John Watson
John Marshall "Wattie" Watson, MBE, nado en Belfast o 4 de maio de 1946 é un expiloto de carreiras de Irlanda do Norte. Competiu en Fórmula Un, gañando cinco grandes premios e tamén o Campionato Mundial de Resistencia.
.jpg) (2008)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 4 de maio de 1946 (78 anos) Belfast, Reino Unido |
| Educación | Rockport School (en)  |
| Actividade | |
| Ocupación | piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un |
| Deporte | automobilismo |
| Participou en | |
| 24 Horas de Le Mans |
|
| Premios | |
| |
 | |
Inicios na Fórmula Un
editarEducado en Rockport School, Irlanda do Norte, Watson comezou a súa carreira na Fórmula Un na tempada de 1972 pilotando para Goldie Hexagon Racing nunha carreira fóra de campionato: a World Championship Victory Race, en Brands Hatch nun vello March- Cosworth 721.[1] A primeira proba de Watson no Campionato do Mundo foi na tempada 1973, na que só correu no GP do Reino Unido, onde pilotou un Brabham-Ford BT37 e no Gran Premio dos Estados Unidos, onde pilotou o terceiro Brabham BT42, e non foi particularmente exitoso. No GP do Reino Unido, quedou sen combustible na volta 36 e no GP dos Estados Unidos, o seu motor fallou logo de só sete voltas.
Watson anotou o seu primeiro punto en Monte Carlo pilotando un Goldie Hexagon Racing. Chegou a anotar un total de seis puntos na tempada, conducindo un Brabham BT42-Ford modificado polo equipo.[2] Non puido sumar puntos o ano seguinte, pilotando para Equipo Surtees, Team Lotus e Penske.
Primeira vitoria
editarObtivo o seu primeiro podio co terceiro lugar no Gran Premio de Francia de 1976. Esa mesma tempada acadou a súa primeira vitoria, pilotando un Penske-Ford no Gran Premio de Austria, despois de cualificar segundo na grella. Logo da carreira se afeitou a barba, resultado dunha aposta co dono do equipo Roger Penske.
O inicio da tempada de Fórmula Un de 1977 foi desastroso para Watson. Na terceira carreira, o Gran Premio de Suráfrica, logrou un punto e a súa primeira volta rápida. Desafortunadamente a carreira viu a morte do piloto Tom Pryce e do comisario de pista Jansen Van Vuuren. O seu Brabham - Alfa Romeo falloulle durante toda a tempada pero, a pesar diso, arranxousellas para dar espectáculos impresionantes. Gañou a súa primeira pole position no Gran Premio de Mónaco e cualificou no top ten non menos de 14 veces, a miúdo nas dúas primeiras filas. Pero o destino quixo que os problemas co coche, os accidentes e as descualificacións só lle permitiran acabar cinco das 17 carreiras. O máis cerca que chegou a estar da vitoria foi no Gran Premio de Francia, onde dominou a carreira desde o principio, pero un problema de medición de combustible, relegouno na última volta ao segundo posto por detrás do gañador final Mario Andretti.
En 1978, Watson logrou unha tempada máis exitosa en termos de finalizacións de carreiras, aínda que por detrás tanto nas clasificacións e nas carreiras do seu compañeiro de equipo Niki Lauda. Logrou tres podios e unha pole, anotando 25 puntos.
Marcha a McLaren
editar
En 1979, Watson fichou por McLaren, e lles deu a súa primeira vitoria en máis de tres anos ao gañar o Gran Premio de Gran Bretaña de 1981, e tamén foi a primeira vitoria dun coche de Fórmual 1 co monocasco de fibra de carbono, o McLaren MP4 / 1. O seu ano máis exitoso foi 1982, cando terminou terceiro no campionato de pilotos, gañando dous Grandes Premios. Foi coñecido polas súas asombrosas remontadas desde a parte de atrás da grella. En Detroit en 1982, superou a tres autos nunha intensa volta, nunha pista estreita, revirada, na que supostamente era imposible pasar, e partindo da 17ª posición da grella, logrou a vitoria. Un ano máis tarde en 1983, repetiu a fazaña no Gran Premio de Long Beach, outro circuíto urbano, partindo do 22º posto na grella, o posto máis atrás no que nun moderno Gran Premio un piloto chegara nunca a gañar unha carreira. A vitoria final de Watson inclúe tamén unha loita pola posición co seu compañeiro de equipo Niki Lauda, que comezara o 23 de carreira.
Ao final da tempada de 1983 con todo, foi relegado por McLaren e posteriormente retirouse da Fórmula Un. Volveu dous anos máis tarde, pilotando un McLaren en lugar do lesionado Niki Lauda no Gran Premio de Europa de 1985 en Brands Hatch, na que logrou o sétimo posto. Watson correu co dorsal habitual de Lauda o nº "1". Esta foi a segunda ocasión desde 1973 (cando comezou o sistema numérico actual da Fórmula 1) que un piloto que non fora o vixente Campión do Mundo competira co coche número 1 nunha carreira do Campionato do Mundo, sendo o outro Ronnie Peterson cando comezou o sistema, xa que o vixente campión do mundo Jackie Stewart retirouse á conclusión da tempada 1973.
Carreira en coches deportivos
editarEn 1984, Watson volveu as carreiras de coches deportivos, en particular, acompañou a Stefan Bellof na vitoria nos 1000 km de Fuji durante o ano que Bellof gañou o campionato. Watson tamén terminou segundo no Campionato Mundial de Resistencia de 1987 xunto con Jan Lammers nun Silk Cut Jaguar, cando gañou un total de tres carreiras do campionato (Xarama, Monza e Fuji). Watson tamén participou nas 24 Horas de Le Mans sete veces ao longo da súa carreira, terminou 11º, o seu mellor posto, en 1990.
Outros traballos
editarLogo de retirarse da competición activa, traballou como comentarista de televisión, dirixiu unha escola de pilotos en Silverstone e unha pista de carreiras. Tamén foi o primeiro home en pór a proba un Jordan de Fórmula Un en 1990.
De 1990 a 1996 traballou como comentarista da Fórmula Un en Eurosport xunto a Richard Nicholls de (1990-1992), Allard Kalff de (1992-1994) e Ben Edwards de (1995-1996). O último Gran Premio que transmitiu en vivo no Reino Unido para Eurosport foi o GP do Xapón en 1996. Os contratos para as transmisións en vivo da Fórmula 1 foron trasladados ás canles de televisión privadas no ano 1997. En 1997, Watson traballou como comentarista da Fórmula Un para ESPN.
De 1998 a 2001 foi compañeiro de Charlie Cox comentando o Campionato Británico de Turismos para a BBC.
Durante a tempada 2002 de F1, John foi comentarista na canle de pago de Sky Sports F1 (alcumado Bernie Vision) xunto a Ben Edwards. Pero era bastante impopular e foi despedido na tempada 2003.
Watson comentou nalgunhas roldas do campionato da FIA de GT1 e GT3 en 2010.
Resultados completos na Fórmula Un
editar(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Resultados en carreiras de Fórmula Un non de campionato
editarCarreiras en italica indican volta rápida
| Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1972 | Goldie Hexagon Racing | March 721 | Ford V8 | ROC |
BRA |
INT |
OUL |
REP |
VIC 6 |
| 1973 | Ceramica Pagnossin Team MRD | Brabham BT42 | Ford V8 | ROC Ret |
INT | ||||
| 1975 | Team Surtees | Surtees TS16 | Ford V8 | ROC 2 |
INT 4 |
SUI 5 | |||
| 1977 | Martini Racing | Brabham BT45 | Alfa Romeo F12 | ROC 3 | |||||
| 1980 | Marlboro Team McLaren | McLaren M29B | Ford V8 | ESP Ret | |||||
| 1981 | Marlboro McLaren International | McLaren M29F | Ford V8 | RSA 5 | |||||
| 1983 | Marlboro McLaren International | McLaren MP4/1C | Ford V8 | ROC Ret |
Notas
editar- ↑ "1972 Non-World Championship Grands Prix"
- ↑ Henry, Alan (1985) "Brabham, the Grand Prix Cars" p. 143 - 145 Osprey ISBN 0-905138-36-8
Véxase tamén
editarLigazóns externas
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: John Watson  |