Pretérito de indicativo
tempo verbal
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.) |
Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. |
O pretérito de indicativo, ou pretérito perfecto, é un tempo verbal que refire un momento pasado en relación ó presente, e non necesita referente . Amais de posuír vogal temática e carecer de sufixo modo-temporal, circunstancia esta última que tamén lle acontece ó presente de indicativo, ter tamén un sufixo número-persoal de seu (-i/-n, -ches, -u, -mos, -stes, -ron).
Valores
editar- Metaforicamente para referirse a un feito inminente: Non me berres máis, xa marchei.
- Pode indicar unha acción anterior a un momento futuro: Durme, cando espertes, morreu o conto.
- Pode indicar un momento anterior a outro pasado: Non viu se lle viñan pola dereita ou pola esquerda.
- De mandato: con valor imperativo, pode expresar ordes de realización inmediata: Tedes que ter rematado o traballo para mañá, así que xa o fixestes.
- De negación absoluta: en contextos coloquiais pode expresar a negación da acción: Que pouco me gustou o lugar. Xa volvín.
Formas
editar| andei | varrín | partín |
| andaches | varriches | partiches |
| andou | varreu | partiu |
| andamos | varremos | partimos |
| andastes | varrestes | partistes |
| andaron | varreron | partiron |