Alfred Nobel
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde marzo de 2017.) |
Alfred Bernhard Nobel, nado en Estocolmo o 21 de outubro de 1833 e finado en San Remo (Italia) o 10 de decembro de 1896, foi un inventor e químico sueco, famoso principalmente polos premios que levan o seu nome.
Traxectoria
editarPrimeiros anos
editarNaceu nunha familia de enxeñeiros; aos 9 anos de idade o seu pai, Immanuel Nobel, trasladou a familia a Rusia. Nese país el e os seus irmáns recibiron unha esmerada educación en ciencias naturais e humanidades. Pasou gran parte da súa mocidade en San Petersburgo, onde o seu pai instalou unha fábrica de armamento que crebou en 1859. Regresou a Suecia en 1863, completando alí as investigacións que iniciara no campo dos explosivos: en 1863 conseguiu controlar mediante un detonador as explosións da nitroglicerina, inventada polo italiano Ascanio Sobrero.
En 1865 perfeccionou o sistema cun detonador de mercurio; e en 1867 conseguiu a dinamita, un explosivo plástico resultante de absorber a nitroglicerina nun material sólido poroso, co que se reducían os riscos de accidente (as explosións accidentais da nitroglicerina, nunha das cales morrera o seu propio irmán Emil, espertaran fortes críticas contra Nobel e as súas fábricas).
Patentes
editarAínda produciu outras invencións no terreo dos explosivos, como a gelignita (1875) ou a balistita (1887). Nobel patentou todos os seus inventos e fundou compañías para fabricalos e comercializalos desde 1865 (primeiro en Estocolmo e Hamburgo, logo tamén en Nova York e San Francisco). Os seus produtos foron de enorme importancia para a construción, a minería e a enxeñería, pero tamén para a industria militar (para a cal foran expresamente deseñados algúns deles, como a balistita ou pólvora sen fume); con eles puxo os cimentos dunha fortuna, que acrecentou co investimento en pozos de petróleo no Cáucaso.
Por todo iso, Nobel acumulou unha enorme riqueza, pero tamén un certo complexo de culpa polo mal e a destrución que os seus inventos puidesen causar á Humanidade nos campos de batalla. A combinación de ambas as razóns levoulle a legar a súa fortuna a unha fundación -a Fundación Nobel, creada en 1900- co encargo de outorgar unha serie de premios anuais ás persoas que máis fixesen en beneficio da Humanidade nos terreos da Física, a Química, o Medicamento, a Literatura e a Paz.
Das súas máis de 350 patentes, o seu invento máis famoso é a dinamita, que resolvía o problema da inestabilidade da nitroglicerina, e que, a partir dese momento, evitou as mortes que se producían pola manipulación da nitroglicerina, ao facer esta máis estable por riba de granulado de ladrillo. Non hai que esquecer que posiblemente, o grande incentivo para este invento foi a morte do seu irmán no laboratorio onde artesanalmente fabricaban a nitroglicerina, cabe dicir que a dinamita puido terse creado por accidente ao mesturarse cunha arxila nun carro de transporte.
Pasamento
editarNo seu testamento asinado o 27 de novembro de 1895 no Club Sueco-Noruegués de París, Nobel establece coa súa fortuna un fondo desde onde se premiarían aos mellores expoñentes na Literatura, Medicina, Física, Química e a Paz.
Estaba no seu fogar en San Remo, Italia cando un ataque cardíaco lle causou a morte. En recoñecemento seu, dita cidade envía flores para a cerimonia dos Nobel.[1]
Calcúlase que a súa fortuna no momento da súa morte era de 33 000 000 de coroas, das que deixou á súa familia apenas 100 000 coroas. O resto foi a un fondo para o Premio Nobel.
Notas
editar- ↑ Glashow, Sheldon L. (1994). Interacciones : una visión del mundo desde el encanto de los átomos. Barcelona: Tusquets. ISBN 84-7223-429-0. OCLC 43732833.
Véxase tamén
editar| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Alfred Nobel |