نی‌انبان
 یک نی‌انبان ساخته شده در آب‌پخش که به شکل خاصی رنگ آمیزی شده‌است. در تمام جنوب ایران و کشورهای خلیج فارس نی‌انبان را به همین شکل می‌سازند. | |
| سازهای زهی | |
|---|---|
| طبقه‌بندی |
|
| هورن‌بوستل-زاکس | ۴۲۲٫۱۱۲ (ایرفون رید با سوراخ مخروطی) |
| سازهای مرتبط | |
نی‌انبان (به انگلیسی: Bagpipes)سازی تقریباً بزرگتر از دوزله معمولی (و گاه با هفت سوراخ) که انتهای قمیش دار آن به کیسه‌ای به نام «انبان» الصاق و دقیقاً «هواگیری» شده‌است که از این نقطه الصاق هوا خارج و داخل نشود، در نزدیکی محل الصاق دوزله لوله دیگری به طول نامعین خارج شده (محل خروج این لوله نیز به دقت هواگیری شده) که نوازنده آن را به دهان می‌گذارد و از این طریق کیسه را پر باد می‌کند و در نتیجه فشار بازو آرنج بر روی کیسه که هنگام نواختن آن را زیر بغل گرفته‌است؛ هوا را به داخل لوله دوزله می‌فرستند و با انگشتان خود سوراخها را باز و بسته می‌کند.انبان در واقع همان کیسه ی بزرگی است که هوای دمیده شده توسط نوازنده داخل آنجا قرار میگیرد؛ جنس این انبان معمولاً از پوست بُز یا گوسفند است.
گونه‌ها
[ویرایش]این ساز در کشورهای مختلف به نام‌های گوناگون خوانده می‌شود که ذیلاً به تعدادی از آن‌ها اشاره می‌شود:
ایران: 
زوکرا مربوط به کشور تونس - نی‌انبان
- نی‌حمونه
- نی‌مشکی
- خیکنای
- نی‌حمبونه (که با کیسه هوا ویا انبان همراه است)
- نی‌تکی
- نی‌جفتی
- نی بی لی بو
- دوزله
- کِلَم یا قلم که بدون انبان می‌باشد.
- ارغون که بدون انبان است و دارای دو نی می‌باشد که یکی برای نواختن ملودی و دیگری که فاقد سوراخ است، برای صدای فرعی یا همراه در نظر گرفته شده‌است و صدایی که از این ساز شنیده می‌شود یک هارمونی است.
بحرین: تنها قربه ی بحرین و نی انبان بوشهر هم از نظر صدا و هم از نظر شکل هیچ تفاوتی با هم ندارند و به احتمال زیاد بحرینی‌ها نی انبان را از ایران به دیار خود برده‌اند در حال حاضر نیز از کشورهای عربی جهت تهیهٔ ساز نی انبان به بوشهر سفارش می‌دهند.
یونان: تسامیونا که یک دستهٔ نی با انبان است.
ترکیه: تولومکه شبیه تسامبونای یونان می‌باشد ولی شیپورک آن به صورت زاویهٔ ۴۵ درجه نسبت به نی‌ها تعبیه شده‌است.
هند: مورلیکه انبان یا مخزن هوای آن از یک کدو قلیانی تو خالی ساخته شده.
- زماره:که شبیه نی تکی می‌باشد، جنس نی آن از استخوان پای یک نوع پرنده‌است.
مراکش: زَمرکه مانند نی جفتی می‌باشد و دو شیپورک به صورت زاویه ۴۵ درجه یا در بعضی یک شیپورک مانند تسامبونا تعبیه شده.
تونس: ذکری یا زوکرا
بلغارستان: گی دا
چین: کوان با دو لولهٔ استوانه ای مساوی به هم چسبیده که مشابه آن در بیشتر نقاط سرزمین‌های اسلامی رواج دارد.
تاریخچه
[ویرایش]گفته شده‌است که بابِلی‌ها در سال ۲۰۰۰ قبل از میلاد نی انبان داشته‌اند. در واژه نامهٔ موسیقی ایران زمین جلد دوم به قلم آقای مهدی ستایشگر چنین آمده‌است: نویسندگان یونانی اختراع انواع نای را به مردم آسیا نسبت داده‌اند، زیرا آثار باقی مانده از نخستین آثار کهن (در خرابه‌های آشور) بازگو کنندهٔ اختراع نای، دونای و چندنای است که به روایت متون یونانی این سازها ابتدا از آسیا به اروپا رفته و کم‌کم به‌صورت فلوت و اقسام آن درآمده‌است. بدیهی است با این استدلال، یونانی‌ها آشنایی با نی و طریقهٔ نواختن آن را از مردم خاورمیانه آموخته‌اند.
ریشهٔ ساسانی
[ویرایش]برخی پژوهشگران بر روی نقش برجسته‌های طاق بستان تصاویری از نواختن نی‌انبان توسط یک نفر دیده‌اند، این تصاویر قدمت این ساز را به دورهٔ ساسانیان برمی‌گرداند. این ساز که در گسترهٔ خاکی خلیج‌فارس و عمدتاً ایران قرار گرفته‌است، احتمال انتقال آن از ایران به کشورهای دیگر بسیار زیاد است، حتی به گفته برخی کارشناسان، این ساز نخست در ایران ساخته و مورد استفاده بوده و در طول سال‌ها به کشورهایی مانند اسکاتلند منتقل شده‌است. این ساز سنتی در همهٔ استان‌های جنوبی کشور مانند هرمزگان، خوزستان، بوشهر بخشی از استان فارس و جزایر خلیج فارس نواخته می‌شود.[۱] بعضی از اساتید دانشگاه‌های اروپا هم اعتقاد دارند که این ساز از خلیج فارس آمده و ساخته فارس‌ها می‌باشد. بوشهری‌ها معتقدند که این ساز ساخته و متعلق به آنهاست و به همین دلیل برای زنده نگه داشتن آن بسیار تلاش می‌کنند.[۲]
ثبت ملی و جهانی
[ویرایش]نی‌انبان به دلیل فراگیری‌اش در گسترهٔ ملی در سطح کشور و جزایر خلیج‌فارس دارد، با تلاش یک پژوهشگر حوزه موسیقی (محسن شریفیان) و سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ۲۲ مهر ۱۳۹۴ با عنوان «مهارت ساختن و نواختن نی‌انبان در گسترهٔ ملی» با شماره ۷۸۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. ساز پس از ثبت در فهرست میراث ناملموس ایران، در تلاش برای رسیدن به فهرست میراث جهانی یونسکو است.[۱]
نی‌انبان یک ساز بومی متعلق به فلکور استان بوشهر است که اغلب در مجالس عروسی و بزم نواخته می‌شود. این ساز، شناخته شده‌ترین ساز موسیقی جنوب ایران است. سازی که در استان بوشهر، خوزستان، هرمزگان و کرمان از جایگاه ممتازی برخوردار است. بدین سبب محسن شریفیان کوشیده‌است که این ساز را به صورت مشترک، بین مناطق یاد شده به ثبت ملی رساند و خوشبختانه در تاریخ ۲۲/۷/۱۳۹۴ به شماره ۷۸۳ تحت عنوان «مهارت ساخت و نواختن نی‌انبان» با گسترهٔ جغرافیایی ملی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ایران به ثبت رسید.[۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ساز ساسانی‌ها ثبت جهانی می‌شود خبرگزاری انتخاب
- ↑ Joseph Gedeon (April 15, 2016). "Forget Scotland - bagpipes are originally from the Gulf". Gulf News (به انگلیسی).
- ↑ شریفیان، محسن. آموزش نی‌انبان، انتشارات ماهور، ۱۳۹۶
- موسیقی و ساز در سرزمین‌های اسلام- نوشته جین جن کینز- پل راوسینگ اولسن
- واژه‌نامه موسیقی ایران زمین- مهدی ستایشگر
نگارخانه
[ویرایش]
| جنبش ها و مکاتب |  | |
|---|---|---|
| سازها | ||
| فرم‌های موسیقیایی | ||
| رسم‌های ملی و منطقه‌ای | ||
| مقالات مرتبط | ||