Gran Premio de Detroit de 1984

O Gran Premio de Detroit de 1984 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 24 de xuño de 1984 en Detroit, Míchigan. Foi a oitava carreira da tempada de Fórmula Un de 1984.

Gran Premio de Detroit de 1984

Nome oficial	3rd Detroit Grand Prix
Tipo	Gran Premio de Detroit
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1984
Distancia do evento	63
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto urbano de Detroit (Detroit) 42°19′47″N 83°02′24″O
País	Estados Unidos de América
Data	24 de xuño de 1984
Competición
Primeiro posto	Nelson Piquet
Pole position	Nelson Piquet
Volta máis rápida	Derek Warwick

Resumo da carreira

O campión mundial o brasileiro Nelson Piquet superou un choque na primeira volta (grazas a unha nova saída) e dominou toda a fin de semana para lograr a súa segunda vitoria consecutiva. Partindo desde a pole, Piquet liderou de principio a fin e mantivo baixo control a un brillante piloto debutante, Martin Brundle no Tyrrell atmosférico, para gañar o terceiro Gran Premio de Detroit por menos dun segundo. O coche de Brundle foi finalmente descualificado logo dunha longa disputa por ter un lastre ilegal no sistema de auga. Foi unha carreira de desgaste brutal, e só terminaron 6 coches.

Durante as primeiras sesións de práctica, como é habitual nun circuíto urbano, moitos pilotos loitaban por evitar os muros de formigón que rodeaban o circuíto. Pero Nigel Mansell, de inmediato estableceu o estándar no seu Lotus, con só Niki Lauda preto del. Patrick Tambay pilotou de novo o Renault logo de romperse unha perna en Mónaco só tres semanas antes. O americano Mario Andretti, que fora chamado como posible substituto para Tambay na carreira, estaba satisfeito de pasar a fin de semana como espectador, vendo aos seus dous fillos correr nas carreiras de apoio.

O sábado, a pista estaba considerablemente máis rápida, Mansell mellorou en case catro segundos o seu mellor tempo provisional do día anterior, facendo 1:42.172. A pole position escapábaselle de novo, xa que Piquet rexistrou un impresionante 1:40.980. Alain Prost tamén eclipsou a Mansell cun 1:41.640 no seu McLaren para aliñarse á beira do Brabham na primeira fila. O novato brasileiro Ayrton Senna foi sétimo no Toleman, xusto por diante do estadounidense Eddie Cheever no Alfa Romeo.

O clima cálido e asollado, regresou o domingo logo dunha tormenta durante a noite que deixou a pista limpa, pero na saída, produciuse o caos. Mansell pensou que podería adiantar a Piquet na grella e apuntou o seu Lotus para o espazo entre os dous coches da primeira fila. Golpeou a parte traseira do McLaren de Prost e rebotou contra o costado do Brabham de Piquet, enviándoo contra á parede exterior da pista e o Ferrari de Michele Alboreto. A roda traseira dereita do Brabham saíu polo aire e aterrou na parte dianteira do Toleman de Senna, rompéndolle a suspensión. Ao mesmo tempo, Marc Surer que saía do fondo da grella viuse bloqueado polo coche de Piquet, e bateu co seu Arrows coa roda dianteira esquerda do Brabham. Para evitar riscos, os organizadores detiveron a carreira e prepararon unha nova saída.

Piquet, Alboreto e Senna tomaron os seus coches de reposto, pero Arrows non tiña ningún coche para Surer, polo que o suízo non puido saír cando volveuse a montar a grella. O segundo inicio saíu a pedir de boca, Piquet liderou sobre Prost e Mansell. Ao final da primeira volta, os tres eran seguidos por Alboreto, Cheever (que xa gañara tres lugares), Derek Warwick, Elio de Angelis, Lauda, Tambay e Senna. Prost seguía de cerca a Piquet nas primeiras voltas, pero foi perdendo tempo cando os seus pneumáticos traseiros comezaron a perder agarre. Como resultado, Mansell pechou diferenzas co francés e alcanzouno na volta 10, con Piquet cinco segundos por diante.

Inmediatamente, Mansell loitou duro para coller o líder. Piquet, ao parecer, conducía xusto o suficientemente rápido para manterse á fronte, e Mansell non puido acurtar distancia. Na volta 17, o Lotus desacelerou notablemente ao entrar no túnel de Atwater, xa que perdera a segunda marcha. Mentres tanto, non só Prost, tamén os Renault de Warwick e Tambay, e logo Lauda víronse obrigados a parar para poñer pneumáticos novos, mentres que Piquet non tiña ningún problema coa superficie abrasiva. Na volta 22, a roda traseira dereita de Senna bateu contra a barreira de pneumáticos na curva un,cando trataba de escapar do acoso de Keke Rosberg, Cheever retirouse da terceira posición co inter-cooler agretado. Mansell, finalmente renunciou á loita coa súa caixa de cambios rota na volta 28, entregando o segundo lugar a Alboreto, 15 segundos detrás de Piquet. Elio de Angelis quedou en terceiro lugar no segundo Lotus, logo dunha gran brecha, Rosberg e os impresionantes novatos de Tyrrell, Brundle e Stefan Bellof.

O equipo Tyrrell, aínda fiel aos motores V8 Cosworth-Ford de aspiración atmosferica, non tiñan ningunha oportunidade na tempada de ser competitivos fronte aos potentes turbos. Pero, xa puntuaran catro veces en sete carreiras, e no estreito circuíto, a combinación do seu pouco peso e menor potencia provocaban un menor desgaste dos pneumáticos. Isto permitiulles utilizar un composto de Goodyear máis brando, mentres que todos os demais tiñan que usar o composto máis duro. Ademais, a compactidade dos coches, en comparación cos turbos, era unha vantaxe no revirado circuíto entre os muros de formigón, especialmente a través da chicana que conduce á recta de boxes. E o máis importante, Brundle e Bellof tiñan moito mellores actuacións no seu primeiro ano do que ninguén esperaba.

Bellof, abandonou na volta 34 cando golpeou a parede ao saír da chicana antes dos boxes. Entón, xusto cando Brundle entrou en boxes, Warwick marcou a volta rápida da carreira e pasou a Rosberg e de Angelis en voltas consecutivas para colocarse no terceiro lugar. A piques de coller a Alboreto, o Renault de Warwick perdeu repentinamente a quinta marcha, permitindo a de Angelis e Rosberg adiantalo na volta 37. A súa caixa de cambios rompeu completamente na volta 41, e converteuse no décimo oitavo retirado do día, deixando só oito coches na pista. Rosberg sucumbiu co turbocompresor roto, e cando Alboreto rebentou o motor na volta 50, Piquet lideraba por máis de 30 segundos.

Brundle atopábase agora no terceiro lugar e acosaba a de Angelis, que conducía sen segunda marcha no seu Lotus como o fixera seu compañeiro de equipo Mansell antes de retirarse. Na volta 56, Brundle borrara os dez segundos entre el e o Lotus, e pasouno ao achegarse á chicana para o segundo lugar. a sete voltas para o final, Piquet tiña de 20 segundos de vantaxe e relaxouse permitindo a Prost desdobrarse. Brundle continuou atacando, pero, Piquet mantívose fresco e logrou a súa segunda vitoria en oito días por só uns poucos metros. Os finalistas que quedaban eran de Angelis, trinta segundos por detrás, o segundo Brabham de Teo Fabi (anotou os seus primeiros puntos); Prost e o Williams de Jacques Laffite.

Logo da cerimonia do podio, chegou a noticia de que os comisarios atoparan impurezas no sistema de inxección de auga no Tyrrell de Brundle e bólas de chumbo na bolsa de caucho que contiña a auga. As mostras de auga enviáronse a Francia e Texas para a análise e atopouse que contiñan niveis significativos de hidrocarburos. Ken Tyrrell foi chamado a unha reunión do Comité Executivo da FISA, o 18 de xullo e, baseándose nas impurezas na auga, que fora reenchida durante a parada en boxes, foi acusado de recargar o coche durante a carreira. (O reabastecemento de combustible prohibiuse antes da tempada 1984 e foi ilegal ata 1994). Ao equipo prohibíuselle participar o resto do Campionato do Mundo e perdeu os 13 puntos que xa gañaran, malia que continuaron no campionato, pero non para gañar puntos.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Cual	Diferenza
1	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	1:40.980	—
2	7	Alain Prost	McLaren-TAG	1:41.640	0.660
3	12	Nigel Mansell	Lotus-Renault	1:42.172	1.192
4	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:42.246	1.266
5	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	1:42.434	1.454
6	16	Derek Warwick	Renault	1:42.637	1.657
7	19	Ayrton Senna	Toleman-Hart	1:42.651	1.671
8	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	1:43.065	2.085
9	15	Patrick Tambay	Renault	1:43.289	2.309
10	8	Niki Lauda	McLaren-TAG	1:43.484	2.480
11	3	Martin Brundle	Tyrrell-Ford	1:43.754	2.774
12	26	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	1:43.998	3.018
13	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:44.063	3.083
14	14	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	1:44.228	3.248
15	28	René Arnoux	Ferrari	1:44.748	3.768
16	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	1:44.940	3.960
17	20	Johnny Cecotto	Toleman-Hart	1:45.231	4.251
18	25	François Hesnault	Ligier-Renault	1:45.419	4.439
19	5	Jacques Laffite	Williams-Honda	1:46.225	5.245
20	9	Philippe Alliot	RAM-Hart	1:46.333	5.353
21	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	1:46.495	5.515
22	17	Marc Surer	Arrows-Ford	1:46.626	5.646
23	2	Teo Fabi	Brabham-BMW	1:47.335	6.355
24	10	Jonathan Palmer	RAM-Hart	1:47.743	6.673
25	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	1:47.974	6.994
26	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	1:48.865	7.885
NSC	21	Huub Rothengatter	Spirit-Ford	1:49.995	8.975

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	63	1:55:41.842	1	9
2	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	63	32.638	5	6
3	2	Teo Fabi	Brabham-BMW	63	1:26.528	23	4
4	7	Alain Prost	McLaren-TAG	63	1:55.258	2	3
5	5	Jacques Laffite	Williams-Honda	62	1 volta	19	2
DSC	3	Martin Brundle	Tyrrell-Ford	63	Descualificado	11
Ret	27	Michele Alboreto	Ferrari	49	Motor	4
Ret	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	47	Turbo	21
Ret	16	Derek Warwick	Renault	40	Caixa decambios	6
DSC	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	33	Descualificado	16
Ret	15	Patrick Tambay	Renault	33	Transmisión	9
Ret	9	Philippe Alliot	RAM-Hart	33	Freos	20
Ret	8	Niki Lauda	McLaren-TAG	33	Eléctrico	10
Ret	12	Nigel Mansell	Lotus-Renault	27	Caixa de cambios	3
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	27	Motor	13
Ret	26	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	24	Temperatura	12
Ret	20	Johnny Cecotto	Toleman-Hart	23	Embrague	17
Ret	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	21	Motor	8
Ret	19	Ayrton Senna	Toleman-Hart	21	Accidente	7
Ret	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	20	Trompo	25
Ret	25	François Hesnault	Ligier-Renault	3	Accidente	18
Ret	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	3	Accidente	26
Ret	28	René Arnoux	Ferrari	2	Accidente	15
Ret	10	Jonathan Palmer	RAM-Hart	2	Pneumático	24
Ret	14	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	0	Motor	14
Ret	17	Marc Surer	Arrows-Ford	0	Accidente	22
NSC	21	Huub Rothengatter	Spirit-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Driver	Points
1	Alain Prost	34.5
2	Niki Lauda	24
3	Elio de Angelis	19.5
4	Nelson Piquet	18
5	René Arnoux	16.5

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-TAG	58.5
2	Ferrari	25.5
3	Lotus-Renault	24.5
4	Brabham-BMW	21
5	Renault	20

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación. Tyrrell e os seus pilotos foron posteriormente descalificados do campionato mundial de 1984 e os seus resultados e puntos reasignados.

Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1984	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1984	Carreira seguinte: Gran Premio de Dallas de 1984
Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1983	Gran Premio de Detroit	Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1985

Notas

• Dúas semanas máis tarde, celebrouse por única vez o Gran Premio de Dallas o último de nove anos consecutivos no que os Estados Unidos albergou máis dunha carreira nunha soa tempada de Fórmula Un.
• Os Tyrrells de Martin Brundle e Stefan Bellof foron excluídos debido a infraccións técnicas.
• Esta foi a última carreira ata o Gran Premio dos Estados Unidos de 2005, onde non se outorgou o último punto, debido á falta de finalistas. En realidade Brundle terminara segundo, a só 0´837 segundos por detrás do gañador Nelson Piquet, pero foi descualificado máis tarde deixando só 5 finalistas. Por coincidencia estas dúas carreiras disputáronse nos EE.UU..

Véxase tamén

Bibliografía

• Innes Ireland (outubro de 1984). "3rd Detroit Grand Prix: Look Out, Alain!". Road & Track, 150-154.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2