Receptor de células B

O receptor de células B (BCR) é unha proteína receptora transmembrana situada na superficie dos linfocitos B (células inmunitarias produtoras de anticorpos). O linfocito B contacta co antíxeno estraño por medio do seu receptor, o que é necesario para a súa activación. O residuo do receptor que se une ao antíxeno é un anticorpo integrado na membrana, que expón ao exterior as súas rexións Fab, e que, como todos os anticorpos, ten un sitio de unión específico para un certo antíxeno, determinado aleatoriamente durante a maduración dos clons de linfocitos B (cada clon de células B ten unha especificidade distinta). Cando un linfocito B se une por primeira vez ao seu antíxeno específico, é activado, empeza a proliferar e a diferenciarse, xerando unha poboación de células plasmáticas B de grandes retículos endoplasmáticos rugosos produtoras e secretoras de anticorpos, e células B de memoria, que non actuarán ata que se produza unha resposta secundaria durante a segunda exposición a ese mesmo antíxeno.

O receptor da célula B ou BCR exerce dúas funcións esenciais na súa interacción cos antíxenos. Unha función é a transdución de sinais, que implican cambios na oligomerización do receptor. A segunda función é mediar na internalización e posterior procesamento do antíxeno, péptidos do cal serán despois presentados na superficie celular ás células T colaboradoras ou T_H. As funcións do BCR son necesarias para unha produción normal de anticorpos, e os defectos na transdución de sinais desde o BCR poden orixinar inmunodeficiencia, autoinmunidade , e tumores de células B .

Compoñentes do receptor de células B

O receptor de células B está composto por dúas partes :

1. Residuo de unión ao ligando: É unha molécula de inmunoglobulina (anticorpo) ligada á membrana dun só isotipo (IgD, IgM, IgA ou IgE). É idéntica ás formas segregadas libres deses anticorpos coa excepción de que ten un dominio especial para integrarse na membrana.
2. Residuo para a transdución de sinais: É un heterodímero chamado CD79 (ou tamén CD79A/CD79B, antes denominado Ig-α/Ig-β), que se mantén unido por pontes disulfuro. Cada membro deste dímero esténdese por todo o grosor da membrana e ten unha cola citoplasmátiica que leva un motivo de activación baseado na tirosina inmunorreceptor (ITAM).

Vías de sinalización do receptor de células B

Hai varias vías de sinalización por medio das que o BCR pode transducir sinais. As que se coñecen poden transducir sinais intracelularmente a través da vía PLCy/calcio/NFAT, a vía PI3K, a vía IKK/NF-κB, e a vía ERK canónica. (ver imaxe) Estas vías de sinalización finalmente orixinan a expresión inicial de certos xenes que posteriormente activan a outros implicados na proliferación das células B, diferenciación e produción de inmunoglobulinas e outros procesos.

No caso da vía do factor de transcrición IKK/NF-κB o funcionamento é o seguinte:

• O CD79 e outras proteínas, microsinalosomas, activan a PLCɣ despois de que o antíxeno foi recoñecido polo BCR e antes de que se asocie co c-SMAC (grupo ou cluster de activación supramolecular central).
• Despois o PIP2 (fosfatidilinositol bisfosfato) escíndese en IP3 (inositol trifosfato) e DAG (diacilglicerol). O IP3 actúa como un segundo mensaxeiro e fai incrementar moi substancialmente a cantidade de ións calcio no citosol (que son liberados do retículo endoplasmático ou entran desde o medio extracelular por canais iónicos). Isto orixina finalmente a activación de PKCβ polo calcio e o DAG.
• O PKCβ fosforila (directa ou indirectamente) ao complexo proteico de sinalización de NF-κB chamado CARMA1 (o complexo consta de CARMA1, Bcl10, e MALT1). Isto ten como resultado o recrutamento da IKK (IκB quinase), TAK1 por varios encimas que realizan ubiquitilacións tamén asociados co complexo CARMA1/Bcl10/MALT. O MALT1 é unha proteína similar a unha caspase que corta a A20, unha proteína inhibitoria da sinalización por NF-κB (a cal actúa desubiquitilando os substratos de ubiquitilacion de NF-κB, e ten un efecto inhibitorio). O TAK1 fosforila o trímero IKK despois de que este tamén foi recrutado no complexo de sinalización polos seus encimas de ubiquitilación asociados.
• O IKK despois fosforila a IκBα (que se une e inhibe a NF-κB), o cal induce a destrución de IκB ao marcalo para a degradación proteolítica, liberando NF-κB citosólico.
• O NF-κB migra agora ao núcleo celular onde se une a elementos de resposta específicos do ADN, causando o recrutamento de moléculas de transcrición e comezando o proceso de transcrición.

Véxase tamén

Outros artigos

• Receptor de células T (TCR)
• Receptor de Fc

Ligazóns externas

• MeshName - B-Cell Antigen Receptors [3]