Mosteiro de Santa María de Ferreira de Pantón

Mosteiro de Santa María de Ferreira de Pantón
	Vista do conxunto.
Datos xerais
País	España
Tipo	Igrexa parroquial
Localización	Ferreira de Pantón (Pantón)
Coordenadas	42°30′30″N 7°37′11″O / 42.50833333, -7.61972222
Culto
Culto	Católico
Diocese	Lugo
Arquitectura
Construción	século XI (igrexa), século XVI (claustro), século XVIII (mosteiro)
Estilo	románico (igrexa), renacentista (claustro), barroco (mosteiro)
	[ editar datos en Wikidata ]

O mosteiro cisterciense do Divino Salvador de Santa María de Ferreira de Pantón, situado na parroquia de Ferreira de Pantón, no concello de Pantón, é actualmente o único mosteiro feminino da orde do Císter en Galicia.^[1]

Historia

Parece que foi un mosteiro dúplice desde os primeiros tempos até o século XII. En 1175, ^[2]despois dunha fase de decadencia, a condesa Fronilda de Lemos restaura a vida monástica, o mosteiro rehabilítase e intégrase na orde do Císter baixo dirección dos monxes de Meira. A xurisdición destes prolongarase até 1600, cando o cenobio se integra na Congregación de Castela.

Foi declarado Monumento Histórico-Artístico de carácter nacional en 1975.^[2] Como Ben de Interese Cultural (BIC.000.328) foi incluído en 2018 na declaración de Ben de Interese Cultural da paisaxe cultural da Ribeira Sacra.^[3] É o único mosteiro da Ribeira Sacra que mantén a unha comunidade relixiosa.^[4]

Descrición

Claustro.

Accédese ao conxunto a través dun arco de entrada do século XVIII. A fachada é de tipo renacentista. Posúe un torreón á dereita, rematado nun mirado con balaustrada de pedra. O seu único claustro -o regular- atópase ao oeste da igrexa, pegado á fachada da mesma.

A hospedaría, con galería e columnata de pedra a modo de pazo, forma ángulo co edificio. No espazo oposto está a Casa das Donas, onde se aloxaban as damas da nobreza que tomaban os hábitos.

Ábsida da igrexa de Santa María.

No interior do mosteiro, destaca a parte baixa do claustro renacentista: arcos de medio punto sobre capiteis xónicos e bases toscanas sosteñen unha cornixa saínte sobre a que debía descansar un segundo claustro que non chegou a construírse.

A igrexa

A igrexa do mosteiro é o maior valor artístico do conxunto pola súa ornamentación profusa e diversa, sobre todo na súa ábsida. Considérase que a súa construción foi anterior á incorporación do mosteiro á orde do Císter.

Consta dunha soa nave rectangular. A ábsida ten forma semicircular precedida de tramo recto. Neste tramo, cuberto con bóveda de canón, están os sepulcros de Diego e seu fillo, Lope Sánchez de Lemos.^[5]^[2] O tramo curvo, con bóveda de cuarto de esfera, ten tres ventás enmarcadas por arcos de medio punto, ao dereito e invertidos. Tamén na ábsida son admirábeis os motivos vexetais, animais e antropomorfos dos capiteis e dos canzorros.