Emilia Calé

escritora galega

Emilia Calé Torres Sanjurjo (asinou Emilia Calé y Torres de Quintero despois de casada) nada na Coruña o 12 de febreiro de 1837 e finada en Madrid o 18 de setembro de 1908, foi unha narradora, poetisa, dramaturga e xornalista galega en lingua castelá.[1] Empregou, en ocasións, o pseudónimo de Esperanza.[2]

Modelo:BiografíaEmilia Calé

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento12 de febreiro de 1837 Editar o valor en Wikidata
A Coruña, España Editar o valor en Wikidata
Morte18 de setembro de 1908 Editar o valor en Wikidata (71 anos)
Madrid, España Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de La Almudena Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritora, autora, xornalista, poetisa Editar o valor en Wikidata
Membro de
Xénero artísticoPoesía, narrativa e teatro
Familia
CónxuxeLorenzo Gómez Quintero Editar o valor en Wikidata
FillosEmilia Quintero,pianista
Lorenzo Quintero,
Sofía Quintero,
Consuelo Quintero Editar o valor en Wikidata
Sinatura Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteEnsayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Calé y Torres de Quintero (Emilia), p.62) Editar o valor en Wikidata
Galiciana: 34523 BNE: XX871420 BUSC: cale-emilia-1837-1908

Traxectoria

editar

Foi filla do procurador da Audiencia, e concelleiro liberal no novo concello interino designado en 1868, Francisco Calé Martínez (Orihuela 1813 - A Coruña 1870). En 1862 casou na igrexa de Santiago da Coruña con Lorenzo Gómez Quintero Fernández Morado, natural de San Xoán de Porto Rico e fillo de pai ferrolán, oficial do Consejo Provincial de Orense.[3]

Escribiu artigos e poemas en publicacións galegas como Galicia Revista Universal de este Reino, La Nueva Galicia, Almanaque de Galicia, El Alerta, La Revista, El Desengaño, Revista Compostelana, Revista de Galicia, El Zumbido, El Buscapié, La Tertulia, Galicia Literaria, Galicia Revista Regional, La Revista Popular ou El Eco de Santiago e en xornais e revistas galegas de Hispanoamérica como El Eco de Galicia, La Unión Gallega, Galicia Moderna, Follas Novas, Galicia Revista Semanal Ilustrada ou Aires d’a Miña Terra.

Estableceuse en Madrid en 1871, onde estivo ata 1875, converténdose na anfitrioa da sociedade La Galicia Literaria xunto co seu curmán Teodosio Vesteiro Torres,[4], faladoiro ao que asistían, entre outros, Manuel Curros Enríquez, Francisco Añón Paz, Luis Taboada, Andrés e Xesús Muruais.

A temática da súa obra poética xira en torno á relixión, o amor, a patria e a natureza.

En 1906, cando a fundación da Real Academia Galega, foi nomeada membro correspondente.[5][6]

Acadou sona a súa filla Emilia Quintero Calé, pianista.

 
"A María en el mes de las flores" en Galicia. Revista Universal de este Reino, maio de 1862.

Obra bibliográfica

editar

Poesía

editar
  • Horas de inspiración, 1867, Imprenta de Soto Freire[7] colección de 77 poemas (reeditada en Madrid en 1875).[8]
  • Crepusculares, con un artículo de Victorino Novo, 1894.[9]

Narrativa

editar
  • Cuadros sociales o pequeñas novelas, 1878, 40 pp., Biblioteca de El Telegrama, est. tip. de Vicente Abad.
  • Escenas de la vida, 1890.

Teatro

editar
  • Lazos rotos. Drama en tres actos y en verso, 1884, estreado na Coruña o 14 de outubro de 1883.[10]
  • De la cima al abismo, 1894.

Colectiva

editar
  • Álbum de la Caridad, 1862.
  • Corona fúnebre á la memoria del inspirado escritor y poeta gallego Teodosio Vesteiro Torres, 1877.[11]

Edición

editar

Biblioteca virtual

editar
Arquivos en formato PDF
 
Horas de inspiración, 1867. Imp. de Soto Freire.
 
Horas de inspiración. Nueva ed. corregida y aumentada. 1875.
 
Cuadros sociales o pequeñas novelas, 1878.
 
Lazos rotos. Drama en tres actos y en verso, 1884.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar