آستانه

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /آستانه/

اسم

آستانه

1. (ساختمان): بخش پایین چهارچوب دَر که روی زمین قرار می‌گیرد. چوب زیرین دَر.
2. (مجاز): آستان. بارگاه شاهان. آرامگاه بزرگان دین، بقاع متبرکه.
3. حد یا تراز معیّنی که یک کمیت به محض رسیدن به آن، منشاء اثری خاص شود. مقدمه، وسیله.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/فرهنگ شمس

زبان زبان

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /آز/سانَه/

کهن واژه

آزسانه

1. معنی اول آزسانهَ در زبان بهاری همان آستانه است.
2. اما تلویحا به معنی سرزنش کم نما، مؤاخده کم کُن نیز هست. آزسانهَ زمانی وقوع می‌یافت متهمی را مقابل آستانه، موبد یا بزرگی مؤاخذه نماید.