terugnemen

Dutch

Etymology

From terug (“back”) ‎ nemen (“to take”).

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrʏxˌneːmə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

terugnemen

1. (transitive) to take back (after having lost), to retake
2. (transitive) to take back (word)

   Synonym: herroepen

Conjugation

Conjugation of terugnemen (strong class 4, separable)
infinitive	terugnemen
past singular	nam terug
past participle	teruggenomen
infinitive	terugnemen
gerund	terugnemen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	neem terug	nam terug	terugneem	terugnam
2nd person sing. (jij)	neemt terug, neem terug2	nam terug	terugneemt	terugnam
2nd person sing. (u)	neemt terug	nam terug	terugneemt	terugnam
2nd person sing. (gij)	neemt terug	naamt terug	terugneemt	terugnaamt
3rd person singular	neemt terug	nam terug	terugneemt	terugnam
plural	nemen terug	namen terug	terugnemen	terugnamen
subjunctive sing.1	neme terug	name terug	terugneme	terugname
subjunctive plur.1	nemen terug	namen terug	terugnemen	terugnamen
imperative sing.	neem terug
imperative plur.1	neemt terug
participles	terugnemend	teruggenomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.