پرش به محتوا

اردوگاه کار اجباری تراونیکی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اردوگاه کار اجباری تراونیکی
کار اجباری (چپ) و اردوگاه آموزشی اس‌اس
نقشه اصلی اردوگاه مربوط به ۲۱ ژوئن ۱۹۴۲
اداره شده توسطاس‌اس-توتنکوف‌ورباند
فرماندههرمان هوفله، کارل اشترایبل
استفادهٔ اصلیاردوگاه اسیران جنگی برای زندانیان عملیات بارباروسا در ۱۹۴۱
دورهٔ فعالیت۱۹۴۱ – نوامبر ۱۹۴۳
تعداد کشتهکمینه ۱۲٬۰۰۰ یهودی در اردوگاه کاری[۱]

اردوگاه کار اجباری تراونیکی از جمله اردوگاه‌های کار اجباری آلمان نازی در لهستان اشغالی بود که در جریان جنگ جهانی دوم در روستای تراونیکی در ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی لوبلین قرار داشت. در طی دوره عملیاتی خود، این اردوگاه عملکردی دوگانه داشت و به کمینه سه منطقه مجزا تقسیم شده بود.[۱]

اردوگاه تراونیکی نخست برای نگهداری اسیران جنگی شوروی که در جریان عملیات بارباروسا اسیر شده بودند ایجاد شد و خطوط راه‌آهن از همه مناطق قلمرو دولت عمومی به آن راه داشتند. میان سالهای ۱۹۴۱ و ۱۹۴۴، اردوگاه به مرکز آموزشی اس‌اس برای پلیس‌های کمکی همدست، اغلب اوکراینی، گسترش یافت.[۲]

در سال ۱۹۴۲، هزاران یهودی زندانی در سامانه اردوگاه کار اجباری مایدانک نیز برای کار اجباری به تراونیکی آورده شدند.[۳] زندانیان یهودی تراونیکی به بردگی گرفته می‌شدند ودر شرایط وحشتناک با غذای کم کار می‌کردند.[۱]

تا ۱۹۴۳، تعداد ۱۲٬۰۰۰ یهودی در تراونیکی زندانی بودند و به مرتب کردن پوشاک‌هایی که از مکان‌های هولوکاست می‌رسیدند مشغول بودند.[۴] همه آنها در جریان عملیات جشن برداشت در تاریخ ۳ نوامبر ۱۹۴۳ توسط واحدهای کمکی موسوم به مردان تراونیکی مستقر در همان مکان و با کمک گردان پلیس ذخیره ۱۰۱ از اورپو کشته شدند.

نخستین فرمانده اردوگاه هرمان هوفله بود که بعدها جایش را به کارل اشترایبل داد.[۱][۵][۶]

عملیات اردوگاه کار اجباری

[ویرایش]

اردوگاه نازی‌ها در تراونیکی اولین بار در ژوئیه ۱۹۴۱ برای نگهداری اسرای جنگی که در عملیات بارباروسا، تهاجم آلمان به اتحاد جماهیر شوروی، دستگیر شده بودند، تأسیس شد.[۷] سربازخانه‌های جدید پشت حصار سیم خاردار توسط خود زندانیان ساخته شد.

در سال ۱۹۴۲ اردوگاه گسترش یافت تا شامل SS کار اجباری برای یهودیان لهستانی از سراسر دولت عمومی شود. در عرض یک سال، تحت مدیریت Gauleiter اودیلو گلوبوکنیک، اردوگاه شامل تعدادی کارگاه‌های کار اجباری مانند کارخانه فرآوری پوست (Pelzverarbeitungswerk)، کارخانه برس‌سازی (Bürstenfabrik)، تکمیل موی برس (Borstenzurichterei) و شعبه جدید Das Torfwerk در دوروخوچا شد.[۷][۸][۹]

یهودیانی که از ژوئن ۱۹۴۲ تا مه ۱۹۴۴ به عنوان کارگران برده برای تلاش جنگی آلمان در آنجا کار می‌کردند، از گتوی ورشو و همچنین گتوهای ترانزیتی منتخب در سراسر اروپا (آلمان، اتریش، اسلواکی) تحت عملیات راینهارد آورده شده بودند و از سپتامبر ۱۹۴۳ به عنوان بخشی از سیستم اردوگاه‌های فرعی اردوگاه کار اجباری مایدانک مانند اردوگاه کار اجباری پونیاتووا و چندین اردوگاه دیگر.[۱۰]

همچنین ببینید: اردوگاه کار اجباری مایدانک و عملیات راینهارت

اردوگاه آموزشی تراونیکی

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: مردان تراونیکی

از سپتامبر ۱۹۴۱ تا ژوئیه ۱۹۴۴،[۱۱] این تأسیسات به عنوان پایگاه آموزشی کامل با اتاق‌های غذاخوری و خوابگاه‌ها برای شوتزمان‌شافت جدید که از اردوگاه‌های اسیران جنگی برای خدمت در قلمرو دولت عمومی آلمان نازی استخدام شده بودند، خدمت می‌کرد. کارل استریبل، فرمانده اردوگاه، و افسرانش مردان اوکراینی، لتونیایی و لیتوانیایی را که قبلاً با سلاح‌های گرم آشنا بودند، ترغیب می‌کردند که به ابتکار خودشان داوطلب شوند. مجموعاً ۵۰۸۲ نفر در تراونیکی برای خدمت در گردان‌های Sonderdienst آلمانی تا پایان سال ۱۹۴۴ آماده شدند – در مقابل اردوگاه یهودیان متروکه که با یک حصار داخلی جدا شده بود.[۱۱][۱۲]

گروهی از مردان تراونیکی در میدان آموزش اردوگاه (برخی هنوز کلاه‌های بودیونوفکای شوروی خود را به سر دارند)، در حال بازرسی توسط کارل اشتریبل (در مرکز)

اگرچه اکثریت مردان تراونیکی (یا Hiwis) از میان اسیران جنگی اوکراینی که داوطلب شده بودند، آمده بودند،[۱۳] اما در میان آنها فولکس‌دویچه از اروپای شرقی نیز وجود داشتند که به دلیل توانایی‌شان در صحبت کردن به زبان‌های اوکراینی، روسی، لهستانی و دیگر زبان‌های مناطق اشغالی ارزشمند بودند.[۱۴][۱۵] آنها تنها فرماندهان گروه شدند. مردان تراونیکی نقش عمده‌ای در عملیات راینهارد، طرح نازی‌ها برای نابودی یهودیان لهستانی و خارجی، داشتند. آنها در اردوگاه‌های مرگ خدمت کردند و نقش مهمی در نابودی خیزش گتوی ورشو (به گزارش استروپ مراجعه کنید) و خیزش گتوی بیاویستوک و دیگر شورش‌های گتوها ایفا کردند.[۱۶][۱۷]

انحلال اردوگاه، ۳ نوامبر ۱۹۴۳

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: عملیات جشن برداشت

در اواخر اکتبر، به تمام نیروی کار برده در اردوگاه مایدانک از جمله زندانیان یهودی اردوگاه تراونیکی دستور داده شد تا ساخت خندق‌هایی را آغاز کنند که به گورهای دسته‌جمعی تبدیل می‌شدند. اگرچه ظاهراً این خندق‌ها برای دفاع در برابر حملات هوایی بودند و شکل زیگزاگ آنها تا حدی به این دروغ اعتبار می‌بخشید، زندانیان هدف واقعی آنها را حدس زدند.[۱۸][۱۹]

در ۳ نوامبر ۱۹۴۳ ساعت ۵:۰۰ روز ۳ نوامبر، زندانیان اردوگاه تراونیکی برای سرشماری فراخوانده شدند، جمع‌آوری شدند و به سمت اردوگاه آموزشی مردان تراونیکی راهپیمایی کردند، جایی که بلندگوها در کنار خندق‌ها موسیقی پخش می‌کردند. به قربانیان دستور داده شد لباس‌هایشان را درآورند و در توده‌هایی قرار دهند، سپس روی کسانی که قبلاً تیرباران شده بودند به صورت دمر دراز بکشند، و جلاد آنها را با شلیک به پشت گردن از پای درمی‌آورد. مردان قبل از زنان و کودکان تیرباران می‌شدند.[۲۰] تیراندازی از قبل به خوبی در جریان بود که زندانیان دوروخوچا در ساعت ۷:۰۰ با قطار رسیدند. پس از پر شدن خندق‌ها، برخی از یهودیان در یک گودال شنی در اردوگاه کار اعدام شدند.[۲۱] اعدام ۶,۰۰۰ یهودی به طور مداوم تا ساعت ۱۵:۰۰ (یا ۱۷:۰۰) ادامه داشت، و تنها تعداد کمی موفق به مخفی شدن و زنده ماندن شدند.[۲۲]

فهرست زندانیان یهودی که در دفتر اردوگاه تراونیکی کار می‌کردند. همه آنها در ۳ نوامبر به قتل رسیدند.

کشتارها که بعداً تصور می‌شد انتقامی برای شکست آلمان در استالینگراد بوده‌اند، توسط کریستیان ویرت برای ۳ نوامبر ۱۹۴۳ تحت نام رمز عملیات جشن برداشت، به طور همزمان در مایدانک، تراونیکی، پونیاتووا، بودزین، کراشنگک، پولاوی و زیراردوگاه‌های لیپووا تعیین شدند.[۲۳] اجساد یهودیانی که توسط مردان تراونیکی با کمک گردان ۱۰۱ در خندقها تیرباران شدند، بعداً توسط یک زوندرکماندو از میلیوو سوزانده شدند که پس از اتمام وظیفه‌شان در پایان سال ۱۹۴۳ در محل اعدام شدند.[۲۴] عملیات جشن برداشت با حدود ۴۳,۰۰۰ قربانی، بزرگترین کشتار یکجای آلمانی‌ها از یهودیان در کل جنگ بود. این تعداد از کشتار مشهور بیش از ۳۳,۰۰۰ یهودی در بابی یار در خارج از کیف، ۱۰,۰۰۰ نفر بیشتر بود.[۲۵]

اردوگاه آموزشی تراونیکی در ژوئیه ۱۹۴۴ به دلیل نزدیک شدن خط مقدم جبهه برچیده شد. آخرین ۱,۰۰۰ مردان تراونیکی که گردان اس‌اس اشتریبل را تشکیل می‌دادند و توسط خود کارل اشتریبل هدایت می‌شدند، به سمت غرب منتقل شدند تا در اردوگاه‌های مرگ که هنوز فعال بودند کار کنند. شوروی‌ها در ۲۳ ژوئیه ۱۹۴۴ وارد تأسیسات کاملاً خالی شدند. پس از جنگ، آنها صدها، احتمالاً تا هزار مردان تراونیکی را که به خانه در اتحاد جماهیر شوروی بازگشته بودند، دستگیر و محاکمه کردند. بیشتر آنها به گولاگ محکوم شدند و تحت عفو خروشچف در سال ۱۹۵۵ آزاد شدند.[۲۴]

مراجع

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Mgr Stanisław Jabłoński (1927–2002). "Hitlerowski obóz w Trawnikach" [The Nazi camp at Trawniki]. The camp history (به لهستانی). Trawniki official website. Retrieved July 12, 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  2. ↑ Tadeusz Piotrowski (2006). Ukrainian Collaboration. Poland's Holocaust. McFarland. p. 217. ISBN 0-7864-2913-5. Retrieved July 12, 2014.
  3. ↑ Holocaust Encyclopedia. "Trawniki" (permission granted to be reused, in whole or in part, on Wikipedia; OTRS ticket no. 2007071910012533). United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved July 12, 2014. Text from USHMM has been released under the GFDL.
  4. ↑ Mgr Stanisław Jabłoński (1927–2002). "Dożynki" [Operation Harvest Festival]. The camp history (به لهستانی). Trawniki official website. Retrieved July 12, 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  5. ↑ Jack R. Fischel (Jul 17, 2010). Trawniki labor camp. Historical Dictionary of the Holocaust. Scarecrow Press. pp. 264–265. ISBN 978-0-8108-7485-5. Retrieved July 12, 2014.
  6. ↑ Donald L. Niewyk, Francis R. Nicosia (2012). Trawniki. A labor camp. The Columbia Guide to the Holocaust. Columbia University Press. p. 210. ISBN 978-0-231-52878-8. Retrieved July 12, 2014.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Mgr Stanisław Jabłoński (1927–2002). "Hitlerowski obóz w Trawnikach" [The Nazi camp at Trawniki]. The camp history (به لهستانی). Trawniki official website. Retrieved July 12, 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  8. ↑ Mgr Stanisław Jabłoński (1927–2002). "Żydzi w Trawnikach" [The Jews of Trawniki village]. The camp history (به لهستانی). Trawniki official website. Retrieved July 12, 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  9. ↑ Mgr Stanisław Jabłoński (1927–2002). "Ucieczki z obozu" [Escapes from the concentration camp]. The camp history (به لهستانی). Trawniki official website. Retrieved July 12, 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  10. ↑ Holocaust Encyclopedia. "Trawniki" (permission granted to be reused, in whole or in part, on Wikipedia; OTRS ticket no. 2007071910012533). United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved July 12, 2014. Text from USHMM has been released under the GFDL.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Holocaust Encyclopedia. "Trawniki" (permission granted to be reused, in whole or in part, on Wikipedia; OTRS ticket no. 2007071910012533). United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved July 12, 2014. Text from USHMM has been released under the GFDL.
  12. ↑ David Bankir, ed. (2006). Police Auxiliaries for Operation Reinhard by Peter R. Black (Google Books). Secret Intelligence and the Holocaust. Enigma Books. pp. 331–348. ISBN 192963160X. Retrieved July 12, 2014.
  13. ↑ Markus Eikel (2013). "The local administration under German occupation in central and eastern Ukraine, 1941–1944". The Holocaust in Ukraine: New Sources and Perspectives (PDF). Center for Advanced Holocaust Studies, United States Holocaust Memorial Museum. 110–122 in PDF. Ukraine differs from other parts of the Nazi-occupied eastern territories because the local administrators were able to form the Ukrainian Hilfsverwaltung in support of the extermination policies in 1941 and 1942, providing assistance for the deportations to camps in 1942 and 1943.
  14. ↑ Gregory Procknow, Recruiting and Training Genocidal Soldiers, Francis & Bernard Publishing, 2011, شابک ‎۰۹۸۶۸۳۷۴۰۷ (page 35).
  15. ↑ Belzec, Sobibor, Treblinka: The Operation Reinhard Death Camps by Yitzhak Arad, Indiana University Press, 1987, شابک ‎۰۲۵۳۳۴۲۹۳۷ (page 21)
  16. ↑ Arad, Yitzak (1987). Belzec, Sobibor, Treblinka: The Operation Reinhard Death Camps by Yitzhak Arad, Indiana University Press, شابک ‎۰۲۵۳۳۴۲۹۳۷, page 22.
  17. ↑ Sergei Kudryashov, "Ordinary Collaborators: The Case of the Travniki Guards" (in) Russia War, Peace and Diplomacy Essays in Honour of John Erickson edited by Mark and Ljubica Erickson, London: Weidenfeld & Nicolson, 2004; pages 226–227 & 234-235.
  18. ↑ Browning، Christopher R. (۲۰۱۷). Ordinary Men: Reserve Police Battalion 101 and the Final Solution in Poland. New York: HarperCollins. ص. ۲۳۲.
  19. ↑ Silberklang، David (۲۰۱۳). Gates of Tears: The Holocaust in the Lublin District. Jerusalem: Yad Vashem. صص. ۴۰۳–۴۰۴.
  20. ↑ Mędykowski، Witold Wojciech (۲۰۱۸). Macht Arbeit Frei?: German Economic Policy and Forced Labor of Jews in the General Government, 1939–1943. Boston: Academic Studies Press. ص. ۲۸۸.
  21. ↑ Arad، Yitzhak (۲۰۱۸). Harvest Festival. The Operation Reinhard Death Camps, Revised and Expanded Edition: Belzec, Sobibor, Treblinka. Bloomington: Indiana University Press. صص. ۴۲۱–۴۲۵.
  22. ↑ Silberklang، David (۲۰۱۳). Gates of Tears: The Holocaust in the Lublin District. Jerusalem: Yad Vashem. ص. ۴۰۵.
  23. ↑ «Erntefest». www.deathcamps.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۰۶.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ "Trawniki". encyclopedia.ushmm.org (به انگلیسی). Retrieved 2024-08-06.
  25. ↑ Browning، Christopher R. (1998). Ordinary Men: Reserve Police Battalion 101 and the Final Solution in Poland (PDF). Penguin Books. صص. ۱۳۵–۱۳۶. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۹ اكتبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۶ اوت ۲۰۲۴. تاریخ وارد شده در |archive-date= را بررسی کنید (کمک)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اردوگاه_کار_اجباری_تراونیکی&oldid=40254603»