Montreal Canadiens

O Canadiens de Montréal (en francés) ou Montreal Canadiens (en inglés) é un equipo profesional canadense de hóckey sobre xeo da cidade de Montreal (Quebec) que compite na National Hockey League (NHL), estando encadrado na Atlantic Division da Conferencia Leste. O nome oficial do club é le Club de hockey Canadien. Entre os alcumes do equipo en francés están Les Canadiens (ou Le Canadien), Le Bleu-Blanc-Rouge, La Sainte-Flanelle, Le Tricolore, Les Glorieux (ou Nos Glorieux), Les Habitants, Le CH e Le Grand Club. O principal alcume do equipo en inglés é Habs, unha abreviatura de "Les Habitants".

Canadiens de Montréal Montreal Canadiens
Fundación	4 de decembro de 1909 (115 anos)
Cidade	Montreal, Quebec Canadá
Estadio	Centre Bell (21.273 espectadores)
Liga	National Hockey League
Conferencia	Leste
División	Atlantic
Campionatos	24
Propietario(s)	Familia Molson (propietario maioritario) Geoff Molson, presidente
Director	Marc Bergevin
Adestrador	Michel Therrien
Afiliado(s)	St. John's Icecaps (AHL) Brampton Beast (ECHL)
Cores	Vermello, azul, branco
Na rede
http://canadiens.nhl.com/

Fundados en 1909, os Canadiens son o equipo máis antigo de toda a competición e o equipo profesional de hóckey sobre xeo que leva funcionando dende hai máis tempo, e o único equipo da NHL que xa existía antes da fundación da liga. Entre 1909 e 1917 competiu na NHA, e a partir de 1917 comezou a súa andaina na LNH. Son unha das franquías deportivas profesionais norteamericanas máis antigas, sendo a súa historia anterior á de calquera outra franquía canadense con excepción das do fútbol canadense, así como á de calquera franquía estadounidense agás as do béisbol e os Arizona Cardinals da National Football League (NFL). A franquía é un dos equipos denominados "Original Six", o nome que reciben os equipos que competiron na NHL dende 1942 ata a expansión de 1967.

Con 24 títulos é o equipo máis laureado da NHL, moi lonxe dos Toronto Maple Leafs que son o segundo equipo con máis títulos, cun total de 13. O campionato conseguido na tempada 1992-93 foi a última vez que un equipo canadense gañou a Stanley Cup.

Historia

Artigos principais: Historia dos Montreal Canadiens e Tempadas dos Montreal Canadiens.

Fundación e primeiros anos

Os Montreal Canadiens posan para unha foto de equipo, 1912–13.

En novembro de 1909, o industrial Ambrose O'Brien, de Renfrew, Ontario, estaba en Montreal para adquirir subministracións para un contrato ferroviario. A petición do equipo de hóckey Renfrew Creamery Kings, O'Brien asistiu ás reunións da Eastern Canada Hockey Association (ECHA), que tiveron lugar no Hotel Windsor, para representar a Renfrew na súa solicitude para unirse á liga. Na reunión, os donos dos equipos da ECHA rexeitaron a solicitude de Renfrew. No vestíbulo do hotel, O'Brien coñeceu a Jimmy Gardner, director dos Montreal Wanderers, con quen falou de formar unha liga nova que incluiría o Renfrew, os Wanderers, e dous equipos que O'Brien posuía nas cidades mineiras de Ontario de Cobalt e Haileybury. Gardner suxeriu que O'Brien crease un equipo de xogadores francófonos radicado en Montreal, que rivalizase co equipo anglófono dos Wanderers. Como resultado, o 2 de decembro de 1909 fundouse a National Hockey Association (NHA), e Les Canadiens foron creados dous días máis tarde, inicialmente financiados por O'Brien co intento de transferir a propiedade a deportistas francófonos de Montreal canto antes.

Os Canadiens xogaron o seu primeiro partido o 5 de xaneiro de 1910, adestrados por Jack Laviolette. Ante un pavillón cheo con 3.000 espectadores, derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga. A vitoria foi borrada dos libros de historia pouco despois, cando a CHA colapsou despois de tan só dúas semanas de competición, e a NHA escolleu reiniciar a tempada despois de absorber os Ottawa Senators e os Montreal Shamrocks da CHA. O primeiro partido dos Canadiens da nova tempada foi disputado o 19 de xaneiro, cunha derrota por 9–4 fronte aos Renfrew Creamery Kings. Os Canadiens gañaron tan só dous dos seus 12 partidos da tempada, e acabaron na última posición da liga de oito equipos.

George Kennedy, dono do Club Athlétique Canadien (CAC), reclamou os dereitos do nome do equipo aos "Canadiens" a tempada seguinte, mais resolveu a disputa comprando o equipo a O'Brien por 7.500 dólares.

Os Canadiens chegaron aos play-offs por primeira vez na tempada 1913–14, cando empataron cos Toronto Blueshirts na cabeza da liga con 26 puntos. Os dous equipos xogaron unha serie de dous partidos para alzarse co campionato, que se decidiu polos goles totais. Georges Vézina conseguiu un shutout fronte aos Blueshirts 2–0 no primeiro partido, mais os Canadiens foron derrotados por 6–0 no segundo e perderon a serie. Dous anos despois, na tempada 1915-16, os Canadiens gañaron o seu primeiro título da NHA, a O'Brien Cup, cun rexistro de 16 vitorias, 7 derrotas e un empate, tres vitorias máis que os segundos clasificados, os Senators. O título conseguido polos Canadiens outorgoulles a súa primeira presenza nas finais da Stanley Cup, onde se enfrontaron aos Portland Rosebuds da Pacific Coast Hockey Association (PCHA). No partido decisivo, disputado en Montreal, Goldie Prodgers marcou o gol gañador cando só faltaban catro minutos para acabar o partido, dando aos Canadiens a súa primeira Stanley Cup.

Creación da NHL

A NHA viu o seu final no inverno de 1917 logo de varias longas disputas entre o dono dos Blueshirts Eddie Livingstone e os outros catro equipos da liga sobre quen posuía os dereitos de varios xogadores. Con todo, Canadiens, Wanderers, Senators e Quebec Bulldogs crearon unha nova liga o 26 de novembro, a National Hockey League (NHL), non convidando a unirse a Livingstone. Con todo, os catro equipos comprenderon que sería impensable non ter un equipo de Toronto na súa liga. Tamén necesitaron un cuarto equipo para equilibrar a táboa logo das dificultades económicas que forzaron a desaparición dos Bulldogs (como se viu despois, non tomarían o xeo ata 1919). Con isto en mente, concederon unha franquía "temporal" á Toronto Arena Company, a cal finalmente evolucionou cara aos rivais dos Canadiens, os Toronto Maple Leafs.

Georges Vezina xogou 16 tempadas nos Montreal Canadiens entre 1910 e 1925. O Vezina Trophy foi nomeado no seu honor.

Joe Malone anotou cinco goles para os Canadiens no seu debut na NHL o 19 de decembro de 1917, unha vitoria sobre os Senators. A liga estivo a piques de rematar para o equipo o 2 de xaneiro de 1918, logo de que un incendio destruíra o Montreal Arena, a casa tanto dos Wanderers como dos Canadiens. Os Canadiens trasladáronse ao Jubilee Arena, un pavillón con capacidade para 3.000 espectadores, mais os Wanderers cesaron as súas operacións, reducindo a NHL a tres equipos. Xogando un renovado calendario de tempada, Montreal gañou a primeira metade do título, mais perdeu o título de liga na segunda metade fronte a Toronto por 10-7 nunha serie a dobre partido decidida polos goles totais.

Os Canadiens gañaron o título da NHL fronte aos Senators na tempada 1918-19, e viaxaron ao oeste para enfrontárense aos campións da PCHA, os Seattle Metropolitans, para conquistar a súa primeira Stanley Cup. As series son máis recordadas pola súa cancelación debido á epidemia de gripe española. Varios xogadores de ambos os dous equipos enfermaron, levando ás autoridades sanitarias de Seattle a cancelar o sexto e decisivo partido. Ante a imposibilidade de Kennedy para atopar xogadores, anunciou que perdera o partido, porén os Metropolitans rexeitaron o título.

Na tempada 1923–24 o equipo finalizou segundo na liga regular tras Ottawa, mais derrotou os Senators nos play-offs para gañar o campionato de liga e chegar á final da Stanley Cup fronte aos Calgary Tigers da Western Canada Hockey League (WCHL). Os Canadiens gañaron a serie ao mellor de tres encontros en dous xogos, conseguindo a súa segunda Stanley Cup. Howie Morenz era a estrela ofensiva da serie, anotando un hat trick no primeiro partido e un gol no segundo.

Para a tempada1924–25, os Canadiens celebraron o seu status de campión mundial cun deseño especial para o seu xersei. O equipo pasou o seu logo CH ás súas mangas e xogou cun gran globo do mundo no frontal dos seus xerseis. Montreal finalizou na terceira posición da clasificación da liga e derrotou Toronto nas semifinais. Os principais xogadores dos Hamilton Tigers rexeitaron participar nunha serie dos play-offs se non se lles pagaban 200$ adicionais a cada un. Ao non ceder nas súas exixencias, o presidente da NHL Frank Calder suspendeu ao equipo enteiro, e declarou campión de liga aos Canadiens. Así, os Habs viaxaron á costa do Pacífico para xogar contra os Victoria Cougars da WCHL nas finais da Stanley Cup de 1925. Os Cougars gañaron as series ao mellor de cinco encontros por 3 a 1; esta foi a última vez que un equipo que non fora da NHL gañou a Stanley Cup.

En 1931 os Canadiens convertéronse no primeiro equipo na historia da Stanley Cup en repetir campionato tras derrotar os Chicago Black Hawks en cinco partidos, revalidando o título conseguido na tempada anterior fronte aos Boston Bruins.

Gran Depresión e segunda guerra mundial

Os Canadiens en 1942.

A asistencia estaba en declive en toda a liga cando tivo lugar a Gran Depresión. Os Habs rexistraron un balance perdedor na tempada 1932–33, o que reduciu a asistencia. A situación económica obrigou o equipo a vender a Morenz aos Black Hawks en 1934 para tentar recortar custos, nunha decisión moi impopular.

Con perdas de 60 000$ nas dúas tempadas anteriores, os Canadiens foron postos temporalmente á venda en 1935. Dandurand e Cattarinich entraron en negociacións para vender o club e trasladalo a Cleveland (Ohio, Estados Unidos), mais un sindicato local de homes de negocios de Montreal liderado por Maurice Forget e Ernest Savard evitou a transferencia. Porén os Canadiens finalizaron co peor rexistro da liga na 1935–36, o que levou os propietarios a pedir a Cecil Hart que adestrase o equipo, quen aceptou coa condición de que recuperasen a Morenz, que finalmente regresaría logo dun traspaso cos New York Rangers. Mais o seu retorno duraría menos dun ano a causa dunha lesión.

Os Canadiens continuaron a rematar preto das últimas posicións da clasificación da liga durante varias tempadas. A menor puntuación chegou na tempada 1939–40 cando, cun cadro envellecido, os Canadiens só gañaron 10 partidos, o que reduciu a asistencia de público, facendo que Savard e os seus socios considerasen a suspensión de operacións polo menos durante a segunda guerra mundial. En lugar diso venderon a franquía ao propietario do equipo, a Canadian Arena Company.

Neste punto, o alivio chegou dun inesperado propietario dos Maple Leafs. A Depresión forzara xa a tres equipos a pechar ou suspender operacións para non regresar. Ademais, os New York Americans foran tutelados pola liga desde 1936, e considerábase que era cuestión de tempo que desaparecesen. Smythe non quixo ver desaparecer os Canadiens, e suxeriu que Arena Company contratase o ex-adestrador dos Maple Leafs, Dick Irvin. Arena Company aceptou de bo grado a suxestión de Smythe, e volveuse a Irvin para liderar a revitalización do equipo.

En 1943, o esforzo da guerra tivo un efecto devastador en moitos cadros de xogadores. Mais en contraste co resto dos equipos, os Canadiens tan só perderon a un xogador chave, Ken Reardon. O novo fenómeno Maurice Richard tentou alistarse, mais foi rexeitado debido á súa historia médica. Liderados pola "Punch Line" de Richard, Toe Blake e Elmer Lach, os Habs gañaron a súa quinta Stanley Cup en 1944, perdendo tan só cinco partidos na liga regular. Na tempada 1944–45, o equipo gañou 38 partidos e perdeu só oito.

Era do Original Six

Maurice "Rocket" Richard foi a estrela dos Canadiens desde 1942 ata 1960 e o protagonista dos disturbios que tiveron lugar en Montreal en 1955.

Antes da expansión da NHL de 1967, a liga foi reducida a seis franquías, que serían coñecidas despois de 1967 polo nome de "Original Six". Frank J. Selke substituíu a Tommy Gorman como director xeral dos Canadiens en 1946, e mantívose no posto ata 1964.

En marzo de 1955, Richard foi suspendido para o resto da tempada, incluídos os play-offs, logo de recibir unha sanción durante un partido por atacar a Hal Laycoe de Boston e posteriormente agredir un xuíz de liña que interveu. A suspensión provocou unha vaga de ira contra o presidente da liga Clarence Campbell, que foi advertido de que non asistise ao partido programado en Montreal logo de ter recibido numerosas ameazas de morte, principalmente por parte de franco-canadenses que o acusaban de parcialidade antifrancesa. Nos exteriores do estadio rexistráronse disturbios que foron coñecidos como Affaire Richard. Este incidente puxo en evidencia a separación cultural crecente entre o Quebec francés e o Canadá inglés, e o disturbio é a miúdo descrito como unha manifestación temperá da Revolución Tranquila do Quebec.

A tempada 1955-56 foi a primeira de Toe Blake como adestrador xefe, que foi contratado para axudar a controlar o temperamento de Richard. A vitoria de 1956 iniciou unha serie de cinco Stanley Cups consecutivas sen precedentes para os Canadiens entre 1956 e 1960; a final de 1960 foi a décima participación consecutiva de Montreal nas series polo campionato.

Cando a NHL instituíu o draf afeccionado en 1963, concedéuselles aos Canadiens a opción de substituír a súa primeira elección con dous "Cultural Picks" que podía ser utilizado para escoller dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo fixese as súas seleccións. O equipo utilizou unha destas eleccións en 1968, e ambas en 1969, cando seleccionou a Réjean Houle e Marc Tardif, dúas grandes promesas. Esta opción foi eliminada despois do draft de 1969.

Selke retirouse en 1964 e foi sucedido por Sam Pollock. Pollock, que con frecuencia é considerado o mellor director xeral da historia da NHL, levou os Canadiens a conquistar nove campionatos da Stanley Cup durante os 14 anos nos que estivo ao temón do equipo. Unha das súas tácticas chave foi traspasar vellas estrelas aos equipos de expansión a cambio de eleccións no draft, o que levou o equipo a elixir os futuros Hall of Famers Guy Lafleur, Larry Robinson e Ken Dryden. Os Canadiens gañaron dous títulos consecutivos en 1965 e 1966, e chegou á final de 1967 fronte ao Toronto como gran favorito. A cidade de Montreal confiaba tanto nos Canadiens que construíra un espazo para a Stanley Cup no recinto da Expo 67, mais os Canadiens caeron fronte aos Maple Leafs na última final da NHL da época dos Original Six.

1967–79: era das expansións

Larry Robinson, retratado en 2008, xogou 17 tempadas en Montreal, gañando seis campionatos.

A NHL dobrou o seu tamaño a 12 equipos na tempada 1967–68 e organizouse en dúas divisións: a División Leste, cos seis equipos orixinais, e a División Oeste, na que se encadraron as seis franquías de expansión. O formato dos play-offs foi construído de xeito que un equipo constituído se enfrontase a un equipo de expansión nas finais da Stanley Cup. Os Canadiens recuperáronse da súa derrota en 1967 para varrer os St. Louis Blues por catro partidos a cero tanto en 1968 como en 1969 para conseguir o seu 15º e 16º títulos.

Os Canadiens quedaron fóra dos play-offs na tempada 1969–70, perdendo a última praza para as series no Leste nun desempate cos Rangers, sendo a única vez entre 1948 e 1995 na que os Canadiens non conseguiron clasificarse para os play-offs. Con todo, o equipo recuperouse na tempada 1970–71, gañando a súa 17ª Stanley Cup. Porén, a pesar do seu triunfo, Al MacNeil foi cesado como adestrador despois de tan só unha tempada en medio de conflitos con varios xogadores, entre eles Henri Richard, que describiu a MacNeil como "incompetente" durante os play-offs. MacNeil foi substituído por Scotty Bowman, un nativo de Montreal e antigo adestrador dos Blues. Bowman adestrou os Canadiens durante oito tempadas, gañando cinco Stanley Cups, incluíndo catro consecutivas entre 1976 e 1979.

Seguindo o éxito das Summit Series en 1972, organizáronse unha serie de partidos de exhibición entre equipos da NHL e a Liga Soviética coñecidos como Super Series. Na véspera do Aninovo de 1975, os Canadiens enfrontáronse ao Exército Vermello Soviético nun partido que é considerado como un dos mellores xogados nunca. Un concurso entre os dous mellores equipos de hóckey do mundo, o partido finalizou con empate a 3 goles grazas á magnífica actuación do porteiro soviético Vladislav Tretiak, que conseguiu 35 paradas.

Os Canadiens da tempada 1976–77 gañaron 60 partidos nunha liga de 80 partidos, perdendo tan só oito partidos, e tan só un na súa casa. Os Canadiens eran tan dominantes que Dryden queixouse a The Hockey News de que estaba "un pouco aburrido" pola falta de competitividade. A tempada 1978–79 coroou a serie de catro campionatos consecutivos despois de derrotar na final aos Rangers en cinco partidos.

O dominio dos Canadiens a finais da década de 1970 debeuse en parte á presenza da liga rival World Hockey Association (WHA) (que se iniciara en 1972) — os Canadiens tiveron moito máis éxito en comparación con outros equipos da NHL na súa resistencia aos intentos da WHA de atraer os mellores talentos. Os Canadiens xogaron un papel central na fusión de 1979 coa WHA, que fixo que os Edmonton Oilers, Hartford Whalers, Quebec Nordiques e Winnipeg Jets se unisen á NHL. Logo de anos de negociación, chegouse a un acordo de fusión entre as dúas ligas, mais os dirixentes da NHL rexeitaron o acordo por un voto. A maioría dos equipos estadounidenses da NHL estaban a favor da fusión, en parte porque pensaban que os axudaría a desafiar ao dominio de Montreal, mentres que en contra do acordo se manifestaron os Canadiens, que, xunto cos Vancouver Canucks e os Toronto Maple Leafs, opúñanse á división dos dereitos televisivos da Hockey Night in Canada entre seis equipos en lugar de tres. Ao escoitar o resultado da votación, os seareiros de Edmonton, Quebec e Winnipeg iniciaron un boicot aos produtos vendidos por Molson, os propietarios dos Canadiens dende 1978. O boicot, xunto coa presión da Cámara dos Comúns do Canadá, levaron a Montreal e Vancouver a reverter as súas posicións cando se produciu unha nova votación o 22 de marzo de 1979, que finalmente permitiría a fusión das dúas ligas.

Anos de transición e últimas Stanley Cups

Vincent Damphousse liderou os Canadiens en anotación nos play-offs de 1993, conseguindo 23 puntos en 20 partidos.

Os Canadiens entraron na década de 1980 en transición logo da retirada de varios xogadores destacados, mais mantendo a Guy Lafleur como estrela ofensiva do equipo Porén as primeiras tempadas dos anos 1980, malia terse clasificado para os play-offs, non foron boas, caendo nas primeiras roldas fronte aos novatos Minnesota North Stars, os Edmonton Oilers e os Quebec Nordiques, o que rompeu o mito dos Canadiens. Bob Gainey, logo da derrota na primeira rolda en 1982 fronte aos Nordiques, afirmou:

“

Non podemos poñer os xerseis sen máis e esperar gañar

”

A sorte do equipo mudou en 1986, cando o porteiro novato Patrick Roy guiou os Canadiens ao seu 23º campionato da Stanley Cup logo de derotar os Calgary Flames na primeira final canadense dende 1967. Os Canadiens de 1986 eran novos e estaban liderados polo adestrador xefe novato Jean Perron e o dianteiro Claude Lemieux, amais de Roy, que se converteu no xogador máis novo na historia da NHL en gañar o Conn Smythe Trophy. Tres anos despois, os dous equipos reencontráronse nas finais da Stanley Cup, a final canadense máis recente, na que os Flames saíron vitoriosos en seis partidos, converténdose tamén no primeiro equipo que derrotou os Canadiens como visitante para gañar o título no xeo do Forum.

A Stanley Cup celebrou o seu 100 aniversario en 1993, regresando de novo ao Canadá coa 24ª vitoria dos Canadiens, o campionato da NHL máis recente gañado por un equipo canadense. Despois de perder o primeiro partido da súa semifinal da Adams Division fronte aos Quebec Nordiques na prórroga, os Canadiens gañaron dez partidos na prórroga no seu camiño ao título, establecendo un récord de máis vitorias consecutivas na prórroga nun play-off na NHL. A vitoria na final fronte a Los Angeles Kings viuse empañada por un dos peores disturbios da historia de Montreal, nos que os seareiros causaron máis 2,5 millóns de dólares en danos á propiedade no centro da cidade e 168 feridos.

Os Canadiens non puideron repetir o seu éxito na tempada 1993–94, cando o equipo caeu eliminado en sete partidos polos Bruins. A derrota de Montreal no sexto partido foi o último partido das series eliminatorias no Montreal Forum. O equipo non foi quen de clasificarse para os play-offs na tempada 1994–95, sendo a primeira vez en 25 anos que os Canadiens non se clasificaron, e a terceira vez en 55 tempadas. Montreal reucuperouse para regresar aos play-offs na tempada 1995-96, mais o futuro do equipo alterouse o 2 de decembro de 1995, cando os Canadiens foron humillados 11-1 polos Red Wings.

Mentres, os cambios na economía deportiva levaron aos Canadiens a construír un novo pavillón en 1996 para incrementar os seus ingresos. O último partido no Forum tivo lugar o 11 de marzo de 1996, unha vitoria por 4–1 sobre os Dallas Stars. Deste xeito, os Canadiens deixaban a que fora a súa casa durante 72 tempadas, e onde gañaron máis de 1.500 partidos e 22 Stanley Cups. Cinco días despois do peche do Montreal Forum, os Canadiens xogaron o seu primeiro partido no Molson Centre (agora rebautizado Centre Bell), un pavillón con capacidade para 22.500 espectadores. No partido inaugural, Montreal derrotou os Rangers 4–2, co primeiro gol marcado por Vincent Damphousse.

Na tempada 1998-99, cando finalizaron na derradeira posición da Northeast Division, os Canadiens comezaron un longo período de mediocridade, perdéndose os play-offs en catro das súas dez tempadas seguintes e non conseguindo pasar á segunda rolda ata 2010. A falta de éxito nos play-offs do equipo puxo fin á serie de vitorias na Stanley Cup a ritmo dunha por década dende os anos 1910 aos 1990. Os malos resultados levaron a especulacións sobre a posible venda e traslado do equipo se este non recibía axudas do goberno para axudar a aliviar as presións do sistema tributario do Quebec e o valor mínimo histórico do dólar canadense. Os Canadiens desmentiron o rumor, con todo Molson contratou o banco de investimentos Morgan Stanley para examinar a súa futura implicación nos deportes. Montreal non se clasificou para os play-offs nas seguintes dúas tempadas, e as perdas anuais de 10-12 millóns de dólares e o desexo de centrarse no seu negocio principal cervexeiro levou a Molson a poñer á venda a franquía no verán de 2001.

Novo milenio

Véxase tamén: Centenario dos Montreal Canadiens.

Os anos 2000 comezaron coa venda da franquía por parte da familia Molson. A falta de compradores locais e de subvencións fixeron que se temese que o equipo seguise o camiño dos Winnipeg Jets e os Quebec Nordiques e acabase por ser localizado nos Estados Unidos. O empresario estadounidense George N. Gillett Jr. mercou unha participación do 80,1% do equipo e o 100% do Molson Centre por 275 millóns de dólares. Como parte do acordo, Molson mantivo o 19,9% do equipo e concedéuselle o dereito de rexeitar calquera futura venda por Gillett; ademais, a Xunta de Goberno da NHL está obrigada a aprobar por unanimidade calquera intento por trasladar o equipo a unha nova cidade.

A venda da franquía mellorou lixeiramente os resultados e os Canadiens conseguiron a clasificación para os play-offs na tempada 2001-02, mais caeron eliminados na segunda rolda en seis partidos fronte aos Carolina Hurricanes Logo dun ano sen clasificarse para a post-tempada, os Canadiens regresaron ás series na tempada 2003-04, caendo na segunda rolda en catro partidos fronte aos Tampa Bay Lightning, que finalmente se alzarían coa Stanley Cup.

O lockout da tempada 2004-05 cancelou a tempada completa. Logo de terse perdido os play-offs na tempada 2006–07, os Canadiens recuperáronse para gañar o seu primeiro título de división en 15 anos na tempada 2007–08, así como o seu primeiro título de campión de conferencia na liga regular dende 1989.

Os Canadiens fronte aos Bruins durante a tempada do seu centenario.

A propiedade dos Canadiens pasou unha vez máis á familia Molson en 2009 logo de que Gillett vendera o equipo, o Centre Bell, e o Gillett Entertainment Group a unha alianza encabezada por Geoff Molson e na que estaban tamén os seus irmáns Andrew e Justin. Ao contrario da era pre-Gillett, o equipo é agora propiedade privada da familia Molson e non da cervexeira Molson, que agora é unha división de Molson Coors. No xeo, o equipo chegou aos play-offs na tempada 2009-10 como oitavo clasificado por segundo ano consecutivo, eliminando o campión da Conferencia Leste na liga regular, os Washington Capitals e os defensores do título, os Pittsburgh Penguins, nas dúas primeiras roldas. Porén, os Habs perderon nas finais da Conferencia Leste fronte aos Philadelphia Flyers.

Os Habs finalizaron a tempada 2011–12 na última posición da súa conferencia en máis de 80 anos, con lesións que decimaron o equipo durante toda a tempada. Despois dunha tempada decepcionante, o equipo recuperouse na tempada 2012–13, acurtada polo lockout, pasando da 15ª posición á segunda, mais perdendo 4-1 fronte aos Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs. Na tempada seguinte, os Canadiens chegaron de novo aos play-offs logo dunha tempada de 100 puntos, eliminando na primeira rolda aos Tampa Bay Lightning en catro partidos. Logo enfrontáronse aos campións do Presidents' Trophy, os Boston Bruins, aos que eliminaron en sete partidos para chegar ás finais da Conferencia Leste por segunda vez dende a vitoria da Stanley Cup de 1993. Con todo, caeron eliminados polos New York Rangers en seis partidos. Na tempada 2014–15, o equipo gañou o seu terceiro título de división dende 1992, eliminando os Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs en seis partidos, pero perderon na segunda rolda fronte aos Lightning en seis partidos.

Os Habs comezaron a tempada 2015–16 cunha racha de nove vitorias, e conseguiron un rexistro de 18-4-3 nos primeiros dous meses de competición. Con todo, logo de conseguir gañar 19 dos seus 26 primeiros partidos, o equipo comezou a perder moitos partidos e perdeu a numerosos xogadores, incluído Price, polas lesións. Finalmente os Canadiens finalizaron na sexta posición da Atlantic Division e non se clasificaron para os play-offs por primeira vez dende a tempada 2011-12.

Rivalidades

Véxase tamén: Rivalidades da NHL.

Boston Bruins

Véxase tamén: Rivalidade entre Bruins e Canadiens.

Os Bruins e os Canadiens no TD Garden durante os himnos.

As máis antigas rivalidades da NHL datan da época do Original Six. Unha rivalidade tradicional estableceuse nesta época entre os Boston Bruins e os Montreal Canadiens. Ningún outro equipo da NHL se enfrontou a outro opoñente coma os Bruins aos Canadiens: ao finalizar a tempada 2013-14 os dous equipos enfrontáranse 721 veces na liga regular, con 263 vitorias para os de Boston por 348 polos de Montreal; e 170 veces nos play-offs cun rexistro de 71 a 106 para os canadenses.

Como noutras rivalidades, os momentos máis intensos son nas roldas eliminatorias dos play-offs. Así, entre 1946 e 1987, os Bruins os Canadiens enfrontáronse dezaoito veces con outras tantas vitorias para o equipo canadense. Os Canadiens conseguiron un total de vinte e catro Stanley Cups na súa historia, entre elas sete gañadas fronte aos Bruins. Na semifinal de 1952, Maurice Richard dos Canadiens sufriu unha lesión na cara logo de ter recibido un golpe co xeonllo no primeiro período do sétimo partido. Volveu ao partido antes da súa finalización e marcoulle dous goles a "Sugar" Jim Henry para cualificar o seu equipo para a seguinte rolda dos play-offs. Unha célebre fotografía do final do partido mostra a parte superior do ollo vendado de Richard co sangue corréndolle pola cara dándolle a man a Henry cun ollo morado.

Outro momento intenso da rivalidade produciuse durante a tempada 1954-55. O 13 de marzo no pavillón de Boston, Maurice Richard chegou ás mans con Hal Laycoe. Un xuíz de liña tentou tres veces conter a Richard, mais só logrou inmobilizar o xogador quebequés mentres que Laycoe tivo a oportunidade de darlle unha boura. Nervioso, Richard xirouse e golpeou o xuíz que o mantiña nunha posición perigosa. Richard recibiu unha sanción no partido, así como unha suspensión ata o final da tempada e para todos os partidos dos play-offs; Laycoe pola súa banda non recibiu ningunha sanción. A isto seguíronlle unha serie de disturbios provocados polos seareiros de Montreal, coñecidos co nome de «disturbios Maurice Richard» ou «disturbios do Forum»..

Na tempada 1970-1971, os Bruins finalizaron na primeira posición a liga regular con máis de 10 puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado do leste (New York Rangers) e o líder do oeste (Chicago Blackhawks), e máis de 20 sobre os outros 5 clasificados para os play-offs. Boston defendía o título da Stanley Cup e partía como favorito nas series eliminatorias para revalidar o título. Na primeira rolda enfrontáronse Boston e Montreal, e durante o segundo encontro os Bruins gañaban aos Canadiens por 5 goles a 1, mais os canadenses remontaron o partido e gañaron por 5 a 7. Finalmente os Canadiens gañaron a serie, chegando á final, onde gañarían a Chicago para alzarse coa súa 17ª Stanley Cup.

En 1988, despois de 18 derrotas consecutivas nas series eliminatorias contra os Canadiens, os Bruins, a pesar de que perderon o primeiro partido, eliminaron os seus rivais por primeira vez en 45 anos. Despois desta vitoria, os duelos entre os dous equipos están equilibrados, contando os Bruins con sete vitorias fronte a cinco dos Canadiens.

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Bruins 

1928-1958 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1928-29 Semifinal 1-0 1-0 3-2 3-0 0-1 1929-30 Final 0-3 3-4 0-2 1-1 1930-31 Semifinal 5-4 0-1 3-4 3-1 2-3 2-3 2-1 1942-43 Semifinal 5-4 5-3 3-2 0-4 5-4 4-1 2-2 1945-46 Final 3-4 2-3 2-4 3-2 3-6 1-4 3-2 1946-47 Semifinal 1-3 1-2 4-2 1-5 3-4 1-4 4-2 1951-52 Semifinal 1-5 0-4 4-1 3-2 1-0 2-3 1-3 3-4 5-2 1952-53 Final 2-4 4-1 0-3 3-7 0-1 1-4 6-2 1953-54 Semifinal 0-2 1-8 3-4 0-2 0-4 7-2 1954-55 Semifinal 0-2 1-3 4-2 3-4 1-5 1-4 8-2 1956-57 Final 1-5 0-1 2-4 2-0 1-5 1-4 9-2 1957-58 Final 1-2 5-2 0-3 3-1 2-3 3-5 2-4 10-2

1967-1988 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1967-68 Cuartos de final 1-2 3-5 2-5 2-3 0-4 11-2 1968-69 Semifinal 2-3 3-4 5-0 3-2 2-4 1-2 2-4 12-2 1970-71 Cuartos de final 3-1 5-7 1-3 5-2 7-3 3-8 2-4 3-4 13-2 1976-77 Final 3-7 0-3 2-4 1-2 0-4 14-2 1977-78 Final 1-4 2-3 4-0 4-3 1-4 1-4 2-4 15-2 1978-79 Semifinal 2-4 2-5 2-1 4-3 1-5 5-2 4-5 3-4 16-2 1983-84 Final de división 1-2 1-3 0-5 0-3 17-2 1984-85 Semifinal de división 5-3 3-5 2-4 7-6 0-1 2-3 18-2 1985-86 Semifinal de división 1-3 2-3 3-4 0-3 19-2 1986-87 Semifinal de división 2-6 3-4 4-5 2-4 0-4 20-2 1987-88 Semifinal de división 2-5 4-3 3-1 2-0 4-1 4-1 20-3

Dende 1988 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1988-89 Final de división 2-3 2-3 4-5 3-2 2-3 1-4 21-3 1989-90 Final de división 1-0 5-4 6-3 1-4 3-1 4-1 21-4 1990-91 Final de división 2-1 3-4 3-2 2-6 4-1 2-3 2-1 4-3 21-5 1991-92 Final de división 6-4 3-2 3-2 2-0 4-0 21-6 1993-94 Cuartos de final de conferencia 3-2 2-3 6-3 2-5 1-2 3-2 5-3 4-3 21-7 2001-02 Cuartos de final de conferencia 2-5 6-4 3-5 5-2 1-2 1-2 2-4 22-7 2003-04 Cuartos de final de conferencia 3-0 2-1 2-3 4-3 1-5 2-5 2-0 3-4 23-7 2007-08 Cuartos de final de conferencia 1-4 2-3 2-1 0-1 5-1 5-4 0-5 3-4 24-7 2008-09 Cuartos de final de conferencia 4-2 5-1 4-2 4-1 4-0 24-8 2010-11 Cuartos de final de conferencia 0-2 1-3 4-2 5-4 2-1 1-2 4-3 4-3 24-9 2013-14 Semifinal de conferencia 4-3 3-5 2-4 1-0 2-4 0-4 3-1 3-4 25-9

Toronto Maple Leafs

Véxase tamén: Rivalidade entre Canadiens e Maple Leafs.

A rivalidade entre os Canadiens e os Maple Leafs comezou en 1917, cando chegou á NHL un equipo de Toronto, convertendo a rivalidade entre as dúas cidades canadenses na máis antiga da liga. Os dous equipo téñense enfrontado en máis de 700 ocasións na liga regular, e xogaron máis de 70 partidos nos play-offs, cun balance favorable aos de Montreal en ambos os casos, con 342 vitorias para os Canadiens na liga regular fronte ás 286 dos Maple Leafs, e 42 vitorias dos Canadiens por 29 dos Maple Leafs nas series eliminatorias. A pesar disto, os de Toronto gañaron tres das cinco finais nas que se enfrontaron ambos os equipos.

A primeira vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada inaugural da NHL, cando os daquela denominados Blueshirts gañaron as series e a Stanley Cup, mais curiosamente os dous equipos só se reencontraron nos play-offs unha vez entre 1918 e 1940, en 1925. A última vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada 1978-79, cando os Canadiens se impuxeron con claridade aos de Toronto por un contundente 4-0.

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Maple Leafs 

1918-1960 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1917-18 Final 7-3 3-4 7-10 0-1 1924-25 Semifinal 3-2 2-0 5-2 1-1 1943-44 Semifinal 1-3 5-1 2-1 4-1 11-0 4-1 2-1 1944-45 Semifinal 0-1 2-3 4-1 3-4 10-3 2-3 2-4 2-2 1946-47 Final 6-0 0-4 2-4 1-2 3-1 1-2 2-4 2-3 1950-51 Final 2-3 3-2 1-2 2-3 2-3 1-4 2-4 1958-59 Final 5-3 3-1 2-3 3-2 5-3 4-1 3-4 1959-60 Final 4-2 2-1 5-2 4-0 4-0 4-4

Dende 1960 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1962-63 Semifinal 1-3 2-3 0-2 3-1 0-5 1-4 4-5 1963-64 Semifinal 2-0 1-2 3-2 3-5 4-2 0-3 1-3 3-4 4-6 1964-65 Semifinal 3-2 3-1 2-3 2-4 3-1 4-3 4-2 5-6 1965-66 Semifinal 4-3 2-0 5-2 4-1 4-0 6-6 1966-67 Final 6-2 0-3 2-3 6-2 1-4 1-3 2-4 6-7 1977-78 Semifinal 5-3 3-2 6-1 2-0 4-0 7-7 1978-79 Cuartos de final 5-2 5-1 4-3 5-4 4-0 8-7

Quebec Nordiques

Véxase tamén: Batalla do Quebec (hóckey sobre xeo).

Os Montreal Canadiens mantiveron unha forte rivalidade co outro equipo quebequés presente na National Hockey League durante a década de 1980 e a primeira metade dos anos 1990, os Quebec Nordiques. Os enfrontamentos entre ambos os equipos foron coñecidos como a "Batalla de Quebec". A rivalidade entre ambos os equipos non se trasladou inmediatamente ao xeo e a maior rivalidade comezou nos play-offs da tempada 1981-82, cando os Nordiques eliminaron os Habs no quinto partido da serie cun gol gañador de Dale Hunter, e durou ata a tempada 1994-95, cando o equipo foi trasladado a Denver.

Durante o tempo que os Nordiques competiron na NHL enfrontáronse 113 veces aos seus veciños de Montreal, cun rexistro claramente favorable aos Canadiens, con 39 vitorias, 26 derrotas e 12 empates, e con 449 goles para os Canadiens por 367 dos Nordiques. Os dous equipos enfrontáronse cinco veces nos play-offs, cun balance de tres vitorias a dúas favorable ao equipo de Montreal, que venceu en 17 partidos por 14 dos Nordiques, anotando 105 goles fronte a 85 dos do Quebec. A rivalidade cos Habs dexenerou o 20 de abril de 1984 nunha liorta multitudinaria entre os xogadores de ambos os equipos que finalizou con 200 minutos de penalización e 12 xogadores expulsados nun partido que se acabaron adxudicando os de Montreal por 5 goles a 3 e que foi chamado "Good Friday Massacre".

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Nordiques 

Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance Referencia 1981-82 Semifinais de división 1-5 3-2 1-2 6-2 3-2 3-2 1-0 1983-84 Final de división 2-4 4-1 1-2 4-3 4-0 3-5 2-4 1-1 1984-85 Final de división 2-1 4-6 6-7 3-1 5-1 5-2 3-2 4-3 2-1 1986-87 Final de división 7-5 2-1 7-2 3-2 2-3 2-3 3-5 3-4 2-2 1992-93 Semifinal de división 2-3 1-4 1-2 2-3 5-4 2-6 2-4 2-3

Identidade do equipo

Logo e equipación

Logo orixinal. (1909–10)

Os dous máis antigos e recoñecibles logos deportivos, o clásico 'C' e 'H' dos Montreal Canadiens empregáronse por primeira vez xuntos na tempada 1917-18, cando o club mudou o seu nome de "Club athlétique Canadien" a "Club de hockey Canadien", antes de evolucionar á súa forma actual en 1952–53. O "H" é sinónimo de "hockey", non de "Habitants", unha crenza popular. Segundo NHL.com, o primeiro home que se referiu ao equipo como "the Habs" foi o estadounidense Tex Rickard, propietario do Madison Square Garden, en 1924. Rickard aparentemente díxolle a un reporteiro que o "H" no xersei dos Canadiens era de "Habitants".

As cores do equipo dende 1911 son o azul, o vermello e o branco. A camisola local é predominantemente de cor vermella. Hai catro raias horizontais azuis e brancas, unha a través de cada brazo, unha cruzando o peito, e outra a través da liña da cintura. A principal camisola como visitante é principalmente branca cunha raia vermella e azul que cruza o peito, vermella ao final dos dous brazos e nos hombreiros. O deseño básico ten estado en uso dende 1914 e adoptou a súa forma actual en 1925, xeralmente con poucos cambios. Debido á longa historia do equipo e á súa importancia no Quebec, a camisola ten sido denominada La Sainte-Flanelle.

Os Canadiens empregaron múltiples deseños antes de adoptar o deseño mencionado en 1914. A camisola orixinal da tempada 1909-10 era azul cun "C" branco. A segunda tempada tiñan unha camisola vermella cunha folla de pradairo verde co "C", e os pantalóns verdes. Posteriormente, a tempada anterior á adopción da actual imaxe do equipo, os Canadiens vestiron unha camisola de deseño "poste de barbeiro con raias vermellas, brancas e azuis, e cun logo que representaba unha folla de pradairo coas iniciais "CAC", "Club athlétique Canadien". Os tres deseños foron empregados durante a tempada 2009-10 como parte do centenario dos Canadiens.

As cores dos Canadiens son un aspecto claramente identificable da cultura franco-canadense. No conto "The Hockey Sweater", Roch Carrier describiu a influencia dos Canadiens e a súa camisola nas comunidades rurais do Quebec durante a década de 1940. A historia converteuse posteriormente nunha curta de animación, The Sweater, narrada por Carrier. Unha pasaxe do conto aparece no billete de cinco dólares canadenses de 2002.

Lema

Nos bras meurtris vous tendent le flambeau, à vous toujours de le porter bien haut. (en francés)

To you from failing hands we throw the torch. Be yours to hold it high. (en inglés)

A vós, desde as nosas mans fracasadas, lanzámosvos o facho. Que sexa voso para que o manteñades en alto. (en galego)

O lema vén do poema de John McCrae "In Flanders Fields" que foi escrito en 1915, o ano que os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup. O lema aparece na parede do vestiario dos Canadiens, orixinalmente no Montreal Forum e actualmente no Bell Centre.

Mascota

Artigo principal: Youppi!.

Youppi! é a mascota dos Canadiens dende 2004.

A principios da tempada 2004–05, os Canadiens adoptaron a Youppi! como a súa mascota oficial, converténdose deste xeito na primeira mascota na longa historia do equipo, que daquela contaba con 96 anos. Youppi! naceu en 1979, e durante moito tempo foi a mascota dos Montreal Expos, un equipo de béisbol que competiu na Major League Baseball ata que foi trasladado a Washington, D.C. en 2004, mudando o seu nome polo de Washington Nationals e deixando a Youppi!. Co cambio, Youppi! converteuse na primeira mascota nas ligas profesionais de América do Norte en cambiar de liga.

Medios de comunicación

Mentres que o hóckey foi retransmitido por radio, a canle de televisión francófona Radio-Canada retransmitiu o primeiro partido de hóckey televisado da historia do Canadá co partido que o 11 de outubro de 1952 enfrontou os Canadiens e os Detroit Red Wings.

Os partidos dos Montreal Canadiens son retransmitidos a nivel local tanto en inglés como en francés. Na radio, os partidos dos Canadiens son retransmitidos en francés por CHMP 98.5, e en inglés por CKGM, TSN Radio 690, que adquiriu os dereitos de emisión en inglés nun acordo por sete anos a partir da tempada 2011-12.

Os dereitos de televisión rexional en francés están en posesión de Réseau des sports baixo un acordo de 12 anos, efectivo dende a tempada 2014–15. Unha irmá da rede en lingua inglesa TSN, RDS foi a única canle deportiva en lingua francesa no Canadá ata a creación ne 2011 de TVA Sports, e foi a anterior canle nacional en posuír os dereitos en francés da NHL; como resultado, os Canadiens previron un contrato rexional independente, e permitiron que os seus partidos fosen televisados a nivel nacional como parte do paquete de dereitos a nivel nacional de RDS.

Con TVA Sports converténdose na posuidora dos dereitos nacionais en francés na tempada 2014–15 a través dun acordo de sub-licenza con Rogers Communications, a empresa matriz de RDS, Bell Media posteriormmente anunciou un acordo por 12 anos para manter os dereitos rexionais para os partidos dos Canadiens non retransmitidos por TVA Sports. Como resultado, os partidos na RDS sufriron un apagón fóra do mercado doméstico dos Canadiens do Quebec, Provincias Atlánticas do Canadá e parte de Ontario. Polo menos 22 partidos á tempada dos Canadiens (principalmente a través de La super soirée LHN das noites dos sábados), incluídos todos os partidos dos play-offs, son televisados a nivel nacional por TVA Sports.

Os dereitos rexionais de televisión en lingua inglesa están en posesión de Sportsnet East mediante un acordo de tres anos anunciado por Rogers o 2 de setembro de 2014, con partidos seleccionados (tres na súa tempada inaugural) retransmitidos en CJNT City Montreal. Os demais partidos son retransmitidos a nivel nacional a través do mencionado acordo dos dereitos da NHL de Rogers (incluíndo partidos adicionais en Sportsnet, City, ou en CBC durante Hockey Night in Canada), dando así os dereitos a Rogers de todas as canles en inglés dos Canadiens. Os partidos rexionais dos Canadiens en Sportsnet East e City son comentados por John Bartlett e Jason York. Anteriormente TSN posuíu os dereitos rexionais de televisión en inglés para os partidos dos Canadiens dende 2010 ata 2014. Foron comentados por Dave Randorf en play-by-play; estes dereitos non foron renovados por Bell Media despois da tempada 2013–14.

Pavillóns

Dende 1996, os Montreal Canadiens xogan os seus partidos como local no Centre Bell (coñecido ata 2002 como Centre Molson), se ben xogou a maior parte da súa historia no Forum de Montréal (entre 1926 e 1996), e algunhas tempadas no Aréna Mont-Royal, no Westmount Arena, e no Aréna Jubilée. Dende a primeira tempada da franquía, o equipo de Montreal empregou os cinco pavillóns para os seus partidos como local nos seguintes períodos:

Pavillóns empregados polos Montreal Canadiens

Imaxe	Nome	Inicio	Fin	Capacidade
	Aréna Jubilée	1909 1917	1910 1919	3.200
	Westmount Arena	1910	1918	4.300-10.000
	Aréna Mont-Royal	1920	1926	6.000
	Forum de Montréal	1924	1996	18.000
	Centre Bell	1996	en uso	21.287

Arena Jubilée

Construído orixinalmente en 1908 e con capacidade para 3.200 espectadores, o Aréna Jubilée foi o primeiro pavillón empregado polos Canadiens nos seus partidos como local nos seus partidos da NHA. O primeiro partido oficial do equipo no pavillón disputouse o 5 de xaneiro de 1910, no que os locais derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga. Neste recinto xogou a súa primeira tempada e entre 1918 e 1919, logo do incendio do Montreal Arena o 2 de xaneiro de 1918. Logo da súa primeira tempada, os Canadiens trasladáronse ao Westmount Arena, un pavillón de maior capacidade.

Westmount Arena

O Westmount Arena despois do lume.

O segundo pavillón no que xogaron como local os Canadiens foi o Westmount Arena. O pavillón foi inaugurado o 31 de decembro de 1898 e tiña unha capacidade máxima para 10.000 espectadores, 4.300 sentados. Neste pavillón os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup en 1916. En 1915 instalouse no pavillón a primeira planta de fabricación de xeo artificial de Montreal.

O 2 de xaneiro de 1918 o lume destruíu o pavillón causando danos por valor de 150.000 dólares. A destrución do pavillón provocou o regreso do equipo ao Arena Jubilée.

Aréna Mont-Royal

Aberto parcialmente sen concluír o 10 de xaneiro de 1920, o Aréna Mont-Royal acolleu durante cinco anos os partidos como local dos Canadiens. O primeiro partido oficial xogouse o mesmo día da inauguración, enfrontando aos Canadiens e aos Toronto St. Patricks, rematando o partido cunha contundente vitoria dos locais por 14 goles a 7 con seis goles de Newsy Lalonde. Unha semana despois da súa inauguración, partes da balaustrada caeron antes dun partido fronte aos Ottawa Senators, facendo que a policía parase a venda de entradas en 6.500.

Forum de Montréal

Denominado por Sporting News "o edificio con máis historia da historia do hóckey",, o Forum de Montréal, foi inaugurado o 24 de xuño de 1924, o Forum de Montréal converteuse no fogar dos Canadiens en 1926. Con todo, o equipo participou na inauguración do novo pavillón o 29 de novembro de 1924 cunha derrota dos Toronto St. Pats por 7 goles a 1. Os Canadiens compartiron o Forum cos seus veciños e rivais Montreal Maroons dende a súa chegada ata 1996, e nel conseguiron 22 das súas 24 Stanley Cups. O Forum pechou as súas portas o 11 de marzo de 1996 no medio dunha longa ovación dos afeccionados.

Inaugurado cunha capacidade para 9.300 espectadores, o Forum sufriu varias ampliacións ao longo da súa historia:

• 9.300, 12.500 con prazas de pé (1924-1949)
• 13.551, 15.551 con prazas de pé (1949-1968)
• 16.500, 19.000 con prazas de pé (1968-1978)
• 16.074, 18.076 con prazas de pé (1978-1991)
• 16.259, 17.959 con prazas de pé (1991-1996)

Na súa primeira tempada no Forum, os Canadiens tiveron unha media de 8.409 espectadores. Coas sucesivas ampliacións estes rexistros foron aumentando ata rexistrar na súa derradeira tempada no pavillón unha media de 18.233 espectadores.

Centre Bell

En marzo de 1996 os Canadiens trasladáronse ao Centre Bell (inicialmente chamado Molson Centre, e rebautizado co seu nome actual en febreirode 2002), un pavillón con capacidade para 21.273 espectadores, o que o converte no maior pavillón adicado ao hóckey sobre xeo en América do Norte. O primeiro partido dos Canadiens na súa nova casa celebrouse o 16 de marzo de 1996, no que se derrotando aos New York Rangers por 4-2, mentres que o primeiro partido dos play-offs o 21 de abril dese mesmo ano.

Os Canadiens conseguiron unha media de máis de 20.000 espectadores en cada unha das súas tempadas dende que se trasladaron ao Centre Bell, e dende xaneiro de 2004 os Canadiens teñen vendido todas as entradas para cada partido como local. Na tempada 2009-10 o equipo rexistrou o maior número de espectadores da NHL cun total de 872.193, conseguindo unha media de 21.273. O equipo rexistrou os seguintes datos de asistencia:

Interior do Centre Bell durante un partido entre os Montreal Canadiens e os Buffalo Sabres.

Datos de asistencia ao Centre Bell

Ano	Asistencia media
	1997	21.001
1998	20.771
1999	20.740
2000	20.205
2001	20.105
2002	20.027
2003	20.672
2004	20.555
2005	lockout
2006	21.273
2007	21.273
2008	21.273
2009	21.273
2010	21.273
2011	21.273
2012	21.273
2013	21.273
2014	21.273
2015	21.287
2016	21.288

Equipos afiliados

As franquías da NHL teñen un cadro limitado por convenio, polo que contan cun ou máis equipos «afiliados» que cada ano compiten en ligas menos importantes. Isto permítelles recrutar xogadores xoves na repesca anual permitíndolles continuar o seu desenvolvemento sen comezar demasiado cedo. Ademais, estes equipos afiliados (tamén chamados clubs escola ou farm teams en inglés) constitúen unha reserva de talentos para as franquías da NHL, que os atraen a mercé das lesións e/ou a pobre formación do equipo. A excepción dos equipos propietarios do seu propio club escola, as afiliacións finalizan cun acordo contractual e non se conxelan no tempo. Dende os seus inicios, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións principais:

Equipos afiliados dos Montreal Canadiens

Período	Equipo	Liga
1926-1927	New Haven Eagles	Can-Am
1928-1933	Providence Reds	Can-Am
1935-1936	Springfield Indians	Can-Am
1936-1941	New Haven Eagles	AHL
1941-1943	Washington Lions	AHL
1945-1954	Buffalo Bisons	AHL
1948-1949	Dallas Texans	USHL
1949-1951	Cincinnati Mohawks	AHL
1950-1953	Montreal Royals	LHSQ
1953-1959	Montreal Royals	LHQ
1955-1956	Shawinigan Falls Cataracts	LHQ
1955-1956	Winnipeg Warriors	WHL
1956-1960	Rochester Americans	AHL
1958-1959	Spokane Spokes	WHL
1959-1963	Hull-Ottawa Canadiens	EPHL
1959-1961	Montreal Royals	EPHL
1959-1961	Spokane Comets	WHL
1960-1961	Cleveland Barons	AHL
1962-1967	Quebec Aces	AHL
1963-1964	Cleveland Barons	AHL
1963-1965	Omaha Knights	CHL
1965-1969	Houston Apollos	CHL
1967-1969	Cleveland Barons	AHL
1969-1971	Montreal Voyageurs	AHL
1969-1970	Salt Lake Golden Eagles	WHL
1971-1984	Nova Scotia Voyageurs	AHL
1974-1975	Syracuse Eagles	AHL
1984-1990	Sherbrooke Canadiens	AHL
1990-1999	Fredericton Canadiens	AHL
1990-1991	Fort Wayne Komets	IHL
1999-2002	Quebec Citadelles	AHL
2002-2014	Hamilton Bulldogs	AHL

Afiliacións secundarias

Ademais destes equipos, as franquías da NHL posúen unha ou dúas afiliacións denominadas «secundarias» con equipos que compiten en ligas menores. Estes equipos son empregados xeralmente como depósito de xogadores para os equipos anteriores en caso de ausencias por lesión de xogadores ou partidos cun equipo da NHL. Ao longo da súa historia, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións secundarias:

Equipos afiliados dos Montreal Canadiens

Período	Equipo	Liga
1956-1957	Winnipeg Warriors	WHL
1958-1959	Regina Pats	SJHL
1960-1961	Peterborough Petes	OHL
1960-1961	Regina Pats	SJHL
1967-1973	Muskegon Mohawks	IHL
1975-1977	Beauce Jaros	NAHL
1976-1977	Kalamazoo Wings	IHL
1980-1985	Flint Generals	IHL
1985-1987	Saginaw Generals	IHL
1992-1993	Flint Bulldogs	UHL
1992-1996	Wheeling Thunderbirds	ECHL
1996-1997	Wheeling Nailers	ECHL
1997-1999	New Orleans Brass	ECHL
2000-2001	Tallahassee Tiger Sharks	ECHL
2001-2002	Mississippi Sea Wolves	ECHL
2002-2003	Columbus Cottonmouths	ECHL
2004-2006	Long Beach Ice Dogs	ECHL
2006-2010	Cincinnati Cyclones	ECHL
2010-2013	Wheeling Nailers	ECHL

Personalidades

Xogadores

Cadro actual

Esta sección presenta o cadro de xogadores dos Montreal Canadiens. Este efectivo pode variar ao longo da tempada en función das lesións e os reforzos procedentes dos equipos afiliados a Montreal: os St. John's Icecaps da American Hockey League e os Brampton Beast da ECHL.

Actualizado a 24 de xullo de 2015.

#	Nac	Xogador/a	Posición	S/G	Idade	Adquirido/a	Lugar de nacemento
28	CANb !	Beaulieu, NathanNathan Beaulieu	D	L	(32 anos)	2011	Strathroy, Ontario
25	SWEb !	de la Rose, JacobJacob de la Rose	LW	L	(29 anos)	2013	Arvika, Suecia
51	CANb !	Desharnais, DavidDavid Desharnais	C	L	(38 anos)	2008	Laurier-Station, Quebec
81	DNKb !	Eller, LarsLars Eller	C	L	(35 anos)	2010	Rødovre, Dinamarca
74	RUSb !	Emelin, AlexeiAlexei Emelin	D	L	(38 anos)	2004	Togliatti, Unión Soviética
32	USAb !	Flynn, BrianBrian Flynn	RW	R	(36 anos)	2015	Lynnfield, Massachusetts
27	USAb !	Galchenyuk, AlexAlex Galchenyuk	C	L	(30 anos)	2012	Milwaukee, Wisconsin
11	CANb !	Gallagher, BrendanBrendan Gallagher	RW	R	(32 anos)	2010	Edmonton, Alberta
77	USAb !	Gilbert, TomTom Gilbert	D	R	(41 anos)	2014	Bloomington, Minnesota
8	CANb !	Kassian, ZackZack Kassian	RW	R	(33 anos)	2015	Windsor, Ontario
79	RUSb !	Markov, AndreiAndrei Markov (A)	D	L	(46 anos)	1998	Voskresensk, Unión Soviética
17	CANb !	Mitchell, TorreyTorrey Mitchell	C/RW	R	(39 anos)	2015	Greenfield Park, Quebec
67	USAb !	Pacioretty, MaxMax Pacioretty (A)	LW	L	(36 anos)	2007	New Canaan, Connecticut
6	USAb !	Pateryn, GregGreg Pateryn	D	R	(34 anos)	2008	Sterling Heights, Michigan
26	USAb !	Petry, JeffJeff Petry	D	R	(37 anos)	2015	Ann Arbor, Michigan
14	CZEb !	Plekanec, TomasTomas Plekanec (A)	C	L	(42 anos)	2001	Kladno, Checoslovaquia
31	CANb !	Price, CareyCarey Price	G	L	(37 anos)	2005	Anahim Lake, Columbia Británica
13	RUSb !	Semin, AlexanderAlexander Semin	RW	R	(40 anos)	2015	Krasnoyarsk, Unión Soviética
21	CANb !	Smith-Pelly, DevanteDevante Smith-Pelly	RW	R	(32 anos)	2015	Scarborough, Ontario
76	CANb !	Subban, P. K.P. K. Subban (A)	D	R	(35 anos)	2007	Toronto, Ontario
35	CANb !	Tokarski, DustinDustin Tokarski	G	L	(35 anos)	2013	Humboldt, Saskatchewan
22	CANb !	Weise, DaleDale Weise	RW	R	(36 anos)	2014	Winnipeg, Manitoba

Capitáns do equipo

Jack Laviolette, primeiro capitán na historia dos Canadiens.

Dende a súa primeira tempada, o equipo dos Canadiens tivo 28 capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía foi nomeado na tempada 1910 da National Hockey Association (NHA), a primeira tempada dos Canadiens, e foi o canadense Jack Laviolette. Dende 2015 o posto de capitán é ocupado por Max Pacioretty. Excepto tres, todos os capitáns do equipo naceron no Canadá, sendo o estadounidense Chris Chelios o primeiro xogador non canadense en ser nomeado capitán do equipo de Montreal na tempada 1989-90, mais exercendo como co-capitán xunto co canadense Guy Carbonneau, que na seguinte tempada sería capitán en solitario. O segundo xogador non nado no Canadá en ser nomeado capitán foi o finlandés Saku Koivu, que foi o xogador que máis anos exerceu de capitán cun total de dez. Os diferentes xogadores que teñen sido capitáns do equipo ao longo da súa historia son:

Capitáns entre 1909 e 1956 Nome(s) Período Jack Laviolette 1909–10 Newsy Lalonde 1910–11 Jack Laviolette 1911–12 Newsy Lalonde 1912–13 Jimmy Gardner 1913–15 Howard McNamara 1915–16 Newsy Lalonde 1916–22 Sprague Cleghorn 1922–25 Billy Coutu 1925–26 Sylvio Mantha 1926–32 George Hainsworth 1932–33 Sylvio Mantha 1933–36 Albert "Babe" Siebert 1936–39 Walter Buswell 1939–40 Toe Blake 1940–48 Bill Durnan 1948 (xaneiro-abril) Emile Bouchard 1948–56

Capitáns dende 1956 Nome(s) Período Maurice Richard 1956–60 Doug Harvey 1960–61 Jean Beliveau 1961–71 Henri Richard 1971–75 Yvan Cournoyer 1975–79 Serge Savard 1979–81 Bob Gainey 1981–89 Guy Carbonneau e Chris Chelios 1989–90 Guy Carbonneau 1990–94 Kirk Muller 1994–95 Mike Keane 1995 (abril–decembro) Pierre Turgeon 1995–96 Vincent Damphousse 1996–99 Saku Koivu 1999–2009 Vacante 2009-2010 Brian Gionta 2010–14 Max Pacioretty 2015-

Eleccións na primeira rolda do draft

Artigo principal: Lista de eleccións no Draft dos Montreal Canadiens.

Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinar contratos coas franquías da NHL. Dende a creación do draft en 1963 ata 1969 os Canadiens contaron coa opción dos chamados "Cultural Picks", polos cales o equipo quebequés podía substituír a súa primeira elección por dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo realizara as súas eleccións, opción que o equipo empregou nunha ocasión en 1968, e ambas en 1969. Ao longo da súa historia, os Canadiens escolleron cinco veces en primeira posición, seleccionando a Garry Monahan (1963), Michel Plasse (1968), Réjean Houle (1969), Guy Lafleur (1971) e Doug Wickenheiser (1980). A continuación móstranse as eleccións na primeira rolda do draft da NHL dos Montreal Canadiens:

Doug Wickenheiser, elixido no 1º posto do draft polos Canadiens en 1980.

Alex Galchenyuk, elixido no 3º posto do draft da NHL polos Canadiens en 2012.

1963 a 1981 Ano Nome do xogador Posto Equipo (liga) 1963 Garry Monahan 1º Equipo júnior de St.Michael's 1964 Claude Chagnon 6º Equipo de Rosemont 1965 Pierre Bouchard 5º St-Vincent de Paul Jr. B 1966 Phil Myre 5º Shawinigan Bruins (LHJQ) 1967 Elgin McCann 8º Weyburn Red Wings (LHJS) 1968 Michel Plasse Roger Belisle Jim Pritchard 1º 2º 3º Drummondville Rangers (LHJMQ) Montréal-Nord Castors Jets de Winnipeg (WHL) 1969 Réjean Houle Marc Tardif 1º 2º Montreal Junior Canadiens (OHA) Montreal Junior Canadiens (OHA) 1970 Ray Martyniuk Chuck Lefley 5º 6º Flin-Flon Bombers (WHL) Brandon Wheat Kings (WHL) 1971 Guy Lafleur Chuck Arnason Murray Wilson 1º 7º 11º Quebec Remparts (LHJMQ) Flin-Flon Bombers (LHOC) 67's d'Ottawa (AHO) 1972 Steve Shutt Michel Larocque Dave Gardner John Van Boxmeer 4º 6º 8º 14º Toronto Marlboros (OHA) 67's d'Ottawa (OHA) Toronto Marlboros (AHO) Guelph CMC's (SOJHL) 1973 Bob Gainey 8º Peterborough Petes (OHA) 1974 Cam Connor Doug Risebrough Rick Chartraw Mario Tremblay Gord McTavish 5º 7º 10º 12º 15º Flin-Flon Bombers (WHL) Kitchener Rangers (AHO) Kitchener Rangers (OHA) Montreal Bleu-Blanc-Rouge (LHJMQ) Sodbury Wolves (OHA) 1975 Robin Sadler Pierre Mondou 9º 15º Edmonton Oil Kings (WHL) Montreal Bleu-Blanc-Rouge (LHJMQ) 1976 Peter Lee Rod Schutt Bruce Baker 12º 13º 18º Ottawa 67's (OHA) Sudbury Wolves (OHA) Ottawa 67's (OHA) 1977 Mark Napier Norm Dupont 10º 18º Birmingham Bulls (WHA) Verdun Junior Canadiens (LHJMQ) 1978 Dan Geoffrion Dave Hunter 8º 17º Cornwall Royals (LHJMQ) Sudbury Wolves (OHA) 1979 Ningunha elección na primeira rolda 1980 Doug Wickenheiser 1º Regina Pats (WHL) 1981 Mark Hunter Gilbert Delorme Jan Ingman 7º 18º 19º Brantford Alexanders (OHL) Chicoutimi Saguenéens (LHJMQ) Färjestads BK (Elitserien)

Dende 1982 Ano Nome do xogador Posto Equipo (liga) 1982 Alain Heroux 19º Chicoutimi Saguenéens (LHJMQ) 1983 Alfie Turcotte 17º Portland Winterhawks (WHL) 1984 Petr Svoboda Shayne Corson 5º 8º CHZ Litvinov (1. liga) Brantford Alexanders (OHL) 1985 José Charbonneau Tom Chorske 12º 16º Drummondville Voltigeurs (LHJMQ) Minneapolis Southwest (MSHSL) 1986 Mark Pederson 15º Medicine Hat Tigers (WHL) 1987 Andrew Cassels 17º Ottawa 67's (OHL) 1988 Éric Charron 20º Trois-Rivières Draveurs (LHJMQ) 1989 Lindsay Vallis 13º Seattle Thunderbirds (WHL) 1990 Turner Stevenson 12º Seattle Thunderbirds (WHL) 1991 Brent Bilodeau 17º Seattle Thunderbirds (WHL) 1992 David Wilkie 20º Kamloops Blazers (WHL) 1993 Saku Koivu 21º TPS Turku (SM-liiga) 1994 Brad Brown 18º North Bay Centennials (OHL) 1995 Terry Ryan 8º Tri-City Americans (WHL) 1996 Matt Higgins 18º Moose Jaw Warriors (WHL) 1997 Jason Ward 11º Erie Otters (OHL) 1998 Éric Chouinard 16º Quebec Remparts (LHJMQ) 1999 Ningunha elección na primeira rolda 2000 Ron Hainsey Marcel Hossa 13º 16º Universidade de Lowell (NCAA) Portland Winterhawks (WHL) 2001 Mike Komisarek Alexander Perezhogin 7º 25º Universidade de Míchigan (NCAA) Avangard Omsk (Superliga) 2002 Chris Higgins 14º Universidade de Yale (NCAA) 2003 Andrei Kostitsyn 10º CSKA Moscova (Superliga) 2004 Kyle Chipchura 18º Prince Albert Raiders (WHL) 2005 Carey Price 5º Tri-City Americans (WHL) 2006 David Fischer 20º Apple Valley High School (MSHSL) 2007 Ryan McDonagh Max Pacioretty 12º 22º Cretin Derham Hall (MSHSL) Sioux City Musketeers (USHL) 2008 Ningunha elección na primeira rolda 2009 Louis Leblanc 18º Omaha Lancers (USHL) 2010 Jarred Tinordi 22º Estados Unidos sub-18 (USHL) 2011 Nathan Beaulieu 17º Saint-Jean Sea Dogs (LHJMQ) 2012 Alex Galchenyuk 3º Sarnia Sting (LHO) 2013 Michael McCarron 25º United States National Development Team (USHL) 2014 Nikita Chtcherbak 26º Saskatoon Blades (WHL) 2015 Noah Juulsen 26º Everett Silvertips (WHL) 2016 Mikhail Sergatchiov 9º Windsor Spitfires (OHL)

Líderes históricos

Esta sección presenta as estatísticas dos xogadores dos Canadiens que superaron os 500 puntos nas súas carreiras. As estatísticas refírense só aos puntos conseguidos cos Montreal Canadiens e os mellores rexistros en cada campo son sinalados en letra grosa:

Para os significados das abreviaturas véxase estatísticas do hóckey sobre xeo.

Líderes históricos dos Montreal Canadiens

Xogador	Pos	PX	G	A	Pts
Guy Lafleur	RW	962	518	728	1.246
Jean Béliveau	C	1.125	507	712	1.219
Henri Richard	C	1.256	358	688	1.046
Maurice Richard	RW	978	544	421	965
Larry Robinson	D	1.202	197	686	883
Yvan Cournoyer	RW	968	428	435	863
Jacques Lemaire	C	853	366	469	835
Steve Shutt	LW	871	408	368	776
Bernard Geoffrion	RW	766	371	388	759
Saku Koivu	C	792	191	450	641
Elmer Lach	C	664	215	408	623
Mats Näslund	LW	617	243	369	612
Dickie Moore	LW	654	254	340	863
Claude Provost	RW	1.005	254	335	589
Mario Tremblay	RW	852	258	326	584
Guy Lapointe	D	777	166	406	572
Peter Mahovlich	C	581	223	346	569
Guy Carbonneau	C	912	221	326	547
Toe Blake	LW	569	235	292	527
Bobby Rousseau	RW	643	200	322	522
Bob Gainey	LW	1160	239	263	502
Ralph Backstrom	C	844	215	287	502

Números retirados

Números retirados no Centre Bell.

Os Canadiens retiraron quince números en honor a dezaoito xogadores, o maior número entre todos os equipos da National Hockey League, e o terceiro maior do total das catro maiores ligas profesionais dos Estados Unidos e o Canadá. Todos os xogadores homenaxeados naceron no Canadá, e Howie Morenz foi o primeiro xogador honrado o 2 de novembro de 1937.

Números retirados dos Montreal Canadiens

Nº	Xogador	Posición	Carreira	Data da retirada
1	Jacques Plante	G	1953-63	7 de outubro de 1995
2	Doug Harvey	D	1947-61	26 de outubro de 1985
3	Emile Bouchard	D	1941-56	4 de decembro de 2009
4	Jean Beliveau	C	1952-71	9 de outubro de 1971
5	Bernie Geoffrion	RW	1950-64	11 de marzo de 2006
	Guy Lapointe	D	1968-82	8 de novembro de 2014
7	Howie Morenz	C	1923-37	2 de novembro de 1937
9	Maurice Richard	RW	1943-60	6 de outubro de 1960
10	Guy Lafleur	RW	1971-85	16 de febreiro de 1985
12	Dickie Moore	LW	1953-63	12 de novembro de 2005
	Yvan Cournoyer	RW	1964-79	12 de novembro de 2005
16	Henri Richard	C	1955-75	10 de decembro de 1975
	Elmer Lach	C	1940-54	4 de decembro de 2009
18	Serge Savard	D	1967-81	18 de novembro de 2006
19	Larry Robinson	D	1972-89	19 de novembro de 2007
23	Bob Gainey	LW	1974-89	23 de febreiro de 2008
29	Ken Dryden	G	1970-79	29 de xaneiro de 2007
33	Patrick Roy	G	1985-95	22 de novembro de 2008

Adestradores

Artigo principal: Lista de adestradores dos Montreal Canadiens.

O primeiro adestrador do equipo foi «Jack» Laviolette, quen dirixiu o equipo na súa primeira tempada na NHA. Na etapa dos Canadiens anterior ao seu ingreso na NHL estiveron ao cargo do banco cinco adestradores (contando po propio Laviolette). O último adestrador dos Canadiens na NHA foi Newsy Lalonde, que se converteu no primeiro adestrador do equipo na NHL. Os Canadiens chegaron por primeira vez aos play-offs da NHA na tempada 1913-14 baixo a dirección de Jimmy Garner, mais foi con Lalonde con quen o equipo conseguiu o primeiro título da súa historia dúas tempadas despois. A continuación os adestradores que dirixiron o equipo na NHA:

Adestradores dos Montreal Canadiens na NHA

#	Nome	Etapa
1	« Jack » Laviolette	1909-1910
2	Adolphe Lecours	1910-1911
3	Napoléon Dorval	1911-1913
4	Jimmy Garner	1913-1915
5	Newsy Lalonde	1915-1917

Dende a chegada dos Canadiens á NHL o equipo tivo un total de 24 adestradores distintos. Algúns destes adestradores dirixiron o equipo en máis dunha etapa, como Newse Lalonde, Léo Dandurand, Cecil Hart e Calude Ruel. Polo banco do equipo pasaron algúns adestradores que se fixeron cargo do equipo durante un breve período como adestradores interinos entre o cesamento dun adestrador e o nomeamento doutro. O adestrador que máis partidos dirixiu na historia da franquía foi Toe Blake (914), conseguindo tamén o maior número de vitorias (500), o maior número de puntos na liga regular (1.159), e é o adestrador con máis partidos dirixidos e gañados nos play-offs (119 adestrados e 82 gañados). Toe Blake foi o adestrador co cal a franquía conquistou máis Stanley Cups, cun total de oito nas tempadas 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1964–65, 1965–66, 1967–68. A continuación os rexistros dos distintos adestradores que dirixiron aos Canadiens na NHL:

Adestradores dos Montreal Canadiens na NHL

#	Nome	Etapa	Liga regular						Play-offs					Logros	Referencia
			PA	V	D	E/OT	PTS	% V	PA	V	D	E	% V
1	Newsy Lalonde	1917-22	95	51	44	—	102	.537	7	5	2	0	.714	1 O'Brien Trophy (1918–19)
2	Léo Dandurand	1922–26	131	64	63	6	134	.511	6	5	1	0	.833	1 Stanley Cup (1923–24) 2 Prince of Wales Trophy (1923–24, 1924–25)
3	Cecil Hart	1926-32	268	148	72	48	344	.642	29	13	12	4	.517	2 Stanley Cups (1929–30, 1930–31)
—	Newsy Lalonde	1932-34	112	45	53	14	104	.464	4	0	2	2	.000
—	Léo Dandurand	1934–35	32	14	15	3	31	.484	2	0	2	0	.000
4	Sylvio Mantha	1935–36	48	11	26	11	33	.344	—	—	—	—	—
—	Cecil Hart	1936-39	126	48	53	25	121	.480	8	3	5	—	.375
5	Jules Dugal	1939	18	9	6	3	21	.583	3	1	2	—	.333
6	Babe Siebert	1939–40	—	—	—	—	—	—	—	—	—	—	—
7	Alfred Lépine	1939–40	48	10	33	5	25	.260	—	—	—	—	—
8	Dick Irvin	1940-55	896	431	313	152	1014	.566	115	62	53	—	.539	3 Stanley Cups (1943–44, 1945–46, 1952–53)
9	Toe Blake	1955-68	914	500	255	159	1159	.634	119	82	37	—	.689	8 Stanley Cup championships (1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1964–65, 1965–66, 1967–68)
10	Claude Ruel	1968-70	175	95	49	31	221	.631	14	12	2	—	.857	1 Stanley Cup (1968–69)
11	Al MacNeil	1970–71	55	31	15	9	71	.645	20	12	8	—	.600	1 Stanley Cup (1970–71)
12	Scotty Bowman	1971-79	634	419	110	105	943	.744	98	70	28	—	.714	5 Stanley Cups (1972–73, 1975–76, 1976–77, 1977–78, 1978–79) Gañador do Jack Adams Award 1976–77
13	Bernie Geoffrion	1979	30	15	9	6	36	.600	—	—	—	—	—
—	Claude Ruel	1979-81	130	77	33	20	174	.669	13	6	7	—	.462
14	Bob Berry	1981-84	223	116	71	36	268	.601	8	2	6	—	.250
15	Jacques Lemaire	1984-85	97	48	37	12	108	.557	27	15	12	—	.556
16	Jean Perron	1985-88	240	126	84	30	282	.588	48	30	18	—	.625	1 Stanley Cup (1985–86)
17	Pat Burns	1988-92	320	174	104	42	390	.609	56	30	26	—	.536	Gañador do Jack Adams Award en 1988–89
18	Jacques Demers	1992-95	220	107	86	27	241	.548	27	19	8	—	.704	1 Stanley Cup (1992–93)
int	Jacques Laperrière	1995	1	0	1	0	0	.000	—	—	—	—	—
19	Mario Tremblay	1995-97	159	71	63	25	167	.525	11	3	8	—	.273
20	Alain Vigneault	1997-00	266	109	118	39	257	.483	10	4	6	—	.400
21	Michel Therrien	2000-03	190	77	77	36	190	.500	12	6	6	—	.500
22	Claude Julien	2003-06	159	72	62	25	169	.531	11	4	7	—	.364
int	Bob Gainey	2006	41	23	15	3	49	.598	6	2	4	—	.333
23	Guy Carbonneau	2006-09	230	124	83	23	271	.589	12	5	7	—	.417
int	Bob Gainey	2009	16	6	6	4	16	.500	4	0	4	—	.000
24	Jacques Martin	2009-11	196	96	75	25	217	.554	26	12	14	—	.462
int	Randy Cunneyworth	2011-12	50	18	23	9	45	.450	—	—	—	—	—
—	Michel Therrien	2012–presente	212	125	64	23	273	.644	22	11	11	—	.500

Presidentes

Dende a fundación da franquía en 1909, 14 persoas sucedéronse no posto de presidente do Canadiens. O primeiro presidente foi John Ambrose O'Brien, fundador da National Hockey Association e da propia franquía. O 30 de xuño de 2011, Pierre Boivin anunciou que deixaría o posto de presidente, sendo sucedido polo daquela copropietario maioritario do club Geoff Molson. Os presidentes dos Canadiens ao longo da súa historia foron os seguintes:

Presidentes dos Montreal Canadiens

Director xeral	Inicio	Fin
John Ambrose O'Brien	1909	1910
Hector Bisaillon	1910	1913
Urgèle Boucher	1913	1916
George Kendall	1916	1921
Athanase David	1921	1935
Ernest Savard	1935	1938
Donat Raymond	1938	1957
Hartland de Montarville Molson	1957	1964
David Molson	1964	1972
Jacques Courtois	1972	1978
Morgan McCammon	1978	1982
Ronald Corey	1982	1999
Pierre Boivin	1999	2011
Geoff Molson	2011	No cargo

Directores xerais

Dende a súa creación, os Canadiens tiveron 17 directores xerais. O primeiro director xeral foi Jack Laviolette, que foi ademais xogador do equipo entre 1909 (cos Canadiens na NHA) e 1918 (co equipo de Montreal xa na NHL), compartindo o cargo con Joseph Cattarinich. Os directores xerais da franquía foron:

Directores xerais dos Montreal Canadiens

Director xeral	Inicio	Fin
Jean-Baptiste « Jack » Laviolette	1909	1910
Joseph Cattarinich	1909	1910
George Kennedy	1910	1921
Joseph Viateur « Léo » Dandurand	1921	1935
Ernest Savard	1935	1936
Cecil Hart	1936	1939
Jules Dugal	1939	1940
Thomas Patrick « Tommy » Gorman	1940	1946
Frank J. Selke	1946	1964
Sam Pollock	1964	1978
Irving Grundman	1978	1983
Serge Savard	1983	1995
Réjean Houle	1995	2000
André Savard	2000	2003
Bob Gainey	2003	2010
Pierre Gauthier	2010	2012
Marc Bergevin	2012	No cargo

Membros do Hall of Fame

63 persoas relacionadas cos Canadiens foron introducidas no Hockey Hall of Fame. 36 destes xogadores son de tres dinastías destacadas separadas: 12 entre 1955 e 1960, 11 entre 1964 e 1969, e 13 entre 1975 e 1979. Howie Morenz e Georges Vezina foron os primeiros xogadores dos Canadiens en recibir o honor en 1945, mentres que Chris Chelios foi o máis recentemente introducido, en 2013.

Xogadores

51 xogadores dos Canadiens forman parte do Hall of Fame:

Xogadores incluídos no Hockey Hall of Fame

Xogador	Nacionalidade	Posición	Ano de entrada
Howie Morenz		C	1945
Georges Vézina		G	1945
Aurele Joliat		LW	1947
Newsy Lalonde		C	1950
Joe Malone		C	1950
Sprague Cleghorn		D	1958
Herb Gardiner		D	1958
Sylvio Mantha		D	1960
Maurice "Rocket" Richard		RW	1961
Joe Hall		D	1961
George Hainsworth		G	1961
Harry Cameron		D	1962
Jack Laviolette		D	1962
Jimmy Gardner		LW	1962
Didier Pitre		RW	1962
Albert "Babe" Siebert		D	1964
Bill Durnan		G	1964
Marty Barry		C	1965
Ken Reardon		D	1966
Hector "Toe" Blake		LW	1966
Emile Bouchard		D	1966
Elmer Lach		C	1966
Tom Johnson		D	1970
Jean Beliveau		C	1972
Bernard "Boom Boom" Geoffrion		RW	1972
Doug Harvey		D	1973
Dickie Moore		LW	1974
Gord Drillon		RW	1975
Jacques Plante		G	1978
Henri "Pocket Rocket" Richard		C	1979
Lorne "Gump" Worsley		G	1980
Frank Mahovlich		LW	1981
Yvan Cournoyer		RW	1982
Ken Dryden		G	1983
Jacques Lemaire		C	1984
Bert Olmstead		LW	1985
Serge Savard		D	1986
Jacques Laperriere		D	1987
Guy Lafleur		RW	1988
Tony Esposito		G	1988
Bud O'Connor		C	1988
Bob Gainey		LW	1992
Guy Lapointe		D	1993
Steve Shutt		LW	1993
Larry Robinson		D	1995
Denis Savard		C	2000
Rod Langway		D	2002
Patrick Roy		G	2006
Dick Duff		LW	2006
Doug Gilmour		C	2011
Chris Chelios		D	2013

Outras personalidades no Hall of Fame

As seguintes personalidades son membros do Hockey Hall of Fame na categoría de Builders, que inclúen presidentes, propietarios de franquías, adestradores ou membros dos medios de comunicación. O primeiro introducido foi o vicepresidente William Northy en 1945. O máis recentemente introducido foi o adestrador Pat Burns en 2014.

Outras personalidades incluídas no Hockey Hall of Fame

Nome	Nacionalidade	Cargo	Ano de entrada
William Northey		Vicepresidente	1945
Hon. Donat Raymond		Propietario	1958
Dick Irvin		Adestrador	1958
Frank J. Selke		Director xeral	1960
J. Ambrose O'Brien		Propietario	1962
Leo Dandurand		Propietario	1963
Tommy Gorman		Director xeral	1963
Hon. H de M Molson		Propietario	1973
Joe Cattarinich		Propietario	1977
Sam Pollock		Director xeral	1978
Scotty Bowman		Adestrador	1991
Pat Burns		Adestrador	2014

Trofeos da NHL e internos

Trofeos colectivos

Stanley Cup

A Stanley Cup.

O trofeo final para un equipo na NHL, a Stanley Cup é entregada ao campión das series eliminatorias dende a tempada 1926-27..

Os Canadiens ostentan actualmente o récord da NHL en número de campionatos conseguidos cun total de 24 Stanley Cups. A seguinte táboa amosa os anos nos que os Canadiens conseguiron o trofeo, o resultado da serie final, o adversario na final, e os nomes do adestrador e do capitán do equipo esa tempada.

Títulos da Stanley Cup

Ano	Resultado	Adversario	Adestrador dos Canadiens	Capitán dos Canadiens	Referencias
1915-1916	3-2	Portland Rosebuds	Édouard « Newsy » Lalonde	Howard McNamara	[1] Arquivado 03 de decembro de 2011 en Wayback Machine.
1923-1924	2-0	Vancouver Maroons	Léo Dandurand	Sprague Cleghorn	[2] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
1929-1930	2-0	Boston Bruins	Cecil Hart	Sylvio Mantha	[3] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
1930-1931	3-2	Chicago Black Hawks	Cecil Hart	Sylvio Mantha	[4] Arquivado 09 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
1943-1944	4-0	Chicago Blackhawks	Dick Irvin	Hector « Toe » Blake	[5] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine.
1945-1946	4-1	Boston Bruins	Dick Irvin	Hector « Toe » Blake	[6] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine.
1952-1953	4-1	Boston Bruins	Dick Irvin	Émile « Butch » Bouchard	[7] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine.
1955-1956	4-1	Detroit Red Wings	Hector « Toe » Blake	Émile « Butch » Bouchard	[8] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine.
1956-1957	4-1	Boston Bruins	Hector « Toe » Blake	Maurice « Rocket » Richard	[9] Arquivado 05 de setembro de 2010 en Wayback Machine.
1957-1958	4-2	Boston Bruins	Hector « Toe » Blake	Maurice « Rocket » Richard	[10] Arquivado 01 de setembro de 2010 en Wayback Machine.
1958-1959	4-1	Toronto Maple Leafs	Hector « Toe » Blake	Maurice « Rocket » Richard	[11] Arquivado 11 de outubro de 2011 en Wayback Machine.
1959-1960	4-0	Toronto Maple Leafs	Hector « Toe » Blake	Maurice « Rocket » Richard	[12]
1964-1965	4-3	Chicago Blackhawks	Hector « Toe » Blake	Jean Béliveau	[13] Arquivado 17 de maio de 2010 en Wayback Machine.
1965-1966	4-2	Detroit Red Wings	Hector « Toe » Blake	Jean Béliveau	[14] Arquivado 31 de agosto de 2015 en Wayback Machine.
1967-1968	4-0	St. Louis Blues	Hector « Toe » Blake	Jean Béliveau	[15] Arquivado 05 de abril de 2011 en Wayback Machine.
1968-1969	4-0	St. Louis Blues	Claude Ruel	Jean Béliveau	[16] Arquivado 03 de abril de 2011 en Wayback Machine.
1970-1971	4-3	Chicago Blackhawks	Claude Ruel et Al MacNeil	Jean Béliveau	[17] Arquivado 04 de marzo de 2012 en Wayback Machine.
1972-1973	4-2	Chicago Blackhawks	Scotty Bowman	Henri Richard	[18] Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
1975-1976	4-0	Philadelphia Flyers	Scotty Bowman	Yvan Cournoyer	[19] Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine.
1976-1977	4-0	Boston Bruins	Scotty Bowman	Yvan Cournoyer	[20] Arquivado 23 de abril de 2011 en Wayback Machine.
1977-1978	4-2	Boston Bruins	Scotty Bowman	Yvan Cournoyer	[21] Arquivado 31 de decembro de 2010 en Wayback Machine.
1978-1979	4-1	New York Rangers	Scotty Bowman	Yvan Cournoyer	[22] Arquivado 31 de outubro de 2011 en Wayback Machine.
1985-1986	4-1	Calgary Flames	Jean Perron	Bob Gainey	[23] Arquivado 28 de outubro de 2011 en Wayback Machine.
1992-1993	4-1	Los Angeles Kings	Jacques Demers	Guy Carbonneau	[24] Arquivado 28 de outubro de 2011 en Wayback Machine.

Presidents' Trophy

O Presidents' Trophy é entregado ao equipo que máis puntos sumou na clasificación xeral da NHL durante a liga regular. O trofeo é outorgado dende a tempada 1985-86. Dende que se creou o trofeo, os Canadiens non o gañaron en ningunha ocasión, mais se tivese existido dende a creación da NHL, os Canadiens terían un total de 22 títulos.

1917-1918	1931-1932	1945-1946	1957-1958	1960-1961	1965-1966	1972-1973	1977-1978
1927-1928	1943-1944	1946-1947	1958-1959	1961-1962	1967-1968	1975-1976	-
1928-1929	1944-1945	1955-1956	1959-1960	1963-1964	1968-1969	1976-1977	-

O'Brien Trophy

O O'Brien Trophy foi un trofeo retirado de hóckey sobre xeo que era entregado na National Hockey Association (NHA) e na National Hockey League (NHL) dende 1910 ata 1950. A Copa ten sido entregada baixo catro definicións. Os Canadiens son o equipo que máis veces conquistou o trofeo cun total de 11 veces, dúas delas (1915-1916 e 1916-1917) recibiuno comocampión da NHA, xa na NHL o equipo de Montreal conquistou 9 veces o galardón baixo as seguintes denominacións:

• Campión dos play-offs da NHL: 1918-1919, 1923-1924 e 1924-1925
• Campión da Canadian Division: 1927-1928, 1928-1929, 1930-1931, 1931-1932 e 1936-1937
• Finalista dos play-offs da NHL: 1946-1947

Prince of Wales Trophy

O Prince of Wales Trophy.

Dende a tempada 1993-1994, entrégase o Prince of Wales Trophy ao equipo gañador da final da Conferencia Leste durante os play-offs. O Prince of Wales Trophy é o trofeo que máis veces mudou o seu significado ao longo da historia da NHL. Os Canadiens son o equipo que ten gañado máis veces o trofeo cun total de 25, moi por riba dos Boston Bruins, que contan con 15 trofeos.

• Antes da doazón do trofeo: 1923-1924 e 1924-1925
• Campións da liga regular: 1943-1944, 1944-1945, 1945-1946, 1946-1947, 1955-1956, 1957-1958, 1958-1959, 1959-1960, 1960-1961, 1961-1962, 1963-1964 e 1965-1966
• Campión da East Division na liga regular: 1967-1968, 1968-1969 e 1972-1973
• Campión da Conferencia Prince of Wales na liga regular: 1975-1976, 1976-1977, 1977-1978, 1978-1979 e 1980-1981
• Campión da Conferencia Prince of Wales nos play-offs: 1985-1986, 1988-1989 e 1992-1993

Trofeos individuais

Trofeo Art Ross

O trofeo Art Ross é outorgado ao xogador que máis puntos conseguiu na liga regular. Foi entregado por primeira vez na tempada 1947-48, e cinco xogadores dos Canadiens teñen recibido este trofeo:

• Art Ross Trophy
  • 1948 – Elmer Lach (61 puntos)
  • 1955 – Bernard Geoffrion (75 puntos)
  • 1956 – Jean Béliveau (88 puntos)
  • 1958 – Dickie Moore (84 puntos)
  • 1959 – Dickie Moore (96 puntos)
  • 1961 – Bernard Geoffrion (95 puntos)
  • 1976 – Guy Lafleur (125 puntos)
  • 1977 – Guy Lafleur (136 puntos)
  • 1978 – Guy Lafleur (132 puntos)
• Mellor puntuador da tempada
  • 1918 – Joe Malone (44 puntos)
  • 1919 – Newsy Lalonde (32 puntos)
  • 1921 – Newsy Lalonde (41 puntos)
  • 1928 – Howie Morenz (51 puntos)
  • 1931 – Howie Morenz (51 puntos)
  • 1939 – Toe Blake (47 puntos)
  • 1945 – Elmer Lach (80 puntos)

Trofeo Bill Masterton

O trofeo Bill Masterton é un premio outorgado ao xogador que mellor exemplifica os valores de perseveranza e espírito de equipo. O trofeo é decidido por votación dos membros da asociación de xornalistas de hóckey profesional. Cinco xogadores dos Canadiens conseguiron este galardón:

• 1968 – Claude Provost
• 1974 – Henri Richard
• 1979 – Serge Savard
• 2002 – Saku Koivu
• 2012 – Max Pacioretty

Trofeo Calder

O trofeo Calder premia o mellor rookie da tempada. Para ser elixible, un xogador non debe ter xogado máis de 25 partidos na tempada regular anterior á cal foi elixido e non máis de seis partidos durante as dúas tempadas anteriores en calquera liga profesional. O xogador non pode ter máis de 26 anos. Ao longo da súa historia seis xogadores dos Canadiens teñen conseguido este galardón:

• 1941 – Johnny Quilty
• 1952 – Bernard Geoffrion
• 1959 – Ralph Backstrom
• 1962 – Bobby Rousseau
• 1964 – Jacques Laperrière
• 1972 – Ken Dryden

Trofeo Conn Smythe

O trofeo Conn Smythe é outorgado dende 1964 ao mellor xogador dos play-offs (MVP). Ao longo da súa historia oito xogadores dos Canadiens conseguiron este galardón:

• Jean Béliveau: 1965
• Serge Savard: 1969
• Ken Dryden: 1971
• Yvan Cournoyer: 1973
• Guy Lafleur: 1977
• Larry Robinson: 1978
• Bob Gainey: 1979
• Patrick Roy: 1986 e 1993

Trofeo Frank J. Selke

O trofeo Frank J. Selke é outorgado pola NHL ao mellor atacante que demostrara máis competencias defensivas dende a tempada 1977-1978. Os xogadores dos Canadiens son os que máis títulos conseguiron na historia do trofeo, cun total de sete veces, mais tan só dous xogadores galardoados:

• Bob Gainey: 1978, 1979, 1980 e 1981
• Guy Carbonneau: 1988, 1989 e 1992

Trofeo Hart

Creado en 1923, o trofeo Hart é entregado anualmente ao xogador considerado polos membros da asociación de xornalistas de hóckey profesional como o máis valioso para o seu equipo. En total, os xogadores dos Canadiens teñen gañado este trofeo en 17 ocasións:

• Herb Gardiner: 1927
• Howie Morenz: 1928, 1931 e 1932
• Aurèle Joliat: 1934
• Babe Siebert: 1937
• Toe Blake: 1939
• Elmer Lach: 1945
• Maurice Richard: 1947
• Jean Béliveau: 1956 e 1964
• Bernard Geoffrion: 1961
• Jacques Plante: 1962
• Guy Lafleur: 1977 e 1978
• José Théodore: 2002
• Carey Price: 2015

Trofeo Jack Adams

Outorgado dende a tempada 1973-74, o trofeo Jack Adams premia anualmente o adestrador que máis contribuíu ao éxito do seu equipo. O gañador é elixido por votación dos membros da NHL Broadcasters' Association. Dous adestradores dos Canadiens conseguiron o galardón:

• Scotty Bowman: 1977
• Pat Burns: 1989

Trofeo James Norris

Cada ano dende 1954, os membros da Professional Hockey Writers' Association votan o mellor defensor da liga. Os defensores dos Canadiens que teñen conseguido o título son:

• Doug Harvey: 1955, 1956, 1957, 1958, 1960 e 1961
• Tom Johnson: 1959
• Jacques Laperrière: 1966
• Larry Robinson: 1977 e 1980
• Chris Chelios: 1989
• P.K. Subban: 2013

Trofeo King Clancy

O trofeo King Clancy premia cada ano o xogador que demostrou o mellor exemplo de liderado dentro e fóra da pista e teña contribuído á sociedade. Tan só un xogador do equipo, o finlandés Saku Koivu, gañou o trofeo:

• Saku Koivu: 2007

Trofeo Lady Byng

O trofeo Lady Byng é outorgado ao xogador que se considera que ten o mellor espírito deportivo, mantendo un rendemento excepcional no xeo; a Professional Hockey Writers' Association outorga os votos para atribuír o trofeo tendo en conta tanto o rendemento no xeo como o número de minutos de penalización acumulados. Os seguintes xogadores teñen conseguido o galardón cando xogaban na franquía de Montreal:

• Toe Blake: 1946
• Mats Näslund: 1988

Trofeo Ted Lindsay

Entregado por primeira vez en 1971 baixo o nome de trofeo Lester B. Pearson, o trofeo Ted Lindsay é outorgado cada ano ao mellor xogador da NHL por votación dos membros da National Hockey League Players' Association:

• Guy Lafleur; 1976, 1977 e 1978
• Carey Price: 2015

Trofeo Maurice Richard

O trofeo Maurice Richard premia o xogador que marcou máis goles durante a liga regular. O trofeo leva o nome da antiga estrela do equipo, mais nunca foi gañado por un xogador dos Canadiens dende que se entregou por primeira vez na tempada 1998-99.

Trofeo Roger Crozier

O Trofeo Roger Crozier foi entregado cada ano ao porteiro que conseguiu a mellor porcentaxe de efectividade na liga regular. Inicialmente foi coñecico polo nome de Prix Trico:

• Prix Trico
  • Patrick Roy: 1989 e 1990
• Trophée Roger Crozier
  • José Théodore: 2002
  • Cristobal Huet: 2006

Trofeo Vézina

O trofeo Vézina é un trofeo concedido aos porteiros da NHL. De 1927 a 1982, o trofeo premiaba o mellor porteiro da liga regular. Dende 1982 o gañador é elixido polos directores xerais das franquías da NHL. O trofeo leva o nome do ex-porteiro dos Canadiens Georges Vézina, que xogou no equipo de Montreal entre 1910 e 1926. Os seguintes xogadores da franquía gañaron o título:

• George Hainsworth: 1927, 1928 e 1929
• Bill Durnan: 1944, 1945, 1946, 1947, 1949 e 1950
• Jacques Plante: 1956, 1957, 1958, 1959, 1960 e 1962
• Charlie Hodge: 1964
• Gump Worsley e Charlie Hodge: 1966
• Rogatien Vachon e Gump Worsley: 1968
• Ken Dryden: 1973 e 1976
• Ken Dryden e Michel Larocque: 1977, 1978 e 1979
• 1981 – Denis Herron, Michel Larocque et Richard Sevigny
• Patrick Roy: 1989, 1990 e 1992
• José Théodore: 2002
• Carey Price: 2015

Trofeo William M. Jennings

O trofeo Willian M. Jennings premia o porteiro que conseguiu a mellor media de goles en contra por partido durante a tempada. É entregado dende 1982, mais antes desta data, os porteiros que conseguían a mellor media de goles en contra recibían o trofeo Vézina.

• 1982 – Rick Wamsley e Denis Herron
• 1987 – Patrick Roy e Brian Hayward
• 1988 – Patrick Roy e Brian Hayward
• 1989 – Patrick Roy e Brian Hayward
• 1992 – Patrick Roy
• 2015 – Carey Price xunto con Corey Crawford dos Chicago Blackhawks

Trofeos internos

Como outros moitos equipos da NHL, os Montreal Canadiens outorgan cada ano a finais da liga regular trofeos aos xogadores máis destacados do equipo.

Trofeo Memorial Joseph Cattarinich

O Trofeo Memorial Joseph Cattarinich foi entregado por primeira vez ao mellor atleta franco-canadense do ano en 1941, sendo galardoado Gérard Côté. A principios dos anos 1960 o trofeo foi recuperado e restaurado polos Canadiens para premiar ao final de cada tempada ao xogador máis valioso do equipo. A primeira vez que a franquía entregou este premio foi en 1964, recoñecendo a tempada realizada por Jean Béliveau, e foi entregado durante doce tempadas. Na curta historia do trofeo tan só dous xogadores o gañaron en máis dunha ocasión, estes foron Guy Lafleur (3) Henri Richard (2). A continuación todos os xogadores que recibiron o galardón:

• 1963-64: Jean Béliveau
• 1964-65: Claude Provost
• 1965-66: Lorne Gump Worsley
• 1966-67: Yvan Cournoyer
• 1967-68: Hector Blake
• 1968-69: Henri Richard
• 1969-70: John Ferguson
• 1970-71: Guy Lafleur
• 1971-72: Ken Dryden
• 1972-73: Henri Richard
• 1973-74: Guy Lafleur
• 1974-75: Guy Lafleur

Copa Molson

A Copa Molson é entregada anualmente dende a tempada 1972-73 ao xogador que consegue máis puntos durante as seleccións three stars da liga regular. Os xogadores que máis veces foron recoñecidos con este galardón son Guy Lafleur cun total de 7 , Carey Price con 6, e Patrick Roy e José Théodore con catro. Este galardón non é exclusivo dos Canadiens, senón que é entregado por outros equipos da NHL coma os Vancouver Canucks, os Ottawa Senators, ou os Calgary Flames. A continuación os xogadores que teñen gañado a Copa Molson algunha vez:

• Carey Price: 2008-09, 2010-11, 2011-12, 2012-13, 2013-14, 2014-15
• Jaroslav Halak: 2009-10
• Alex Kovalev: 2007-08
• Christobal Huet: 2006-07
• Saku Koivu: 2005-06
• José Théodore: 2000-01, 2001-02, 2002-03, 2003-04
• Jeff Hackett: 1998-99, 1999-00
• Mark Recchi: 1996-97, 1997-98
• Pierre Turgeon; 1995-96
• Patrick Roy: 1988-89, 1991-92, 1993-94, 1994-95
• Kirk Muller: 1992-93
• Russ Courtnall: 1990-91
• Stephane Richer: 1987-88, 1989-90
• Mats Naslund: 1985-86, 1986-87
• Steve Penney: 1984-85
• Guy Carbonneau: 1983-84
• Mario Tremblay: 1982-83
• Guy Lafleur: 1974-75, 1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1981-82
• Larry Robinson: 1980-81
• Wayne Thomas: 1973-74
• Ken Dryden: 1972-73

Trofeo Jacques Beauchamp

O Trofeo Jacques Beauchamp é entregado por decisión da prensa dende a tempada 1981-82 ao xogador que tivo un papel predominante no equipo durante a liga regular sen obter ningún premio particular. Os xogadores que máis veces foron recoñecidos con este galardón son Craig Ludwig e Mike McPhee con tres, mentres que Benoît Brunet, Mark Streit, Josh Gorges contan con dous cada un. A continuación os xogadores que teñen gañado o Trofeo Jacques Beauchamp algunha vez:

• Dale Weise: 2014-15
• Brian Gionta: 2013-14
• Brandon Prust: 2012-13
• Roman Hamrlik: 2010-11
• Josh Georges: 2009-10, 2011-12
• Maxime Lapierre: 2008-09
• Mark Streit: 2006-07, 2007-08
• Steve Begin: 2005-06
• Francis Bouillon: 2003-04
• Jan Bulis: 2002-03
• Joe Juneau: 2001-2002
• Oleg Petrov: 2000-01
• Eric Weinrich: 1999-00
• Patrice Brisebois: 1997-98
• Marc Bureau: 1997-98
• Stephane Quintal: 1996-97
• Peter Popovich: 1995-96
• Benoît Brunet: 1994-95, 1998-99
• Lyle Odelein: 1993-94
• Mike Keane: 1992-93
• Brent Gilchrist: 1991-92
• Petr Svoboda: 1988-89
• Mike McPhee: 1987-88, 1989-90, 1990-91
• Rick Green: 1986-87
• Jean Hamel: 1983-84
• Craig Ludwig: 1982-83, 1984-85, 1985-86
• Doug Jarvis: 1981-82

Trofeo Jean Béliveau

O 18 de outubro de 2013 os Canadiens anunciaron a creación do Trofeo Jean Béliveau ao xogador do equipo que mellor exemplifica as cualidades de liderado na comunidade. O primeiro xogador galardoado foi o finlandés Saku Koivu, que gañou o premio en 2004. En 2005 non foi entregado a causa do lockout da NHL. A continuación os xogadores galardoados co trofeo:

• 2004: Saku Koivu
• 2006: Steve Bégin
• 2007: Francis Bouillon
• 2008: Alex Kovalev
• 2009: Patrice Brisebois
• 2010: Maxim Lapierre
• 2011: Michael Cammalleri
• 2013: Brian Gionta
• 2014: Carey Price

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• Bonneau, Line; Hafsi, Taïeb (1996). Presses de l'Université du Québec, ed. Sam Pollock et le Canadien de Montréal (en francés). Montreal. pp. 129. ISBN 2-7605-0859-5. Bonneau. 
• Brown, William (1999). Vehicule Press, ed. The Montreal Maroons: The Forgotten Stanley Cup Champions (en inglés). Montreal. p. 222. ISBN 1-55065-128-5. Brown. 
• Bruneau, Pierre; Normand, Léandre (2003). Éditions de l'Homme, ed. La glorieuse histoire des Canadiens (en francés). Montreal. pp. 743. ISBN 2-7619-1860-6. 
• D'Arcy Jenish (2009). Random House of Canada, ed. The Montreal Canadiens. 100 Years of Glory (en inglés). p. 366. ISBN 9780385663250. Jenish. 
• Farber, Michael (2009). Sports Illustrated, ed. Le siècle du Canadien (en francés). Montreal. pp. 112. ISBN 1-60320-071-1. Farber. 
• Morey Holzman, Joseph Nieforth (2002). Dundurn Press Ltd., ed. Deceptions and doublecross: how the NHL conquered hockey (en inglés). pp. 392. ISBN 978-1550024135. Holzman. 
• Hornby, Lance (2005). Modus Vivendy, ed. Les grands moments du Hockey (en francés). ISBN 2-89523-337-3. Hornby. 
• Leonetti, Mike (2003). Raincoast Books, ed. Canadiens legends : Montreal's hockey heroes (en inglés). ISBN 1-55192-731-4. 
• McFarlane, Brian (1997). Sports Publishing Inc, ed. Brian McFarlane's History of Hockey (en inglés). ISBN 1-57167-145-5. McFarlane. 
• Mouton, Claude (1987). Key Porter Books, ed. The Montreal Canadiens (en inglés). Toronto, ON. ISBN 1-55013-051-X. 
• National Hockey League (2010). Triumph books, ed. Official Guide & Record Book / 2010 (en inglés). p. 664. ISBN 978-1-60078-303-6. NHLrecords. 
• Strachan, Al (2000). Hurtubise HMH, ed. Cent ans de hockey (en francés). Montreal. ISBN 2-89428-439-X. Strachan. 

Outros artigos

• Original Six
• Complexe Sportif Bell
• Canadien junior de Montréal

Ligazóns externas

• Web oficial do equipo (en inglés) (en francés)
• Sitio web sobre a historia dos Montreal Canadiens Arquivado 27 de xuño de 2015 en Wayback Machine. (en inglés)
• Sitio web con información e novas dos Montreal Canadiens (en inglés)
• Os Montreal Canadiens en Sportsecyclopedia.com (en inglés)
• Canle don Montreal Canadiens en YouTube
• Un jeu si simple, documental de Gilles Groulx sobre os Montreal Canadiens dos anos 1950-1960. (en francés)