Gaudeamus igitur

Gaudeamus igitur ("Do ni ĝoju") aŭ De Brevitate Vitae ("Pri la mallongeco de la vivo") estas latina studenta kanto.

Teksto kaj traduko

Teksto laŭ C. W. Kindleben 1781 montriĝas ĉi sube kun laŭlitera traduko en Esperanto. La vorto antiburschius ("kontraŭstudento") ne estas aŭtente latina, sed inventita laŭ la germana vorto Bursche, tio estas "junulo" aŭ "studento".

Kantante, oni ripetas la du unuajn versojn kaj la lastan verson de ĉiu strofo, ekzemple:

Gaudeamus igitur

Juvenes dum sumus.

Gaudeamus igitur

Juvenes dum sumus.

Post jucundam juventutem

Post molestam senectutem

Nos habebit humus —

Nos habebit humus.

Latino	Esperanto
Gaudeamus igitur, Iuvenes dum sumus, Post molestam senectutem :,: Nos habebit humus.	Do ni ĝoju Dum ni estas junoj. Post agrabla juneco Post ĝenanta maljuneco Nin havos la tero.
Ubi sunt, qui ante nos In mundo fuere, Vadite ad superos, Transite ad inferos, Ubi jam fuere.	Kie estas tiuj Kiuj estis antaŭ ni en la mondo? Iru al la ĉielo Transpasu al la infero Se tiujn vi volas vidi.
Vita nostra brevis est, Brevi finietur, Venit mors velociter, Rapit nos atrociter, Nemini parcetur.	Nia vivo mallonga estas Mallonge finiĝos. Venas la morto rapide Kaptas nin kruele. Neniu indulgiĝas.
Vivat Academia, Vivant Professores, Vivat membrum quodlibet, Vivant membra quaelibet, Semper sint in flore!	Vivu la akademio! Vivu la profesoroj! Vivu ĉiu ano! Vivu ĉiuj anoj! Ĉiam florus ili!
Vivant omnes virgines Faciles, formosae Vivant et mulieres :,: Bonae, laboriosae.	Vivu ĉiuj virgulinoj Facilaj kaj belaj! Vivu ankaŭ la virinoj, Amemaj kaj amindaj Bonaj kaj laboremaj.
Vivat et respublica, Et qui illam regit, Vivat nostra civitas, Mecaenatum caritas, Quae nos hic protegit.	Vivu ankaŭ la ŝtato Kaj tiu kiu ĝin regas! Vivu nia civito, Kaj la bonfarado de patronoj kiu nin ĉi tie protektas!
Pereat tristitia, Pereant osores, Pereat diabolus, Quivis Antiburschius, Atque irrisores.	Pereu la malĝoja! Pereu la malamantoj! Pereu la diablo, Ĉiu kontraŭstudento, Kaj la mokridantoj!

Zamenhofa traduko

L. L. Zamenhof verkis ĉi tiun verstradukon:

Ĝoju, ĝoju, ni kolegoj
Dum ni junaj estas!
Post plezura estanteco,
Post malgaja maljuneco
Sole tero restas.

Vivo estas tre mallonga,
kuras ne tenate,
Kaj subite morto venos
Kaj rapide ĉiun prenos,
Ĉiun senkompate.

Vivu ĉiuj la knabinoj
Belaj kaj hontemaj!
Vivu ankaŭ la virinoj,
amikinoj kaj mastrinoj,
Bonaj laboremaj.

Mortu, mortu, malgajeco,
mortu la doloro!
Mortu ĉiu intriganto,
Kaj malamon konservanto
Longe en la koro.

Vidu ankaŭ

• Pri la mallongeco de la vivo