Zemianske Podhradie
Zemianske Podhradie | |
hungare: Nemesváralja | |
municipo | |
|
|
Oficiala nomo: Zemianske Podhradie | |
Lando | Slovakio |
---|---|
Regiono | Regiono Trenčín |
Distrikto | Nové Mesto nad Váhom |
Historia regiono | Supra Hungarujo |
Montaro | Blankaj Karpatoj |
Najbaras kun | Bošáca |
Rivero | Bošáčka |
Situo | Zemianske Podhradie |
- alteco | 244 m s. m. |
- koordinatoj | 48° 50′ 38″ N 17° 49′ 43″ O / 48.84389 °N, 17.82861 °O (mapo) |
Areo | 8,23 km² (823 ha) |
Loĝantaro | 761 (31.12.2011) |
Denseco | 92,47 loĝ./km² |
Unua skribmencio | 1397 |
Horzono | MET (UTC 1) |
- somera tempo | MET (UTC 2) |
Poŝtkodo | 913 07 |
Telefona antaŭkodo | 421-32 |
Aŭtokodoj | NM |
NUTS | 556441 |
Situo enkadre de Slovakio
| |
Situo enkadre de Regiono Trenčín
| |
Vikimedia Komunejo: Zemianske Podhradie | |
Retpaĝo: www.zemianske-podhradie.sk | |
Portalo pri Slovakio |
Zemianske Podhradie (hungare Nemesváralja [nemeŝvAralja]) estas malgranda vilaĝeto kaj municipo en Slovakio.
Situo
[redakti | redakti fonton]Zemianske Podhradie situas en valo, laŭ traira flankovojo. Nové Mesto nad Váhom troviĝas je 10, Ĉeĥio je 7 km.
Historio
[redakti | redakti fonton]La loko estis loĝata jam dum la pratempoj. La unua mencio okazis pri la vilaĝo en 1397 en slava formo "Podhrady". En 1598 oni komputis tie 22 domojn. En 1784 loĝis tie 886 vilaĝanoj (178 familioj) en 149 domoj, en 1828 823 vilaĝanoj en 111 domoj. Ĝis 1899 la oficiala hungara loknomo estis Nemes-Podhrágy, poste ĝi ricevis plenan hungaran nomon pro la hungariga politiko. En 1910 laŭ la popolnombrado vivis en Nemesváralja 832 homoj, (plejparte slovakoj). Ĝis Traktato de Trianon la komunumo apartenis al Hungara reĝlando, al Trencsén (reĝa departemento), al distrikto de Trenčín, poste al Ĉeĥoslovaka respubliko, dum la 2-a mondmilito kaj ekde 1993 al Slovakio. En 2001 vivis en Zemianske Podhradie 780 homoj, (767 slovakoj).
Vidindaĵoj
[redakti | redakti fonton]- luterana preĝejo de 1801
- renesanca kastelo kun parko el la 17-a jarcento, post 2 jarcentoj klasikismiĝis
- sonorilostablo de 1882