Jim Carrey
James Eugene Carrey (naskiĝis la 17-an de januaro 1962) estas kanada-usona aktoro, komikulo, verkisto, produktanto kaj artisto. Li estas konata pro siaj energiaj slapstikaj prezentoj. Carrey unue akiris agnoskon en Usono en 1990 post surteriĝanta rolo en la skizkomedia televidserio In Living Color. Liaj unuaj ĉefaj roloj en moviĝaj bildoj venis kun Ace Ventura: Pet Detective (1994), Dumb and Dumber (1994), The Mask (1994), kaj Ace Ventura: When Nature Calls (1995), siavice portretante Enigimisto en Batman Forever (1995), kaj la ĉefrolo en Liar Liar (1997).
Carrey akiris atenton ĉefrolante en serioaj roloj en The Truman Show (1998) kaj Man on the Moon (1999), kun ĉiu gajnante al li Oran Globan Premion por Plej Bona Aktoro. En la 2000-aj jaroj, li akiris plian avizon por sia portretado de la Grinĉo en How the Grinch Stole Christmas kaj por la komedio Me, Myself & Irene (ambaŭ en 2000), same kiel Bruce Almighty (2003), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004), pro kiu li estis nomumita al la BAFTA Premio por Plejbona Aktoro en Gvida Rolo, Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events (2004), Fun with Dick and Jane (2005), Yes Man (2008), Horton Hears a Who! (2008), kaj A Christmas Carol (2009).
En la 2010-aj jaroj, Carrey ĉefrolis en Mr. Popper's Penguins (2011), The Incredible Burt Wonderstone (2013), Kick-Ass 2 (2013), kaj represis sian rolon kiel Lloyd Christmas en Dumb and Dumber To (2014). Ekde 2018, li portretis Jeff Piccirillo en la Showtime-serialoj Kidding kaj Doktoro Robotnik en Sonic the Hedgehog (2020).
Frua Vivo
[redakti | redakti fonton]Carrey estis naskita en la antaŭurbo de Toronto en Newmarket, Ontario, Kanado, al Kathleen (naskita Oram), hejmposedanto, kaj Percy Carrey, muzikisto kaj librotenisto. Li estis kreskigita romkatolika kaj havas tri pli maljunajn gefratojn, John, Patricia, kaj Rita. Lia patrino estis de franca, irlanda, kaj skota deveno kaj lia patro estis de franca-kanada praeco (la origina familinomo de la familio estis Carré).
En la aĝo de dek jaroj, Carrey skribis leteron al Carol Burnett de la Carol Burnett Show montrante ke li jam estis majstro de impresoj kaj devas esti pripensita por rolo en la spektaklo; li estis ravita kiam li ricevis formulan leteron respondo. Fervorulo de Monty Python kies televida programo elsendis en la 1970-aj jaroj, en 2014 Carrey aperis en Monty Python's Best Bits (Mostly) kaj memoris la efikon sur li de Ernest Scribbler (ludita de Michael Palin), ridante sin morti en "The Funniest Joke in the World" skizo. Radio Tempoj deklaras, "Vi vidos kial tuj: la agado de Palin estas senkonscie Carreyesque."
Carrey pasigis siajn fruajn jarojn en la antaŭa urbo Scarborough, Ontario, nun Toronto, kie li frekventis Blessed Trinity Catholic Elementary School en Norda Jorko. Lia familio poste transloĝiĝis al Burlington, Ontario, kie li ekzamenis Aldershot High School kaj Agincourt Collegiate Institute. Lia familio luktis finance kaj, kiel adoleskantoj, Carrey kaj lia frato laborus ok-horajn posttagmezojn post lernejo kiel konsilistoj kaj sekurecaj gardistoj. ĉe la fabriko de pneŭoj kie ilia patro estis dungita. En sia deksesa naskiĝtago, Carrey ellasis sian lernejon; li komencis plenumi komedion dum daŭre laboris en la fabriko. Iom da tempo poste, lia familio fariĝis senhejmaj kaj loĝis kune en kamioneto Volkswagen.
En intervjuo de Hamilton Spectator en 2007, Carrey diris, "Se mia kariero en spektakla komerco ne estus elpensita, mi probable laborus hodiaŭ en Hamilton, Ontario, ĉe la Dofasco-ŝtala fabriko." Kiel junulo, li povis vidi la ŝtalajn muelejojn trans la Burlington-Bay kaj ofte kvankam tio estis "kie estis la grandaj laboroj."
Kariero
[redakti | redakti fonton]Frua Laboro
[redakti | redakti fonton]Dum Carrey luktis por akiri laboron kaj fari nomon por si mem, lia patro provis helpi la junan komediiston aranĝi teatran akton, pelante lin al Toronto por debuti en komedia klubo Yuk Yuk's. La sugestoj de Carrey bombis kaj ĉi tio donis al li dubojn pri liaj kapabloj kiel profesia distristo. La financaj luktoj de lia familio malfaciligis ilin subteni la ambiciojn de Carrey.
Eventuale la financaj problemoj de la familio estis solvitaj kaj ili translokiĝis al nova hejmo. Kun pli hejma stabileco, Carrey revenis al la scenejo kun pli polura ago. En mallonga tempodaŭro, li iris de malfermmiksaj noktoj al regulaj pagitaj spektakloj, konstruante sian reputacion en la procezo. Recenzisto en Toronto Star furoris ke Carrey estis "vera stelo vivanta." Carrey baldaŭ estis rimarkita de komikulo Rodney Dangerfield, kiu subskribis la junan komikson por malfermi siajn turneprezentojn. Dangerfield poste alportis Carrey al Las Vegas. Tamen, Carrey baldaŭ decidis translokiĝi al Holivudo, kie li komencis agi en The Comedy Store kaj, en 1982, aperis en la televidigita spektakla spektaklo An Evening at the Improv. La sekvan jaron, li debutis sian akton en The Tonight Show.
Malgraŭ lia kreskanta populareco kiel elstara komikso, Carrey turnis sian atenton al la filmaj kaj televidaj industrioj, aŭdante esti rolantarano por la 1980-81 sezono de NBC Saturday Night Live. Carrey ne estis elektita por la pozicio, kvankam li poste gastigis la spektaklon en majo 1996, januaro 2011, kaj oktobron 2014. En 1984, Carrey estis en la mallongdaŭra kompanio The Duck Factory.
De 1990 ĝis 1994, Carrey estis regula rolulo membro de la ensembla komedia televida serio In Living Color.
1994–1997: Pliiĝo al famo
[redakti | redakti fonton]
Carrey ludis la ĉefrolojn en Ace Ventura: Pet Detective, The Mask, and Dumb and Dumber (ĉiuj 1994). Dumb and Dumber estis komerca sukceso, enspezante pli ol 270 milionojn USD tutmonde. Li ricevis sian unuan Golden Globe Award nomumon por Plejbone Aktoro pro sia laboro en The Mask.
Carrey portretis la Batman-ulon The Riddler en la superheroa filmo Batman Forever (1995) de Joel Schumacher. La filmo ricevis miksitajn recenzojn, sed estis sukceso en giĉeto. Li reprizis sian rolon kiel Ace Ventura en Ace Ventura: When Nature Calls, kiu ankaŭ estis publikigita en 1995. Kiel la originala filmo, ĝi estis bone ricevita de la publiko, sed malbone ricevita de kritikistoj. Ĝi estis grandega biletvendeja sukceso, gajnante 212 milionojn USD tutmonde aldone al rompado de rekordoj, kun malferma semajnfino de 40 milionoj USD.
Carrey gajnis 20 milionojn USD por sia sekva filmo, The Cable Guy (1996). Reĝisorita de Ben Stiller, la filmo estis satira nigra komedio, en kiu Carrey ludis solecan kaj minacan kablan televidan instalilon, kiu infiltras la vivon de unu el siaj klientoj (ludita de Matthew Broderick). La rolo estis foriro de la "senkompataj, hiperaj, nekonfidemaj" roluloj, kiujn li konis. Tamen, ĝi ne rezultis bone kun la plej multaj kritikistoj, multaj reagante al la ŝanĝo de tono de Carrey de antaŭaj filmoj. Carrey ankaŭ ĉefrolis en la muzikfilmeto de la fina kanto de la filmo, "Leave Me Alone" de Jerry Cantrell. Malgraŭ la recenzoj, The Cable Guy enspezis 102 milionojn USD tutmonde.
Li baldaŭ resaltis kun la kritike aklamita komedio Liar Liar (1997), ludante Fletcher Reede, nepraktikan advokaton, kiu ne povis mensogi laŭ la naskiĝtaga deziro de sia juna filo. Carrey estis laŭdita por sia agado, gajnante duan Golden Globe Award nomumon por Plej bona Aktoro. Janet Maslin de The New York Times diris: "Nu en sia tumulta kariero, s-ro Carrey fine aperas en rekta komika veturilo, kaj la rezultoj estas multe pli sovaĝaj kaj pli amuzaj ol tiu ĉi monda materialo devus esti permesita."
1998–2006: Kritika aklamo
[redakti | redakti fonton]La sekvan jaron li decidis pagi salajron por ludi la seriozan rolon de Truman Burbank en la satira komeda drama filmo The Truman Show (1998). La filmo estis altagrade laŭdita kaj alportis Carrey plian internacian aklamon, igante multajn kredi ke li kandidatiĝos por Oskaro. Fine li reprenis sian unuan Oran Globan Premion por Plej Bona Aktoro en Kino-Filmo. The Truman Show ankaŭ estis komerca sukceso, gajnante 264 milionojn USD tutmonde kontraŭ buĝeto de 60 milionoj USD.
Film4-kritikisto deklaris, ke la filmo "permesas al Carrey malproksimigi sin de larĝa komedio", aldonante, ke ĝi estas "amuza kaj mirige scipova satiro."
Tiun saman jaron, Carrey aperis kiel fikciigita versio de li mem pri la fina epizodo de The Larry Sanders Show de Garry Shandling, en kiu li intence enamiĝis al la karaktero de Shandling. En 1999, Carrey havis la ĉefrolon en Man on the Moon. Li portretis komediiston Andy Kaufman al kritika aklamo kaj ricevis sian duan Oran Globon sinsekve. Krome, li ricevis sian unuan Screen Actors Guild Award nomumon por Plej bona Aktoro.
En 2000, Carrey rete kun la Farrelly fratoj, kiuj antaŭe direktis lin en Dumb and Dumber, por la nigra komedia filmo Me, Myself & Irene, filmo kiu ricevis miksitajn recenzojn sed ĝuis sukceson en giĉeto. Carrey ludis la rolon de ŝtata trupo Charlie Baileygates, kiu havas multoblajn personecojn kaj romanecojn al virino portretita de Renée Zellweger. Tiun saman jaron, Carrey ĉefrolis en la dua plej kristnaska kristnaska filmo de ĉiuj tempoj, How the Grinch Stole Christmas (Kiel La Grinch Ŝtelis Kristnaskon), pozante kiel la titolokaraktero, por kiu li ricevis kaj laŭdon kaj kritikon de kritikistoj kune kun Golden Globe.
Por sia sekva longdaŭra filmo, Carrey ĉefrolis kontraŭ Jennifer Aniston kaj Morgan Freeman en la internacia sukcesa komedio de Tom Shadyac Bruce Almighty (2003). Carrey ludis televidan ĵurnaliston, kiu neatendite ricevas ĉiopovajn kapablojn de Dio kiam la diaĵo decidas preni ferion. La filmo ricevis miksitajn recenzojn post liberigo sed malgraŭ tio ankoraŭ fariĝis financa sukceso, gajnante pli ol 484 milionojn USD tutmonde, kaj ĝi iĝos la deksepa plej alta enspeza viv-akcia komedio de ĉiuj tempoj.
En 2004, Carrey ĉefrolis en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. La filmo ricevis superfortan aklamon post liberigo. Kritikistoj alte laŭdis la portretadon de Carrey de Joel Barish, aldone al la agado de sia kunstelulo Kate Winslet, kiu ricevis Oskaron nomumon. Laŭ Paul Clinton, revizoro de CNN, la agado de Carrey estis la "plej bona, plej matura kaj akre fokusa agado iam ajn." Carrey ricevis alian Golden Globe-nomumon kaj sian unuan BAFTA Prian nomumon por Plejbone Aktoro.
La sekva apero de Carrey estis en la serio de nigraj komedi-fantaziaj filmoj de 2004, Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events, kiu baziĝis sur popularaj infanaj romanoj kun la sama nomo. La filmo estis pozitive ricevita; Desson Thomson de The Washington Post diris pri la alproksimiĝo de Carrey al la karaktero de Count Olaf,
Olaf estas senhumora fiulo en la libro. Li tute ne amuzas min kiel Carrey. Pri kio mi kontraŭus: Se vi ne povas lasi Carrey esti Carrey, metu iun enuigan kaj malpli multekostan en la rolo. En siaj diversaj maskoj li estas kaŭĉukaj, inventemaj kaj improvize inspiritaj. Mi aparte ŝatis lian pasantan imitadon de dinosaŭro.
Tiun saman jaron, Carrey estis engaĝita en la Kanada Piediro de Famo.
2007–nuna
[redakti | redakti fonton]Carrey reunuiĝis kun Joel Schumacher, direktoro de Batman Forever, por The Number 23 (2007), psikologia thriller kunstelanta Virginia Madsen kaj Danny Huston. En la filmo, Carrey pozas al viro kiu iĝas obsedita kun la numero 23, post trovado de libro pri viro kun la sama obsedo. La filmo estis gravurita de kritikistoj. La sekvan jaron Carrey disponigis sian voĉon por Horton Hears a Who! de D-ro Seuss. (2008). Carrey voĉlegis la amatan elefanton por la vigla trajto CGI, kiu ricevis troe pozitivajn recenzojn kaj liveris amasajn homamasojn amase. La filmo ankaŭ estis sukceso de giĉeto, akirante pli ol 290 milionojn USD tutmonde.
Carrey revenis al vigla agada komedio, ĉefroligante kontraŭ Zooey Deschanel kaj Bradley Cooper en Yes Man (ankaŭ 2008). Carrey ludis viron, kiu subskribas por memhelpa programo, kiu instruas lin diri jes al ĉio. Malgraŭ recenzoj miksitaj, Rene Rodriquez de The Miami Herald deklaris, "Jes Viro estas bone, ĝis Jim Carrey-komedioj iras, sed eĉ pli bonas kiel amrakonto, kiu simple igas vin ridigi." La filmo havis decan agadon ĉe la giĉeto, gajnante 225 milionojn USD tutmonde.
Ekde 2009, la laboro de Carrey inkludis gvidan rolon en Glenn Ficarra kaj I Love You Phillip Morris de John Requa, premierante en januaro 2009 ĉe la Sunda Filmfestivalo antaŭ ricevado de vasta liberigo en februaro 2010. Carrey portretis Steven Jay Russell, kon-artista, impostisto, kaj multobla prizonpastro, kiu enamiĝas al sia kunula malliberulo, Phillip Morris (pozita de Ewan McGregor). La filmo ricevis plejparte pozitivajn recenzojn, kun Damon Wise de The Times donanta al la filmo kvar stelojn el kvin, deklarante, "I Love You Phillip Morris estas eksterordinara filmo, kiu servas kiel memorigilo pri kiom bona Carrey povas esti kiam li ne estas ligita. en ĝeneralan hollywood-homamason. Lia komika tempoparto restas tiel delikata kiel ĉiam."
Filmografio
[redakti | redakti fonton]- 1980: The All-Night Show (televida serio)
- 1983: The Sex and Violence Family Hour (video)
- 1983: Introducing... Janet
- 1983: Copper Mountain
- 1983: All In Good Taste
- 1984: The Duck Factory (televida serio)
- 1984: Finders Keepers
- 1985: Once Bitten
- 1986: Peggy Sue Got Married
- 1988: The Dead Pool
- 1988: Earth Girls Are Easy
- 1989: Mike Hammer: Murder Takes All (televida filmo)
- 1989: Pink Cadillac
- 1990: In Living Color (televida serio)
- 1991: High Strung
- 1992: The Itsy Bitsy Spider (voĉo)
- 1992: Doing Time on Maple Drive (televida filmo)
- 1994: Ace Ventura: Pet Detective de Tom Shadyac
- 1994: The Mask de Chuck Russell
- 1994: Dumb & Dumber de Peter Farrelly
- 1995: Batman Forever de Joel Schumacher
- 1995: Ace Ventura: When Nature Calls de Steve Oedekerk
- 1996: The Cable Guy de Ben Stiller
- 1997: Liar Liar de Tom Shadyac
- 1998: The Truman Show de Peter Weir
- 1999: Man on the Moon de Milos Forman
- 2000: Me, Myself & Irene de Bobby kaj Peter Farrelly
- 2000: How the Grinch Stole Christmas de Ron Howard
- 2001: The Majestic de Frank Darabont
- 2003: Bruce Almighty de Tom Shadyac
- 2003: Pecan Pie de Michel Gondry (filmeto)
- 2004: Eternal Sunshine of the Spotless Mind de Michel Gondry
- 2004: Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events de Brad Silberling
- 2005: Fun with Dick and Jane de Dean Parisot
- 2007: The Number 23 de Joel Schumacher
- 2008: Horton (Dr Seuss' Horton Hears a Who!) de Jimmy Hayward kaj Steve Martino : Horton (voĉo)
- 2009: Yes Man de Peyton Reed : Carl Allen
- 2009: Pierre Pierre de Jason Reitman
- 2009: Believe it or not de Tim Burton
- 2009: A Christmas Carol
- 2010: I Love You Phillip Morris de Glenn Ficarra kaj John Requa: Steven Russell
- 2010: Under the Sea 3D de Howard Hall (voĉo)
- 2011: Mister Poppers's penguins
Televido
[redakti | redakti fonton]| Jaro | Titolo | Rolo |
|---|---|---|
| 1980 | The All-Night Show | Aldonaj voĉoj |
| 1981 | Rubberface | Tony Moroni |
| 1984 | Buffalo Bill | Jerry Lewis Impersonator |
| 1984 | The Duck Factory | Skip Tarkenton |
| 1989 | Mike Hammer: Murder Takes All | Brad Peters |
| 1990–94 | In Living Color | Pluraj roloj |
| 1991 | Jim Carrey: The Un-Natural Act | Sin mem |
| 1992 | Doing Time on Maple Drive | Tim Carter |
| 1992 | Sesame Street | Mr. Funny Man |
| 1996, 2011, 2014 | Saturday Night Live | Sin mem / Invitito |
| 1998 | The Larry Sanders Show | Sin mem |
| 2003 | Saturday Night Live | Sin mem |
| 2011 | The Office | Finger Lakes guy |
| 2012 | 30 Rock | Dave Williams |
| 2017–2018 | I'm Dying Up Here | N/A |
| 2018–present | Kidding | Jeff Piccirillo / Mr. Pickles |
Dokumentfilmoj
[redakti | redakti fonton]| Jaro | Titolo | Rolo |
|---|---|---|
| 1991 | Jim Carrey: The Un-Natural Act | Sin mem |
| 1994 | Masters of Illusion: The Wizards of Special Effects | Sin mem |
| 1995 | A Comedy Salute to Andy Kaufman | Sin mem |
| 1995 | Jim Carrey Spotlight | Sin mem |
| 1998 | Junket Whore | Sin mem |
| 1998 | In My Life | Sin mem |
| 1999 | Pesel Ha'Zahav | Sin mem |
| 1999 | AFI's 100 Years...100 Stars: America's Greatest Screen Legends | Sin mem |
| 2000 | Jim Carrey Uncensored | Sin mem |
| 2001 | America: A Tribute to Heroes | Sin mem |
| 2001 | The Concert for New York City | Sin mem |
| 2009 | Under the Sea 3D | Rakontisto |
| 2011 | Conan O'Brien Can't Stop | Rakontisto |
| 2011 | The Love We Make | Rakontisto |
| 2015 | Rubble Kings | N/A |
| 2017 | Jim & Andy: The Great Beyond | Sin mem |
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]
- Naskiĝintoj en 1962
- Vivantaj homoj
- Viroj
- Naskiĝintoj la 17-an de januaro
- Humuristoj
- Usonaj aktoroj
- Usonaj televidaktoroj
- Usonaj voĉaktoroj
- Usonaj televidaj verkistoj
- Usonaj komikistoj
- Usonaj kinproduktoroj
- Usonaj bildliteraturistoj
- Kanadaj aktoroj
- Kanadaj televidaktoroj
- Kanadaj voĉaktoroj
- Kanadaj televidaj verkistoj
- Kanadaj vegetaranoj
- Francaj kanadanoj
- Francaj usonanoj
- Irlandaj usonanoj
- Skotaj usonanoj
- Torontanoj
- Premiitoj de Ora Globo