Gouache

Gouache, guaxe ou guache (do italiano guazzo ) é unha pintura a base de auga, como a acuarela, pero cubrente e opaca. O aglutinante ou disolvente usado para esta pintura é tradicionalmente a goma arábiga e dilúese con auga.^[1] O gouache é, polo tanto, unha pintura á témpera. Como ocorre con todas as técnicas ou soportes artísticos, a palabra gouache designa tanto o material (pintura) como o resultado.

Material básico, como se usa xeralmente para a iniciación ás artes plásticas durante a escolarización .

Propiedades

O gouache ten varias cualidades :

mestúrase facilmente con outros medios ou colorantes solubles en auga
Pódense usar tubos ou frascos de gouache, aínda que se secasen, se o gouache volve mesturarse con auga
mentres non se vernice, pode ser reelaborado incluso anos despois, converténdose nunha excelente ferramenta de estudo.
fácil limpeza de cepillos e demais materiais
aínda que son opacos, os gouaches extra finos pódense diluír até dar transparencias próximas á acuarela .
boa durabilidade e boa resistencia aos raios ultravioleta (ás veces mellor que as pinturas ao óleo usadas no século XIX, por exemplo)

Desvantaxes

Se é aplicado nunha capa grosa, racha e pode desprenderse do soporte.

Se non está protexido, nin vernizado coidadosamente ou cuberto cunha delgada capa de aceite de linhaza (no caso dun obxecto pintado) permanece moi vulnerábel á auga.

Historia

Na pintura exipcia antiga usábase unha forma de gouache, con mel ou goma de tragacanto como aglutinante. Tamén se usaba en manuscritos iluminados europeos, e en miniaturas persas. Aínda que a miúdo se describen como "acuarela", as miniaturas persas e as miniaturas mogoles son predominantemente exemplos de gouache.

Os gouaches medievais non tiñan todas as propiedades de secado rápido e opacidade dos actuais.

No século XVIII adoitaba usarse nunha técnica mixta, para engadir detalles finos nas pinturas en pastel. Normalmente elaborábase mesturando acuarelas a base de goma arábiga cun pigmento branco opaco, ou engadindo un compoñente calcáreo.

No século XIX tende a empregarse xunto coa acuarela, e moitas veces xunto a tintas ou o lápises. A finais dese século, para usos decorativos, a "pintura de carteis" (poster paint, como se coñece nos Estados Unidos) foi producida en serie, baseada no ligante de dextrina, moito máis barato. A dextrina substituíu os tipos de pintura máis antigos baseados na cola, e é moi empregada na pintura escolar.

Durante o século XX, o gouache comezou a fabricarse especialmente en tubos con fins artísticos máis refinados.

Compoñentes

Goma arábiga ou metilcelulosa: aglutinante e adhesivo.
Glicerina: proporciona humidade, evita o secado e o endurecemento excesivo da pintura, ademais de facela máis solúbel.
Xarope: actúa como plastificante, conferindo suavidade á moenda e á pintura.
Axente humectante: favorece a fluidez.
Dextrina: utilízase para suavizar a textura e a calidade da pincelada dalgúns pigmentos.
Pigmentos: son moi variados e son propiamente os colorantes das pinturas.

Toxicidade e precaucións

Gouaches en frascos

Algúns pigmentos (óxidos de metais pesados) empregados ou empregados en gouaches son moi tóxicos (neurotóxicos, reprotóxicos ou canceríxenos probados, como é o caso por exemplo do chumbo, cadmio, cromo ou mesmo o verde de malaquita ). Estes pigmentos non son biodegradables. Contaminan a auga, o aire ou as cinzas se se queima un soporte de gouache.

Por iso, é recomendable non mollar o pincel na lingua, non usar os gouaches sobre a pel, nunca usalos como colorante alimentario e mantelos afastados dos nenos pequenos (excepto no caso dos gouaches especiais, mencionando que son pigmentos non tóxicos, aptos para nenos)

Como soporte para preparar unha mestura, recoméndase usar soportes non absorbentes (plástico, metal, aceiro) en lugar de papel. Do mesmo xeito, deixando que o pigmento se asente na auga (cando se limpan os cepillos), é posible eliminar o depósito nun centro de reciclaxe e non no sistema de sumidoiros onde os metais tóxicos contribuirían a contaminar os lodos de depuración que se poden ir parar aos campos.