Paleobotánica

A paleobotánica, tamén chamada ás veces fitopaleontoloxía, é a ciencia que ten por obxecto o estudo dos restos fósiles e das pegadas dos vexetais (en sentido amplo) para facerse cargo da morfoloxía, estrutura, ecoloxía, época nas que se desenvolveron, etc., das plantas doutros tempos xeolóxicos. Debido a que a súa práctica require métodos especiais, constitúe unha disciplina independente que, en esencia, vén a completar a sistemática vexetal coa achega de datos a miúdo de importancia extraordinaria no estudo as afinidades das plantas e as súas relacións filoxenéticas. Por iso hoxe en día non se considera distinta da sistemática botánica máis que polos seus métodos de traballo (que son fundamentalmente os da paleontoloxía).

Folla fósil de faia (Fagus sylvatica) do Plioceno tardío de Francia, de hai aproximadamente tres millóns de anos.

Tipos de fósiles vexetais

Desde a perspectiva da tafonomía vexetal, os restos atravesan as tres etapas da taxonomía clásica: necrobiose, bioestratinomía e fosildiaxénese e, dependendo de como se preservaran no sedimento unha vez atravesados todos os filtros tafonómicos, é posíbel diferenciar:

Impresións e compresións: este tipo de fosilización dáse cando os vexetais se imprimen no sedimento deixando a súa pegada e a cor do resto fósil é idéntica á da rocha portadora. Tamén se denominan improntas.

Moldes e contramoldes: sucede cando as partes das plantas con máis volume se enterran no sedimento. Se a materia orgánica se destrúe quedará un espazo deixado polo tronco. Se este oco se rechna con sedimento, fórmase eomolde, e o sedimento que o rodea constitúe o contramolde.

Permineralizacións ou mineralización: dáse cando os tecidos quedan impregnados de minerais como a sílice ou o carbonato de calcio. Normalmente imprégnanse as células despois da destrución do seu contido. Tamén poden encontrarse froitos e sementes mineralizados que son obxecto de estudo dentro da disciplina coñecida como paleocarpoloxía.

Carbonización: ao morrer a planta ou caer un resto da mesma nun ambiente pantanoso ou redutor, nun medio con pouco oxíxeno, os hidratos de carbono que constitúen a celulosa descompóñense lentamente, desprendendo metano e anhídrido carbónico. Esta forma de fosilización ten distintas etapas a través de períodos moi longos de tempo, formándose distintos materiais: turba, que é o carbón vexetal menos transformado, é unha substancia amourada de aspecto esponxoso, lignito, hulla e antracita, que é o carbón mineral máis transformado.

Ámbar e copal: son resinas fósiles que poden conter no seu interior diversos elementos da flora ou a fauna do momento previo á fosilización.

Pole e esporas fósiles: células sexuais estudadas poa paleopalinolocía.

Véxase tamén

Bibliografía

• Font Quer, P. (1993): Diccionario de botánica. Barcelona: Editorial Labor. ISBN 84-335-0078-3.

---

Este artigo sobre botánica é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---