Supertramp

Supertramp é un grupo inglés de pop e rock progresivo que gozou de gran popularidade durante a década dos 70. Na súa primeira época crearon ambiciosos álbums conceptuais, pero son máis coñecidos polas súas posteriores cancións, de ton Beatle, como "Dreamer", "Goodbye Stranger", "Give a Little Bit" e "The Logical Song". A pesar do éxito comercial, o grupo nunca alcanzou a fama; dicíase na cima da súa popularidade que Supertramp era o grupo musical do mundo con máis vendas cuxos membros podían pasear pola rúa sen ser recoñecidos.

Supertramp
Supertramp durante unha actuación da xira "Breakfast In Europe"
Orixe	Inglaterra
Período	1969 - 1988 1996 - 2002 2010 - presente
Xénero(s)	rock progresivo, rock, pop rock, art rock, new wave
Selo(s) discográfico(s)	A&M, Silver Cab, EMI, BMG
Membros	(en 2002) Rick Davies, Bob Siebenberg, Mark Hart, John Helliwell, Carl Verheyen, Lee Thornburg, Cliff Hugo e Jesse Siebenberg
Antigos membros	Ver Membros
Na rede
www.supertramp.com

Supertramp, 1971

Historia

En 1969, Rick Davies (nacido o 22 de xullo de 1944 en Swindon, Wiltshire, Inglaterra) forma un grupo de rock británico grazas ao apoio económico do excéntrico millonario holandés Stanley August Miesegaes, coñecido na súa contorna como Sam. En agosto de 1969, Rick Davies pon un anuncio na revista británica Melody Maker, ofrecendo unha «auténtica oportunidade», á que acudiron Roger Hodgson (nacido o 21 de marzo de 1950 en Portsmouth, Hampshire, Inglaterra), Richard Palmer e Robert Milar. Forma un grupo ao que ía chamar Daddy. Pero R. Palmer convenceulles para cambiar o nome polo de Supertramp, tomándoo da novela escrita en 1910 por W. H. Davies The Autobiography of a Supertramp (Autobiografía dun súper-vagabundo). O primeiro álbúm, Supertramp, aínda que interesante musicalmente, tivo un discreto resultado comercial. Desesperados por obter éxito, Davies e Hodgson trataron de cambiar o seu estilo e preparáronse para o seguinte disco. Frank Farrell (baixo), Kevin Currie (batería) e Dave Winthrop (frauta e saxofón) substituíron a Milar e Palmer; Roger Hodgson cambiou a guitarra e o novo traballo, Indelibly Stamped, presentou cancións de ton Beatle, un enfoque máis comercial e un deseño de portada máis atrevido. Supertramp erixiuse a si mesma como unha banda de «culto». As vendas, con todo, non melloraron moito, o que lles supuxo a perda do apoio económico de Sam e a ruptura de relacións con el. Hodgson e Davies tiveron que empezar novamente desde cero.

Unha procura exhaustiva de recambios trouxo a Dougie Thomson (nacido o 24 de marzo de 1951 en Strathclyde, Glasgow, Escocia) (baixo), Bob Siebenberg (31 de outubro de 1949, Glendale, California, Estados Unidos)) (batería), e John A. Helliwell (nacido o 15 de febreiro de 1945 en Todmorden, Yorkshire, Inglaterra) (saxofón, outros instrumentos de vento, teclados, coros): esta composición marcaría a etapa máis popular e definitoria do grupo.

Crime of the Century, publicado en 1974, foi o comezo do éxito comercial e de crítica, alcanzando o número catro en Inglaterra grazas ao single «Dreamer». A súa cara B «Bloody Well Right» chegou ao top 40 dos Estados Unidos en maio de 1975. Siebenberg declararía despois que pensou que a banda alcanzara o seu teito neste, o seu terceiro álbum, aínda que o verdadeiro éxito comercial estaría aínda por chegar.

A banda continuou o seu imparable ascenso con Crisis? What Crisis? (1975) e Even in the Quietest Moments (1977). Durante este período, a banda iría cambiando o seu estilo progresivo dos primeiros discos a un son pop máis orientado ás cancións. Esta tendencia alcanzou o seu culmen coa publicación do disco Breakfast in America (1979), que chegou ao número 3 nas listas británicas e ao número 1 nos Estados Unidos, ademais de producir catro singles históricos, The Logical Song, Take the Long Way Home, Goodbye Stranger e Breakfast in America. Desde entón, vendéronse másde 18 millóns de copias do álbum en todo o mundo.

A traxectoria de éxitos tivo o seu colofón co traballo París, un álbum de dous LPs en directo, no que a banda deu testemuño do acerto en mellorar as versións de estudo das súas cancións. Curiosamente, no canto de centrarse en cancións do máis recente e exitoso Breakfast in America, incluíu case todas de Crime of the Century, testamento da importancia que devandito traballo supuxo para a carreira do grupo.

As diferenzas estilísticas entre Davies e Hodgson á hora de cantar e escribir letras proporcionoulles a estes discos un contrapunto interesante, contrastando as cancións de Davies, sobre relacións rotas (Another Man's Woman, From Now On, Goodbye Stranger), coa introspección melancólica de Hodgson (Dreamer, School, Fool's Overture, The Logical Song). Con todo, Hogdson pensou que era momento de facer algúns cambios e ao non lograr convencer ao resto do grupo, decidiu romper o equilibrio e abandonar o grupo tras a xira do seu seguinte álbum, ...Famous Last Words... (1982) que contiña a canción It's Raining Again e o éxito My Kind of Lady. Tras deixar o grupo en 1983, Hogdson empezaría de inmediato unha carreira en solitario, obtendo un certo éxito inicial coa canción Had A Dream (Sleeping With the Enemy) do seu primeiro disco In the Eye of the Storm, en 1984. Diversas circunstancias adversas fixeron que, aos poucos, a súa relevancia fósese diluíndo no tempo.

O que quedaba de Supertramp continuou o traballo, e lanzou Brother Where You Bound o mesmo ano. Este disco incluíu un single de éxito, Cannonball, e unha longa suite moi crítica contra o McCarthismo na que colabora David Gilmour, de Pink Floyd, chegando a alcanzar o posto 21 nas listas de éxitos estadounidenses. Free As a Bird (1987) incluíu máis rock sincero de Davies, como I'm Beggin' You, da que unha versión discotequera chegou ao número un nas listas de baile americanas; un curioso logro para unha banda de «rock artístico». Pero algunhas diferenzas fan que Thompson abandone.

Os traballos posteriores aos anos 1990 de Supertramp e Hodgson foron menos frecuentes e máis discretos. Con todo, tras un longo paréntese de dez anos, en 1997 o produtor Jack Douglas uniuse ao proxecto do grupo para axudarlles a crear o seu álbum de regreso Some things never change. Máis recentemente, publicaron Slow Motion en 2002. Ambos os traballos e un directo titulado It was the best of times entre eles, puxeron a Supertramp no novo século, aínda que sen lograr nin o éxito nin a popularidade dos anos gloriosos dos ´70.

Membros

Membros orixinais:

• Rick Davies: voz, piano, harmónica;
• Roger Hodgson: voz, guitarras, teclado;
• Richard Palmer: voz, guitarra eléctrica, guitarra acústica, balalaika;
• Robert Millar: percusión, harmónica

Membros que se uniron á banda trala saida de Palmer e Millar:

• Frank Farrel: baixo;
• Kevin Currie: percusión;
• Dave Winthrop: frauta e saxofón;

Membros que se uniron no periodo «clásico»:

• Bob Siebenberg (acreditado ás veces como Bob C. Benberg): coros, percusión;
• Dougie Thompson: voz, baixo, piano, acordeón;
• John A. Helliwell: voz, frautas, saxofón;

Membros que se uniron máis tarde, tralo período «clásico»:

• Mark Hart: voz, teclados, guitarras;
• Cliff Hugo: baixo;

Membros posteriores:

• Lee Thornburg: coros, trombón, trompeta;
• Carl Verheyen: guitarras;
• Tom Walsh: percusión, tambores;
• Kyle Morrison: produción do álbum de 2002, Slow Motion.

Discografía

• 1970 - Supertramp
• 1971 - Indelibly Stamped
• 1974 - Crime Of The Century
• 1975 - Crisis? What crisis?
• 1977 - Even in the quietest moments...
• 1979 - Breakfast in America
• 1980 - París
• 1982 - Famous last words
• 1985 - Brother Were You Bound
• 1987 - Free As A Bird
• 1988 - Live'88
• 1990 - The Very Best Of Supertramp
• 1997 - Some Things Never Change
• 1999 - It Was The Best of Times
• 2002 - Slow Motion
• 2005 - Retrospectacle The Supertramp anthology