Gran Premio de Italia de 1989
O Gran Premio de Italia de 1989 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no circuíto de Monza o 10 de setembro de 1989. A carreira, que se disputou sobre 53 voltas, foi a décimo segunda proba da tempada de 1989. A carreira foi o 59º Gran Premio de Italia e o 54º, que se celebrou en Monza.
| Nome oficial | LX Coca Cola Gran Premio d'Italia  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Italia |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 |
| Distancia do evento | 53 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Monza (Monza) 45°37′14″N 9°17′22″L / 45.620555555556, 9.2894444444444 |
| Lonxitude | 5,793 km |
| País | Italia |
| Data | 10 de setembro de 1989 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Alain Prost |
| Pole position | Ayrton Senna |
| Volta máis rápida | Alain Prost |
Alain Prost logrou a súa cuarta vitoria da tempada despois de que o seu compañeiro de equipo en McLaren Ayrton Senna sufrise un fallo de motor a nove voltas do final, o que ampliou a vantaxe do francés sobre o brasileiro no Campionato de Pilotos a 20 puntos. Sabendo que marchaba para Ferrari en 1990, Prost deixou caer o seu trofeo de gañador do podio ao xentío, coa desaprobación severa do seu director de equipoRon Dennis.[1] Gerhard Berger, o home ao que Prost substituiría en Ferrari, logrou o seu primeiro podio da tempada co segundo posto, seguido polos dous Williams de Thierry Boutsen e Ricardo Patrese. Os puntos finais foron para Jean Alesi no Tyrrell e Martin Brundle no Brabham.
Pre-carreira
editarAntes do Gran Premio de Italia, Alain Prost confirmouse como piloto de Ferrari a partir de 1990. Para que os Tifosi que veían a Prost como o vilan, agora era o heroe da multitude. Non importaba que seguise pilotando para McLaren, era un piloto confirmado de Ferrari e agora era tratado como tal (en anos anteriores fora empuxado, abouxado e ata bombardeado con tomates por parte dos Tifosi por atreverse a vencer aos Ferrari).
O anuncio de Prost permitiu a Frank Williams volver a asinar a Riccardo Patrese para 1990 (Prost tiña ofertas de Ferrari e Williams). Tamén anunciaron no Gran Premio que utilizarían o motor Lamborghini V12 en 1990. Confirmaron que os seus pilotos para 1990 serían Derek Warwick e o piloto de probas do equipo Martin Donnelly.
Clasificación
editarPrevisiblemente, o McLaren - Honda de Ayrton Senna foi o máis rápido na cualificación para lograr a súa 38ª pole position. O segundo foi unha sorpresa cando Gerhard Berger de Ferrari uniuse a Senna na primeira fila, mentres que o seu compañeiro de equipo Nigel Mansell foi terceiro. Prost foi o cuarto, uns 1,79 segundos máis lento ca o seu compañeiro de equipo, queixándose publicamente durante toda a fin de semana da baixa potencia do seu motor en comparanza con Senna.
As afirmacións de Prost de que Honda favorecía a Senna foron refutadas polo xefe de Honda e McLaren, Ron Dennis. Con todo, o francés tiña aliados nos ex pilotos de Honda Mansell e o campión do mundo de 1982 Keke Rosberg, que tamén comentaron á prensa que cando se soubo que non pilotarian automóbiles impulsados por Honda os seus motores deixaron de funcionar tan ben ou non tiñan tanta potencia como anteriormente. O comentarista da BBC Murray Walker tamén informou durante a carreira en si que Prost era (11 km/h) máis lento que Senna na trampa de velocidade na sesión de quecemento da mañá malia os dous coches tiñan unha configuración de á similar.
O tempo de Senna de 1:23.720 no seu McLaren-Honda V10 foi 2.254 segundos máis rápido que un ano antes no McLaren MP4/4. O seu tempo foi só 0.26 segundos menos que a volta máis rápida xamais lograda no circuíto de Monza fixada por Nelson Piquet no Williams Honda na cualificación para a carreira de 1987. Cando os motores turbo daban uns 300 bhp (224 kW; 304 PS) máis que os atmosféricos de 1989.
Eddie Cheever, que terminara 3º na carreira de 1988, fallou ao cualificar o seu Arrows. Foi a segunda vez en 1989 que o americano non cualificou para unha carreira. O seu compañeiro de equipo Derek Warwick clasificouse 16º. O Brabham-Judd de Stefano Modena foi excluído da carreira cando se atopou que o seu coche non daba o peso mínimo. Isto repescou ao Minardi de Luís Pérez-Sala na grella.
Carreira
editarMentres a grella estaba en proceso de formación antes do inicio, o equipo de McLaren transferiu os axustes do coche de Senna ao de Prost coa esperanza de curar o seu problema de manexo (Prost fora en realidade máis de 2 segundos máis lento nas probas da mañá da carreira que Senna). Prost diría máis adiante que mentres que o manexo e o agarre melloraron perceptiblemente, permaneceu a pouca potencia do motor e a pesar delevar os mesmos axustes da á aínda non podía emparellarse ao seu compañeiro de equipo en velocidade na recta.[2]
Senna liderou desde o principio e construíu unha pequena vantaxe sobre Berger, mentres que Mansell (o 'desenvolvemento' do seu motor V12 non aceleraba ben) e especialmente Prost loitaban por manterse en contacto. De feito, nas primeiras etapas da carreira, Prost, que se afacía á súa nova configuración, tiña dificultades para manter baixo control ao Renault V10 de Thierry Boutsen, aínda que o comentarista da BBC James Hunt explicou que Prost estaba usando un conxunto de pneumáticos máis duros de composto "B" coa esperanza de non ter que entrar en boxes durante a carreira .
Emanuele Pirro foi o primeiro retirado da carreira, a transmisión do seu Benetton - Ford non durou unha soa volta. Pouco tempo máis durou o Lola-Lamborghini de Philippe Alliot. Os Lola V12 de Alliot e Michele Alboreto, foran facilmente os máis rápidos na pre-cualificación, e Alliot clasificouse na sétima posición (diante dos Benetton) antes de trompear e caer na trampa de area de Ascari na súa segunda volta.
Benetton perdeu os freos na volta 33, o que supúsolle a retirada, mentres que Nigel Mansell sufriu un fallo da caixa de cambios na volta 41. Senna aínda estaba comodamente na dianteira con Prost loitando para pasar a Berger, segundo logo da retirada de Mansell. Prost pasou Berger diante dos boxes e a tribuna principal e isto ocasionou a infrecuente visión dos Tifosi animando cando un McLaren pasou un Ferrari. Con todo, debe recordarse que Prost era un piloto de Ferrari confirmado para 1990, mentres que Berger, o heroe da carreira de 1988, deixaba á Scuderia para ocupar o asento de Prost en McLaren. O par de Williams de Boutsen e Patrese, logo de atopar os límites do antigo modelo FW12, circulaban en 4º e 5º lugar, pero en ningún momento ameazaron aos líderes.
Na volta 44, o ruxido da multitude contou a historia cando o Honda V10 do McLaren de Senna explotou entrando na Parabólica, derramando aceite nos pneumáticos traseiros e facendo trompear a Senna e retirándose. Dando a Prost o liderado para gañar o seu primeiro Gran Premio de Italia desde 1981. Berger terminou segundo logrando non só os seus primeiros puntos da tempada, senón tamén acabar a súa primeira carreira, mentres que Boutsen chegou terceiro. Malia as queixas do motor de Prost, logrou facer a volta rápida da carreira na volta 43.
A vitoria de Prost restableceu a súa vantaxe de 20 puntos sobre Senna a falta de catro carreiras na tempada. Con todo, debido ao sistema de puntos "Best 11", Prost xa anotara puntos importantes en 11 carreiras, mentres que Senna aínda podía anotar nas catro carreiras restantes. Isto significaba que a menos que Prost gañase as carreiras, el só podería anotar soamente unha pequena cantidade de puntos no resto da tempada mentres que Senna podería posiblemente anotar un máximo de 36 puntos (e gañar o campionato) se gañaba as últimas catro roldas.
Clasificación
editarPre-cualificación
editar| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 30 |  Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:26.623 | — |
| 2 | 29 |  Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:27.829 | 1.206 |
| 3 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:27.980 | 1.357 |
| 4 | 37 |  Bertrand Gachot
|
Onyx-Ford | 1:28.344 | 1.721 |
| 5 | 36 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:28.588 | 1.965 |
| 6 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:28.813 | 2.190 |
| 7 | 31 |  Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:28.864 | 2.241 |
| 8 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:28.884 | 2.261 |
| 9 | 34 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:29.472 | 2.849 |
| 10 | 35 |  Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:30.085 | 3.462 |
| 11 | 33 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Judd | 1:30.089 | 3.466 |
| 12 | 41 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:30.882 | 4.259 |
| 13 | 32 | Enrico Bertaggia
|
Coloni-Ford | 1:31.606 | 4.983 |
Cualificación
editar| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:25.021 | 1:23.720 | — |
| 2 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:24.734 | 1:24.998 | 1.014 |
| 3 | 27 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:24.739 | 1:24.979 | 1.019 |
| 4 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:25.872 | 1:25.510 | 1.790 |
| 5 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:26.195 | 1:25.545 | 1.825 |
| 6 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:26.155 | 1:26.392 | 2.435 |
| 7 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:27.118 | 1:26.985 | 3.265 |
| 8 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:27.162 | 1:27.052 | 3.332 |
| 9 | 20 | Emanuele Pirro
|
Benetton-Ford | 1:28.367 | 1:27.397 | 3.677 |
| 10 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | — | 1:27.399 | 3.679 |
| 11 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:28.135 | 1:27.508 | 3.788 |
| 12 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1:27.627 | 1:27.637 | 3.907 |
| 13 | 29 | Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:28.586 | 1:27.803 | 4.083 |
| 14 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:29.187 | 1:27.822 | 4.102 |
| 15 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:28.397 | 1:27.923 | 4.203 |
| 16 | 9 | Derek Warwick
|
Arrows-Ford | 1:28.092 | 1:29.031 | 4.372 |
| 17 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:28.129 | 1:28.180 | 4.472 |
| 18 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:31.969 | 1:28.430 | 4.710 |
| 19 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:28.769 | 1:28.441 | 4.721 |
| 20 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:28.596 | 1:28.708 | 4.876 |
| 21 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:28.669 | 1:29.537 | 4.949 |
| 22 | 37 | Bertrand Gachot
|
Onyx-Ford | 1:28.684 | 1:29.058 | 4.964 |
| 23 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:28.685 | 1:28.843 | 4.965 |
| 24 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:29.265 | 1:28.773 | 5.053 |
| 25 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:29.192 | 1:28.923 | 5.203 |
| 26 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:29.592 | 1:29.293 | 5.573 |
| 27 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:29.884 | 1:29.554 | 5.834 |
| 28 | 38 | Christian Danner
|
Rial-Ford | 1:32.074 | 1:31.830 | 8.110 |
| 29 | 39 | Pierre-Henri Raphanel
|
Rial-Ford | — | 1:36.295 | 12.575 |
| DSC | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | — | — | — |
Carreira
editarPosicións logo da carreira
editar- Texto en negra indica Campión do mundo
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
editar- ↑ Cooper, Adam (2000). "Memories are Made of This". Atlas F1. Consultado o 29 de decembro de 2011.
- ↑ Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 12:Italy The Unhappy Victor". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 122. ISBN 0-908081-99-5.
- ↑ "1989 Italian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
- Henry, Alan (1989). AUTOCOURSE 1989-90. Hazleton Publishing. pp. 202–209. ISBN 0-905138-62-7.
| Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Portugal de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1988 |
Gran Premio de Italia | Carreira seguinte: Gran Premio de Italia de 1990 |
Véxase tamén
editar| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Italia de 1989 |
Ligazóns externas
editar| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |