Rafael de Vélez

Manuel Anguita Téllez, coñecido como Rafael de Vélez, nado en Vélez-Málaga o 15 de outubro de 1777 e finado no mosteiro de Herbón o 3 de agosto de 1850, foi un frade e prelado español, que se distinguiu como un dos máis conspicuos representantes do ideario do absolutismo español do século XIX.

Rafael de Vélez

Biografía
Nacemento	(es) Manuel José Anguita Téllez 15 de outubro de 1777 Vélez-Málaga, España
Morte	3 de agosto de 1850 (72 anos) Herbón, España
Arcebispo de Santiago de Compostela
29 de outubro de 1824 – ← Simón Antonio de Rentería y Reyes (pt) – Miguel García Cuesta → Diocese: Arquidiocese de Santiago de Compostela
Roman Catholic Archbishop of Burgos (en)
30 de maio de 1824 – ← Manuel Cid Monroy (en) – Alonso Cañedo y Vigil → Diocese: Arquidiocese católica latina de Burgos
Bispo de Ceuta (pt)
14 de abril de 1817 – ← Andrés Esteban Gómez (en) – Francisco Javier García Casarrubios y Melgar (en)  → Diocese: Diocese de Ceuta (pt)
Arcebispo católico
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	sacerdote católico (1800–)
Orde relixiosa	Orde dos Freires Menores Capuchinos
Consagración	Luís Maria de Bourbon (pt)

Traxectoria

A súa oposición ao liberalismo manifestouse polos anos da Guerra da Independencia, publicando en 1812 o famosísimo "Preservativo contra la irreligión", no que expuña, en boa medida, os principios do que se ten chamado a "teoloxía da guerra", seguida ao longo da contenda peninsular contra o dominio napoleónico, na que se expuña que os designios revolucionarios franceses buscaban descristianizar os pobos subxugados a eles.

Anos logo da volta do rei Fernando VII, sendo xa bispo de Ceuta desde 1817, Vélez publica a "Apología del Altar y del Trono", en 1818, obra na que expón o ideario dunha monarquía española confesional, tan querido polo absolutismo e a súa secuela, o tradicionalismo, idea que remontaba as súas raíces, polo menos, até o século XV final. Nomeado arcebispo de Santiago de Compostela en 1825. Durante o período subseguinte, Vélez reorganiza o realismo galego en conivencia co Capitán xeneral de Galiza, Nazario Eguía.

A morte do rei Fernando VII, supón a reorganización da Rexencia, para evitar agora a conspiración carlista, nomeándose novo Capitán xeneral de Galiza a Pablo Morillo, conde de Cartagena. Morillo toma medidas adecuadas para evitar un futuro levantamento xeral. Porén, Vélez convertera o cabido santiagués nun dos núcleos finanzadores e amparadores do carlismo galego e español, que fican demostradas en declaracións perante a xustiza. Vélez é nomeado, polo mesmo pretendente don Carlos, presidente da Xunta Carlista Superior Gobernativa de Galiza o 26 de marzo de 1835, mais estaría pouco tempo á cabeza da mesma, pois o 21 de abril do mesmo ano, foi desterrado, xunto co seu secretario Castañeda, para Maó, na illa de Menorca, onde pasaría varias anos (1835 - 1844).

Vélez creou en Santiago o Seminario Conciliar Diocesano (1829), que localizou no colexio de San Clemente. Faleceu no convento de Santo Antonio de Herbón, preto de Santiago, en 1850.

Xoán Manuel Pintos dedicoulle os versos: "Á entrada do Señor Arsibispo cando viña do seu desterro de Mahón" (1844).