ضریح، سازه مشبّکی از طلا، نقره، مس یا چوب و جز آن است، که بر روی مرقد (قبر) امام، امامزاده یا بزرگان مذهبی سازند.[۱][۲][۳] ضریح کلمه‌ای عربی است که در فرهنگ‌های عرب به معنای قبر و شکاف میانه قبر آمده است؛ اما در اصطلاح فارسی اتاقک، صندوق و سازۀ فلزی یا چوبی مشبکی است که بر قبر امام یا امامزاده‌ای می‌نهند. ضریح به معنای رایج فارسی، در لبنان با نام شبّاک به معنای محصوره فلزی یا چوبی مشبک و در مصر با نام مقصوره به معنای سرا، حجره و خانه کوچک متداول است. پیشینه ضریح به شکل کنونی (مشبک و از نقره و مس) به دوره صفویه برمی‌گردد.
در سال ۱۹۳۰ میلادی، دولت سعودی اقدام به انهدام سازه‌هایی که بر روی قبرها بود کرد.
مفتی‌هایی چون عبدالرحمن براک، ممدوح الحربی، ناصر العمر، ابن جبرین، سفر الحوالی و حامد العلی خواستار انهدام ضریح‌ها در عراق و به ویژه کربلا هستند.[۴]
برخی علمای شیعه مانند جعفر سبحانی تبریزی معتقدند که علاوه بر تبرک جستن، اظهار علاقه و محبت از دیگر دلایل بوسیدن و احترام کردن ضریح حرم ائمه است و این عمل از روی عبادت و بندگی نیست.[۵]
-Temple_Mount-Dome_of_the_Rock_(SE_exposure).jpg)