Ellen Kuzwayo
| Ellen Kuzwayo | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| Bizitza | |||
| Jaiotza | Thaba 'Nchu (en)  , 1914ko ekainaren 29a | ||
| Herrialdea |  Hegoafrika | ||
| Heriotza | Soweto, 2006ko apirilaren 19a (91 urte) | ||
| Heriotza modua | berezko heriotza: diabetes mellitusa | ||
| Hezkuntza | |||
| Heziketa | Adams College (en) | ||
| Hizkuntzak | ingelesa | ||
| Jarduerak | |||
| Jarduerak | politikaria, autorea, autobiografialaria, idazlea eta gizarte-langilea | ||
| Sinesmenak eta ideologia | |||
| Alderdi politikoa |  Afrikako Kongresu Nazionala | ||
  | |||
Nnoseng Ellen Kate Kuzwayo (Thaba 'Nchu, Orangeko Estatu Librea, 1914ko ekainaren 29a - Soweto, 2006ko apirilaren 19a), Nnoseng Ellen Serasengwe jaioa, hegoafrikar idazle, politikari eta emakumeen eskubideen aldeko militantea izan zen. 1994an, apartheid osteko lehenbiziko hauteskundeetan, Hegoafrikako Parlamentuko kide hautatu zuten. CNA Literary Award jaso zuen 1985ean, Call Me Woman autobiografiarekin.
Bizitza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1914ko ekainaren 29an jaio zen Thaba 'Nchu herrian. Haren familia heziketa handikoa zen, eta politikan ere ibiliak ziren. Aitona, Jeremaiah Makgothi, Robert Moffati Biblia tswanerara itzultzen laguntzeaz gain, Orange Estatu Libreko South African Native National Congress erakundeko idazkaria izan zen; aita, Philip S. Mefare, Afrikako Kongresu Nazionaleko kidea.[1]
St. Francis' College-n eta Adams College-n ikasi ondoren, irakasle gradua lortu zuen 1936an, eta maistra lanean hasi. Bere lehenbiziko senarrak tratu txarrak ematen baitzizkion, Johannesburgera alde egin zuen. Hainbat lanetan aritu zen dibortziatu ondoren, eta, 1953-1955 bitartean, Gizarte Langintza ikasketak egin zituen. Titulu hori eskuan zuela, Johannesburgeko Udalean hasi zen lanean.[2]
1964an, Young Women's Christian Association elkartearen Transvaalgo idazkari nagusi izendatu zuten. Kargu horretatik, besteak beste, emakumeen autolaguntza taldeen sorrera sustatu zuen. 1976ko Sowetoko altxaldiaren ondoren, atxilotu eta epaiketarik gabe espetxeratu zuten; bost hilabetez eduki zuten preso Johannesburgeko gotorlekuan. 1979an, "urteko emakume" izendatu zuen The Star Gautengeko egunkariak. 1985ean, Call me Woman autobiografia argitaratu zuen. 1994an, Hegoafrikako Parlamentuko kide aukeratu zuten.[2]
Witwatersrandeko (Johannesburg), Natalgo eta Port Elizabetheko unibertsitateek honoris causa doktore izendatu zuten.[2]
Lanak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Call Me Woman, Londres, The Women's Press, 1985. ISBN 1-879960-09-5.
- Sit down and listen. Stories from South Africa, The Women's Press, 1990. Euskaraz: Soweton kontatuak, Txalaparta, Tafalla, 1996; itzultzailea: Aintzane Ibartzabal.[3] ISBN 84-8136-036-8.
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Nnoseng Ellen Kate Kuzwayo. anc.org.za (Noiz kontsultatua: 2022-1-23).
- ↑ a b c Nnoseng Ellen Kate Khuzwayo. South African History Online, sahistory.org.za (Noiz kontsultatua: 2022-1-24).
- ↑ Soweton kontatuak. Euskaldunon Egunkaria, 1998ko uztailak 25, berria.eus (Noiz kontsultatua: 2022-1-23).
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Another Milestone for Ellen Kuzwayo, Johannesburgeko Udalaren webgunea, 2004ko abenduaren 7a.
