Taifa de Badaxoz

A Taifa de Badaxoz (en árabe: طائفة بطليوس) foi unha das distintas taifas da Al-Andalus que xurdiron en dous momentos distintos da historia andalusí, cuxa capital foi a cidade de Badaxoz (en árabe: Baṭalyaws بطليوس). Nun primeiro momento apareceu trala fragmentación do Califato de Córdoba a comezos de século XI, chegando a ser a máis extensa da Península Ibérica e foi invadida polos almorábides. A mediados do século XII, coa descomposición do poder almorábide, xurdiu outra taifa en Badaxoz, que foi sometida polo novo poder almohade.

Taifa de Badaxoz.

Primeira taifa

A primeira taifa de Badaxoz creouse no ano 1013, trala desintegración do Califato de Córdoba, polo liberto Sabur (de nome completo Abu Muhámmad Abdallah ben Muhámmad el-Sapur al-Saqlabi) 1013-1022, de etnia eslava e antigo escravo ou cliente de Al-Hakam II. A taifa dominou gran parte da antiga Lusitania e incluía Mérida, Lisboa, Elvas e Marvão.

Lápida de Sabur, conservada no Museo Arqueolóxico Provincial de Badaxoz.

• Sabur (1009-1022) foi un escravo (saqaliba) liberto de Almanzor, que se proclamou hayib (chambelán) na Marca Inferior e decidiu exercer o poder dunha forma autónoma con respecto a Córdoba. Unha das súas medidas foi pór a súa capital en Badaxoz. Os seus apoios deberon ser os notables locais, xa que entre eles escolleu como visir a Abd Allah ben Maslama ben al-Aftas, pertencente a unha familia bérber da tribo dos Miknasa chegada cos conquistadores no século VIII, e por tanto moi arabizada. Cando Sabur morreu en 1022, sucedeuno o seu visir, Abdallah ibn al-Aftas, bérber de orixe andalusí, que non respectou a sucesión de Sabur. Os fillos de Sabur fuxiron a Lisboa, onde se fixeron fortes creando a taifa de Lisboa, que caeu ó pouco tempo ó ser reconquistada pola de Badaxoz. Abdallah creou a súa propia dinastía, a dinastía Banu-l-Aftas ou aftasí (aftasíes), sucedéndoo até catro dos seus membros, durante a cal Badaxoz controlou grandes extensións do oeste das actuais España e Portugal.

Segunda taifa

En 1144 os almorábides son atacados na súa propia terra, Marrocos, e teñen que replegarse. Na zona occidental da Península Ibérica prodúcese a revolta do sufí Abu-l-Qásim ben Husáyn ben Qasi en Mértola. Así mesmo Sidray ibn Wazir sublevouse en Beja e recoñeceu a ben Qasi. En 1145 Sidray conquistou Badaxoz e deixou de recoñecer a en Qasi.

• Sidray ibn Wazir (1145-1146)
• Muhámmad ben Ali ben al-Hachcham (1146-1150)

Este período remataría coa chegada ó poder dos almohades cando ocuparon a taifa en 1150.

Véxase tamén

Bibliografía

• Pacheco Paniagua, Juan Antonio (1992). "El ocaso de la dinastía aftasí de Badajoz" (PDF). Revista de estudios extremeños 48 (2): 363–376. ISSN 0210-2854.