Apoloxía (Platón)

A Apoloxía de Sócrates é unha obra de Platón na que dá unha versión do discurso que pronunciou Sócrates como defensa ante o tribunal ateniense no xuízo no cal foi acusado de perverter os mozos e de non crer nos deuses da polis.

Apoloxía (Platón)
Título orixinal	Ἀπολογία Σωκράτους
Autor/a	Platón
Lingua	Grego antigo
Xénero(s)	apologia e diálogo socrático
Data de pub.	anos 390 a. C.xuliano
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

A morte de Sócrates de Jacques-Louis David.

Aínda que a súa data exacta é incerta, o texto pertence ao ciclo platónico das primeiras obras chamadas "socráticas" que Platón escribiu na súa mocidade; pensase que foi unha das súa primeiras obras.

Argumento

Na obra narrase o xuízo no que tiña que estar presente Sócrates para mostrar a súa inocencia por graves acusacións. A obra estruturase en tres partes onde vai explicando cada acto e cada cousa que pasa ao longo do xuízo.

Primeira parte

Sócrates antes de que comece o tribunal advirte que non vai utilizar palabras para convencelos senón que dirá toda a verdade e non como farían outras persoas. Sócrates empeza por deixar claro que é mentira o que os seus acusadores dixeron del e que na súa defensa sempre dirá a verdade.

Durante o xuízo explica e relata como será o desenvolvemento dos interrogatorios na súa defensa: en primeiro lugar respondera ás primeiras acusacións falsas, a continuación aos seus primeiros acusadores, e por último respondera ás acusacións máis recentes.

Antes de que de comezo fai unha diferenza, porque explica que os seus acusadores o acusan dende moito tempo atrás e que aínda que non teñan dito nada, ten na súa contra aos que o critican dende sempre, senón que ademais deles tamén están decididos a poñer en contra as demais persoas contándolles que Sócrates non cre nin creu nos deuses. A continuación menta as principais persoas que o acusan: Melito, Anito e Licon eles representan os poetas artífices. Despois continua dicindo que é acusado por máis persoas pero neste caso non sabe quen son xa que non se deron a coñecer a excepción dun certo autor de comedias. Sócrates ponse a dialogar cos seus xuíces co motivo da súa acusación cando lle preguntan por que é acusado. A contestación a esta pregunta é que o acusan por ser odiado, porque é un home moi sabio e non existe outro máis sabio ca el no mundo, é dicir, non o saben valorar porque el só fala para dicir verdades nunca mentiras. Cando Sócrates se defende atacando os seus difamadores, acusa a Melito de mentireiro, de petulante e de insolente. Sócrates empeza a facer preguntas a Melito para poder demostrar que está mentindo e que o único propósito que ten é poñer en contra os outros insistíndolles en que non cre en ningunha clase de deuses. Segue dicindo que a acusación de que no cre nos deuses é falsa xa que fai que Melito acepte que el, é dicir Sócrates, cre nos Daimones (un tipo de relixión) polo tanto é falsa a acusación contra el. Sócrates segue dicindo que ten un montón de persoas que están en contra súa, e que os sustentan. E iso é o que motivara a súa condena. Logo de acabar demostrando o que pensa e acabar de explicar todo o que lle preguntan, diríxese ao xuíz dicíndolle que non ten pensado facer ningún numeriño chorando nin chamar a ningún dos seus fillos para que declaren a verdade, pois el non ten medo a morte e cumprirá todos os cargos que se lle imputen e confiará na súa sólida argumentación e na verdade para gañarse o veredicto, en cambio, o xuíz declárao culpable por 281 votos a 220.

Segunda parte

Sócrates acepta a súa condena pero parécelle estraño xa que esperaba ser condenado por máis votos na súa contra e non só por tan pouca diferenza como a de 30 votos.

Nesa época, cando un acusado era considerado culpable e o acusador pedía en contra del a pena da morte, a lei permitíalle ao acusado condenarse a si mesmo a unha destas tres penas: prisión perpetua, multa ou desterro. Segundo Xenofonte non se condenou el mesmo e tampouco deixou que os seus amigos o condenasen xa que recoñecía a culpa. Descarta o desterro e considera unha multa de 30 minas, que é o que os seus amigos poden pagar, pero o xurado non o aceptará por consideralo unha suma moi pequena comparada co castigo imposto. A pena de morte é imposta e ese é o seu castigo.

Terceira parte

Cando xa esta decidido todo o xuízo, Sócrates dirixísese aos que o condenaron e dilles que serán castigados, que terán un gran número de censores aos quen el contiña; tamén menciona que matando xente para que non lles censuren as súas malas vidas, non é unha forma honesta de desembarazarse dos censores. É mellor esforzarse en ser máis virtuoso.

Dirixísese despois aos que o absolveron e chámaos Xuíces, e dilles que non deben temer a morte, que a morte non é un mal, senón un ben. Logo despídese para sempre dos seus seres queridos e de toda a xente que o apoiou e sempre o intentaron axudar.

Véxase tamén

Bibliografía

• Platón (2004). Alianza, ed. Apología de Sócrates, Menón, Crátilo. Madrid. ISBN 9788420657172. 

Ligazóns externas

• Resumo (en castelán)
• Texto en castelán
• Outra versión do texto en castelán