le Havre, do que pasou a ser o responsable de asuntos xurídicos.

Foi candidato nas eleccións lexislativas de 2002 na 8ª circunscrición de Seine-Maritime. Ese mesmo ano, Alain Juppé propúxolle participar na fundación da UMP, un partido que pretendía reunir a todos os partidos políticos da dereita e do centro nun gran movemento popular. Aceptou e ocupou o cargo de director xeral de servizos ata a dimisión de Alain Juppé en 2004.

Entre 2004 e 2008 ocupou un escano no consello rexional da Alta Normandía.[16]

Do 18 de maio ao 18 de xuño de 2007 foi membro do gabinete de Alain Juppé no Ministerio de Ecoloxía, Desenvolvemento e Planificación Sostible, ata que perderon o ministerio co comezo do goberno de Fillon.

Édouard Philippe foi elixido conselleiro xeral de Seine-Maritime no cantón de Havre-5 en 2008. Tamén foi nomeado tenente de alcalde, responsable de desenvolvemento económico e portuario, emprego, formación, educación superior e relacións internacionais. En 2009 converteuse en tenente de alcalde encargado de urbanismo, vivenda, do Gran París e desenvolvemento portuario. Conxuntamente con estes mandatos foi o encargado da defensa dos intereses de Areva ata 2010.[17]

O 24 de outubro de 2010, o consello municipal elixiuno alcalde de Le Havre trala dimisión de Antoine Rufenacht. O 18 de decembro converteuse en presidente da comunidade de aglomeración de Le Havre. Durante o seu mandato, o seu concello tirou ao lixo 8.500 racións de mousse de chocolate destinadas a comedores escolares en decembro de 2012 debido á presenza de xelatina de porco, prohibida para o consumo por varias relixións. Ata o 1 de agosto de 2012 foi avogado rexistrado no colexio.[18]

Foi suplente de Jean-Yves Besselat, deputado da Asemblea Nacional pola 7ª circunscrición de Seine-Maritime (Le Havre oeste), desde 2007. Tras a morte deste o 23 de marzo de 2012, converteuse en deputado pero non tomou posesión do escano, pois a Asemblea suspendeu o seu traballo durante a campaña das eleccións presidenciais. Foi elixido nas seguintes eleccións lexislativas, en xuño.[19][20]

Despois de opoñerse ás leis sobre transparencia da vida pública adoptadas en reacción ao caso Cahuzac, atopouse en 2014 entre os 23 deputados ou senadores (de 1048) cuxa declaración de bens foi acompañada dunha "reprimenda" da Alta Autoridade para a Transparencia da Vida Pública (HATVP), unha mención reservada aos "incumprimentos de certa gravidade",[21] pola súa negativa a dar a información esixida pola lei. Na súa declaración, escribiu "nin idea" na sección correspondente ao valor dos seus inmobles. O HATVP sinalou que estes baleiros minan o "carácter exacto" do documento pero non se puxo en marcha ningún proceso xudicial. Ademais, rexeitou declarar o importe da súa remuneración como avogado en Areva. . A declaración de patrimonio foi logo actualizada.[22]

O 23 de marzo de 2014 a lista que lideraba ás eleccións municipais foi elixida na primeira volta, co 52,0% dos votos emitidos, o que lle permitiu ser reelixido polo novo consello municipal o 29 de marzo.[23] Tamén foi re-elixido para dirixir a comunidade de aglomeración de Le Havre o 29 de marzo. Foi elixido presidente da axencia de urbanismo para a rexión de Le Havre e a ría de Sena o 5 de xuño de 2014. Un informe da cámara rexional de contas de Normandía publicado en 2018 indicaba que a débeda da cidade de Le Havre aumentara drasticamente entre 2012 e 2017, mentres que Edouard Philippe foi alcalde.[24]

En xuño de 2016 participou na reunión do grupo Bilderberg.[25][26]

Foi, xunto a Benoist Apparu, voceiro de Alain Juppé durante a súa candidatura ás primarias presidenciais de Les Républicains de 2016.[27] O 2 de marzo de 2017 como parte do caso Fillon, abandonou o equipo de campaña de François Fillon para as eleccións presidenciais, e escribiu unha crónica da campaña en Liberación.[28][29]

Debido á lei sobre a non acumulación de mandatos, que fai incompatible as funcións de alcalde e deputado, e que entrou en vigor en xullo de 2017, renunciou a presentarse ás eleccións lexislativas de 2017.[30] Rematou o seu mandato como deputado o 15 de xuño de 2017, un mes despois do seu nomeamento en Matignon. Foi un dos membros menos activos da XIV lexislatura.[31]

Primeiro ministro

[editar | editar a fonte]

Nomeamento

[editar | editar a fonte]
Emmanuel Macron, Édouard Philippe, Geneviève Darrieussecq e Florence Parly o 14 de xullo de 2017.

O 15 de maio de 2017, un día despois da toma de posesión de Emmanuel Macron, foi nomeado primeiro ministro polo novo presidente da República.[32] Converteuse no terceiro primeiro ministro máis novo da V República, por detrás de Jacques Chirac e Laurent Fabius. Édouard Philippe criticara a Emmanuel Macron varias veces no pasado, definíndoo en 2014 como un ex banqueiro dos Rothschild, facendo unha comparación en 2016 entre o "Macron dos actos" e o "Macron dos discursos", ou denunciando a principios de 2017 o feito de que "Macron non asume nada mais promete todo" e que "ten o cinismo dun vello camioneiro".[33][34] Foi a primeira vez durante Quinta República, fóra do período de convivencia, en que un primeiro ministro levou a cabo unha política que el non apoiara durante a campaña presidencial[35] e que non procedía dunha movemento político que apoiaba oficialmente o xefe do Estado.[36]

Edouard Philippe en setembro de 2017.

O secretario xeral de Les Républicains, Bernard Accoyer, considera que con este nomeamento, Édouard Philippe "botouse el mesmo fóra da nosa familia política".[37] O 31 de outubro de 2017, a oficina política dos republicanos "tomou nota da súa partida",[38] que el mesmo non anunciara, pero sen expulsalo formalmente do partido.[39] O 18 de novembro de 2017, no congreso de La République en marche, declarou que Les Républicains "finxen tomar nota de que xa non serei membro".[40] En marzo de 2018, citando fontes próximas ao primeiro ministro, Le Journal du dimanche (JDD) afirmou que xa non estaba afiliado a ningún partido.[41]

Mediapart sinalou que a maioría dos membros do seu gabinete proceden do o seu círculo de amigos, que traballaron durante bastante tempo, coma el, dentro dos equipos de Alain Juppé. De feito inédito, o presidente e o primeiro ministro comparten unha ducia de conselleiros, o que Mediapart percibe como "un xeito de que Macron se asegure manter unha presenza directa no gabinete do seu primeiro ministro, cousa que non ocurrira no mandato de Hollande". Emmanuel Macron tentou impoñerlle como director do gabinete a Nicolas Revel, pero Édouard Philippe elixiu a Benoît Ribadeau-Dumas.[42] O seu subdirector de persoal é Thomas Fatome, exconselleiro de saúde de Nicolas Sarkozy no Elisio.[43] Finalmente, pola súa antiga actividade dentro de Areva e as posicións que sostivo no pasado, o seu nomeamento preocupou aos movementos ecoloxistas, que recordaron que votou en contra da lei de transición enerxética e contra a lei sobre a biodiversidade.[44]

Na casa consistorial de Le Havre, foi substituído polo seu antigo primeiro axudante, Luc Lemonnier, o 28 de maio de 2017. Segue sendo concelleiro municipal.[45]

O 31 de xaneiro de 2020, anunciou que sería de novo candidato como cabeza de lista nas eleccións municipais de 2020 en Le Havre, descartando a posibilidade de converterse en alcalde sempre que seguise sendo primeiro ministro, pero sen descartar exercer esta función a longo prazo.[46] Foi o cuarto primeiro ministro da Quinta República que se presentou ás eleccións municipais cando ocupaba o seu cargo en Matignon, e o primeiro desde Alain Juppé en Bordeos en 1995.[47] As súas funcións de primeiro ministro forzárono a limitar as súas viaxes de campaña.[48] O seu programa inclúiu a remodelación do estadio Yuri Gagarin, unha terceira liña de tranvía, o cultivo de árbores, o desenvolvemento da universidade e a a ampliación de prazas de gardería.[49] Foi o máis votado na primeira volta co 43,6% dos votos, por diante de Jean-Paul Lecoq, do Partido Comunista Francés, que obtivo o 35,88% dos votos.[50]

Estado de emerxencia

[editar | editar a fonte]
Édouard Philippe e François de Rugy nas cerimonias do 11 de novembro de 2017.

Entre os primeiros proxectos de lei previstos polo goberno, Le Monde revelou, o 7 de xuño de 2017, que Emmanuel Macron e Édouard Philippe pretendían incluír o estado de emerxencia no dereito ordinario. Este proxecto de lei foi duramente criticado polo New York Times, que considerou que "legalizaría permanentemente o estado de emerxencia decretado por François Hollande" e xulgou que as medidas incluídas neste texto "contribúen pouco para combater o terrorismo, sen mellorar as leis existentes, ao tempo que ameazan os dereitos dos cidadáns.[51] Para o diario estadounidense, é "alarmante" que o poder executivo busque consagrar o estado de emerxencia no dereito ordinario e forxar así un freo permanente aos dereitos constitucionais dos cidadáns franceses.

Movemento dos chalecos amarelos

[editar | editar a fonte]

En novembro e decembro de 2018, o seu goberno tivo que afrontar o movemento dos chalecos amarelos, nacidos da oposición ao aumento dos impostos sobre o combustible. A implicación persoal do primeiro ministro na limitación velocidade da rede viaria aos 80 km/h (agás nas autoestradas, vías rápidas e zonas urbanizadas), fronte aos desexos de Emmanuel Macron, tamén tería xogado un papel no fortalecemento do movemento.[52]

A súa actitude durante o conflito recibiu críticas e provocou unha forte caída na súa popularidade, que se achegou á do xefe de Estado.[53][54][55] Despois de prometer manter o aumento de impostos, anunciou o 4 de decembro unha moratoria de seis meses sobre a medida.[56] Non obstante, ao día seguinte o Elisio anunciou que o aumento se cancelaba para todo o 2019. Os medios de comunicación falaron de tensións emerxentes entre o xefe do goberno e o presidente da República.[57][58][59]

Reforma das pensións

[editar | editar a fonte]
Édouard Philippe en 2019.

En febreiro de 2020, como parte da reforma das pensións e mentres a esquerda multiplicaba as emendas á Asemblea Nacional, usou o artigo 49-3 da Constitución para adoptar o texto sen votalo, o que foi criticado pola oposición.[60][61]

Pandemia da covid-19

[editar | editar a fonte]

En 2020 estivo á fronte da xestión da pandemia por coronavirus, que interrompeu o debate da reforma das pensións.[62][63] O 13 de marzo reiterou na TF1 que usar unha máscara protectora non servía para a poboación xeral, antes de dicir o contrario ao comezo do mes seguinte.[64][65][66][67] Aínda que o consello científico da COVID-19 recomendou deixar as escolas pechadas ata setembro, anunciou a súa apertura gradual a partir do 11 de maio.[68][69]

Como durante a crise dos chalecos amarelos, evocouse a miúdo nos medios de comunicación a posibilidade de que fora relevado,[70][71][72] debido ás diverxencias co presidente da República, que se queixaría de demasiada "rixidez" do primeiro ministro, en particular sobre a cuestión da xestión do desconfinamento.[73][74] Ao mesmo tempo, a súa popularidade superou á do presidente a un nivel sen precedentes desde o inicio do quinquenio.[75]

Posicións políticas

[editar | editar a fonte]

Ecoloxía

[editar | editar a fonte]

A súa reputación como antiecoloxista comezou co seu traballo en Areva e viuse reforzada pola súa oposición á lei relativa á transición enerxética para o crecemento verde (2015) e á lei para a recuperación da biodiversidade, a natureza e paisaxes (2016).[76] Tamén se lle criticou o seu apoio ao mantemento dunha central de carbón en Le Havre, sendo Francia un dos países europeos máis afectados pola contaminación por carbón.

Reprodución asistida

[editar | editar a fonte]

Aínda que se supoñía que o seu goberno aprobaría a reprodución asistida para mulleres solteiras e lesbianas, prometido por Emmanuel Macron durante a súa campaña presidencial, Edouard Philippe declarou ter "evolucionado sobre esa cuestión". Nunha columna de 2013, expresou a súa posición en contra de dita medida.

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Está casado con Édith Chabre, que ocupa o cargo de directora executiva da escola de dereito do Instituto de Estudos Políticos de París.[77][78] A parella ten tres fillos: Anatole, Léonard e Sarah.[79]

Obras

[editar | editar a fonte]

Édouard Philippe é autor dun ensaio e coautor de dúas obras de ficción:

En 2015, escribiu o prefacio do libro de Danielle Knapp, Promenades avec Oscar Niemeyer, publicado por Petit à Petit.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "El gobierno francés presenta su dimisión a Emmanuel Macron". ELMUNDO (en castelán). 2020-07-03. Consultado o 2020-07-03. 
  2. ↑ 2,0 2,1 "Edouard Philippe de A à Z" (en francés). 16 de decembro de 2010. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  3. ↑ "Les moments-clés de la vie politique d’Edouard Philippe" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  4. ↑ Philippe, Édouard (2017). Des hommes qui lisent (en francés). J.-C. Lattès. ISBN 978-2-7096-6143-0. 
  5. ↑ Entretien dans l'émission Bureau politique de LCI, octobre 2016.
  6. ↑ "Edouard Philippe, un fidèle juppéiste qui s’affranchit pour recomposer" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  7. ↑ Dita pertenza ao PCF non aparece no libro de Philippe, pero indicouno o autor nunha entrevista radiofónica.
  8. ↑ "La jeunesse rouennaise d’Edouard Philippe" (en francés). 20 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  9. ↑ "Neuf choses que vous ignorez (peut-être) sur Edouard Philippe" (en francés). 14 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  10. ↑ "Edouard Philippe". Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  11. ↑ "Diario Oficial da República Francesa" (en francés). 24 de abril de 1997. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  12. ↑ "Biografía de Édouard Philippe" (en francés). Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  13. ↑ "Arrêté du 21 avril 1997 portant affectation aux carrières des élèves de la promotion 1995-1997 de l'Ecole nationale d'administration ayant terminé leur scolarité au mois de mars 1997" (en francés). Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  14. ↑ "Edouard Philippe, un chef de gouvernement pas très vert" (en francés). 16 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  15. ↑ "Qui est Edouard Philippe, pressenti à Matignon ?" (en francés). 10 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  16. ↑ "Edouard Philippe, Premier ministre" (en francés). 9 de maio de 2017. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  17. ↑ "Edouard Philippe, directeur adjoint de la communication d'Areva" (en francés). 31 de outubro de 2007. Arquivado dende o orixinal o 13 de xuño de 2020. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  18. ↑ "Declaración de intereses e actividades de Édouard Philippe" (PDF) (en francés). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de febreiro de 2021. Consultado o 14 de xuño de 2020.  Arquivado 26 de febreiro de 2021 en Wayback Machine.
  19. ↑ "Déclaration de patrimoine, lobbying chez Areva, absentéisme : les casseroles d'Edouard Philippe" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  20. ↑ "Edouard Philippe Premier ministre : un cancre de l'Assemblée pour diriger la majorité de Macron" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  21. ↑ "Le juppéiste Edouard Philippe, mauvais élève de la transparence" (en francés). 12 de maio de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  22. ↑ "Édouard Philippe, épinglé sur le manque de transparence de sa déclaration de patrimoine" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  23. ↑ "Resultados das eleccións municipais e comunitarias de 2014" (en francés). Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  24. ↑ "Le Havre : un rapport financier accablant pour Edouard Philippe" (en francés). 3 de outubro de 2018. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  25. ↑ "Le groupe de Bilderberg, un club trop mystérieux pour être honnête?" (en francés). 1 de xuño de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  26. ↑ "Fantasmes et « précariat » : bienvenue à la réunion annuelle du groupe Bilderberg" (en francés). 8 de xuño de 2016. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  27. ↑ "Chaque mercredi, à 8h30,
 la task force Juppé se réunit..." (en francés). 2 de marzo de 2015. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  28. ↑ "Deux tours sans détours, par Edouard Philippe" (en francés). 29 de marzo de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  29. ↑ "François Fillon : "Jugez-moi sur mon parcours"" (en francés). 3 de marzo de 2017. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  30. ↑ "Ces barons locaux qui renoncent au Palais-Bourbon" (en francés). 28 de abril de 2020. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  31. ↑ "Edouard Philippe : élu au Havre et encore Premier ministre ? Pourquoi c'est possible" (en francés). 5 de xuño de 2020. Consultado o 14 de xuño de 2020. 
  32. ↑ "Edouard Philippe, le député-maire Les Républicains du Havre, est nommé Premier ministre" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  33. ↑ "Trois fois où Edouard Philippe a dézingué Emmanuel Macron (avant de devenir son Premier ministre)" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  34. ↑ ""Banquier technocrate", "cynique" mais "intelligent" : que disait Edouard Philippe d'Emmanuel Macron ?" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  35. ↑ "Édouard Philippe est-il vraiment une "marionnette"?" (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  36. ↑ "Edouard Philippe : élu au Havre et encore Premier ministre ? Pourquoi c'est possible" (en francés). 5 de xuño de 2020. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  37. ↑ "Accoyer, à Philippe: "Je prends acte que vous avez ainsi choisi de quitter notre famille politique"". 15 de maio de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  38. ↑ "Cinq membres pro-Macron, dont Edouard Philippe, exclus par Les Républicains" (en francés). 31 de outubro de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  39. ↑ "Les Républicains excluent quatre pro-Macron, "prennent acte" du départ d'Édouard Philippe" (en castelán). 31 de outubro de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  40. ↑ "Au congrès d'En Marche, Philippe règle ses comptes avec Les Républicains" (en francés). 18 de novembro de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  41. ↑ "Réforme constitutionnelle : le duo Philippe-Macron à la manœuvre" (en francés). 6 de marzo de 2018. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  42. ↑ "Matignon, Elysée, ministères... Les cabinets verrouillés du nouveau pouvoir" (en francés). 15 de xullo de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  43. ↑ "Les technos paradent" (en francés). 23 de xullo de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  44. ↑ ""Un signal exécrable" : la nomination d’Edouard Philippe au poste de Premier ministre inquiète les défenseurs de l'environnement" (en francés). 17 de maio de 2017. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  45. ↑ "La Mairie". www.lehavre.fr (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  46. ↑ "Municipales 2020 : Édouard Philippe annonce être « candidat à la mairie du Havre comme tête de liste »" (en francés). 31 de xaneiro de 2020. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  47. ↑ "Municipales: Edouard Philippe candidat, comme avant lui Chaban, Mauroy et Juppé" (en francés). 31 de xaneiro de 2020. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  48. ↑ "Municipales : au Havre, l’impossible campagne d’Edouard Philippe" (en francés). 12 de marzo de 2020. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  49. ↑ https://www.linfo.re/france/politique/municipales-au-havre-edouard-philippe-se-livre-a-un-expose-methodique-de-son-programme
  50. ↑ "Les résultats du premier tour des municipales au Havre" (en francés). 15 de marzo de 2020. Consultado o 15 de xuño de 2020. 
  51. ↑ "Emmanuel Macron’s Unfettered Powers" (en inglés). 12 de xuño de 2017. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  52. ↑ "INFORMATION EUROPE 1 - Emmanuel Macron a voulu annuler la limitation à 80km/h avant d'y renoncer" (en francés). 5 de decembro de 2018. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  53. ↑ "Tensions à l'Élysée et à Matignon : dans les coulisses de la crise des «gilets jaunes»" (en francés). 28 de novembro de 2018. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  54. ↑ "Sondage : Emmanuel Macron au plus bas, Edouard Philippe en forte baisse". SudOuest.fr (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  55. ↑ "Confiance : Édouard Philippe en forte baisse, en plein mouvement des gilets jaunes". Europe 1 (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  56. ↑ "«Gilets jaunes»:Edouard Philippe réaffirme que «le cap sera tenu»" (en francés). 18 de decembro de 2018. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  57. ↑ "Gilets jaunes: quel bilan pour l"acte 56" à Paris?". www.linternaute.com (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  58. ↑ "Crise des "gilets jaunes": entre Macron et Philippe, la confiance qui s'effrite" (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  59. ↑ "«Gilets jaunes» : Philippe défend sa ligne... avant d'être désavoué" (en francés). 5 de decembro de 2018. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  60. ↑ "Afin d'obtenir sa réforme des retraites, Edouard Philippe opte pour le passage en force" (en francés). 29 de febreiro de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  61. ↑ "Réforme des retraites : Edouard Philippe passe en force avec le 49.3" (en francés). 29 de febreiro de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  62. ↑ "Édouard Philippe à nouveau en première ligne" (en francés). 30 de marzo de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  63. ↑ "La réforme des retraites victime du coronavirus" (en francés). 19 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  64. ↑ "Ventes de masques au grand public : les mensonges du gouvernement" (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  65. ↑ "Covid-19 : faut-il ou non porter un masque? On vous aide à comprendre ce débat confus" (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  66. ↑ "Coronavirus : « Pas nécessaire » puis encouragé… La volte-face du gouvernement sur le port du masque" (en francés). 6 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  67. ↑ "Comment l’exécutif a fait volte-face sur le port du masque chez les non-soignants" (en francés). 6 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  68. ↑ "Déconfinement : le conseil scientifique a rendu son avis à l’exécutif" (en francés). 26 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  69. ↑ "Crèches, écoles, collèges, lycées : voici ce qu'a annoncé Édouard Philippe pour le déconfinement" (en francés). 28 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  70. ↑ "Remaniement, démission d’Édouard Philippe… Les députés ligériens réagissent aux rumeurs" (en francés). 15 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  71. ↑ "Avec ou sans Édouard Philippe? Les pistes d'Emmanuel Macron pour "l'après-coronavirus"". 23 de abril de 2020 (en francés). Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  72. ↑ "Coronavirus : Emmanuel Macron cherche son « union nationale »" (en francés). 15 de abril de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  73. ↑ "À Matignon, le sort d’Edouard Philippe est-il déjà scellé ?" (en francés). 1 de maio de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  74. ↑ "Édouard Philippe survivra-t-il à la crise sanitaire?" (en francés). 2 de maio de 2020. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  75. ↑ "Popularité: comment expliquer l’avance de Philippe sur Macron?" (en francés). 25 de maio de 2020. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  76. ↑ "Edouard Philippe, le mauvais élève en écologie" (en francés). 6 de maio de 2019. Consultado o 13 de xuño de 2020. 
  77. ↑ "Qui est Edouard Philippe, notre nouveau Premier ministre ?" (en francés). 15 de maio de 2017. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
  78. ↑ "Edouard PHILIPPE". AiVP (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 06 de agosto de 2017. Consultado o 17 de xuño de 2020.  Arquivado 06 de agosto de 2017 en Wayback Machine.
  79. ↑ "Edouard Philippe premier ministre : qui est sa femme Edith Chabre ?" (en francés). 28 de setembro de 2017. Consultado o 17 de xuño de 2020. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Édouard_Philippe&oldid=6713999»