Teatro isabelino

O teatro isabelino é o período do renacemento do teatro profesional secular en Inglaterra, que comeza coa apertura do primeiro teatro comercial, The Theatre, en Londres, e remata co primeiro incendio no teatro de Shakespeare, The Globe.

Teatro isabelino
País	Orixe en Inglaterra
Inauguración	Aproximadamente desde o comezo do reinado de Isabel I de Inglaterra
Anos en activo	1578-1642
Estilo	A reinterpretación isabelina dos clásicos provocou unha tormenta de innovacións en historias milenarias, exaltando a calidade universal de grandes personaxes históricos ou lendarios. Con outro estilo e outra técnica, mesmo os temas sociais son actualizados na súa complexidade psicolóxica, infrinxindo tabús sociais consolidados (sexo, morte, canibalismo, loucura), como o amor "prohibido" entre Romeo e Xulieta, ou o drama do abandono dos maiores no Rei Lear, en que o abandono do vello rei por parte das fillas é o tema dominante.
[ editar datos en Wikidata ]

Otelo e Desdémona, inspirados no Otelo de Shakespeare

Romeo e Xulieta, pintura de Ford Madox Brown

Desta época son grandes nomes da dramaturxia inglesa, como o xa mencionado William Shakespeare, Christopher Marlowe, Thomas Kyd ou Ben Jonson.

Gran parte deste tempo Isabel I reinou en Inglaterra. Foi unha época politicamente conflitiva, internamente con tensións entre anglicanos e católicos, con fortes censuras aos bardos do eisteddfod galés, externamente co desenvolvemento da guerra anglo-española coa dinastía filipina, e socialmente influenciada polo humanismo europeo.

Asóciase tradicionalmente coa figura de William Shakespeare (1564 - 1616). Outros autores destacados foron Francis Beaumont, Thomas Kyd e Christopher Marlowe.

Características

Os autores ingleses interesáronse pola produción de Italia e a través dela accederon á cultura clásica, que dinamizou o teatro recuperando os modelos grecolatinos de traxedia e comedia e achegando novas temáticas ás obras da época, con regusto mitolóxico.

A innovación inglesa foi darlle máis realismo aos personaxes, o que os achegou ao pobo, xa que o teatro era un espectáculo de masas e interclasista.

Tratábase dun teatro aberto e autoirónico. Os actores tiñan que falar "entre liñas" como público, dándolle a volta ao personaxe que interpretaban e creando unha distancia irónica que se utilizará despois no teatro de Bertolt Brecht. Os dramaturgos isabelinos crearon o concepto de "teatro dentro do teatro", como se aprecia na obra Hamlet, en que o personaxe principal contrata actores para volver a representar o asasinato do seu país diante do presunto asasino que acaba confesando a súa culpa. Foi un recurso paralelo ao da "novela dentro da novela" que aparece no Quixote e precursor do "cine dentro do cine" e do "teatro dentro do cine".

O éxito do teatro isabelino débese ao número de obras representadas e ás relacións sociais establecidas durante as funcións, onde o texto teatral primaba sobre o vestiario ou o decorado.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Replicación de ligazóns pola Universidade de Turín Arquivado 12 de agosto de 2011 en Wayback Machine. Arquivado
• Teatro isabelino Arquivado na Enciclopedia GER.