skylda

Faroese

Etymology 1

From Old Norse skylda.

Noun

skylda f (genitive singular skyldu, plural skyldur)

1. obligation

Declension

f1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	skylda	skyldan	skyldur	skyldurnar
accusative	skyldu	skylduna	skyldur	skyldurnar
dative	skyldu	skylduni	skyldum	skyldunum
genitive	skyldu	skyldunnar	skylda	skyldanna

Etymology 2

Compare Icelandic skulda.

Verb

skylda (third person singular past indicative skyldaði, third person plural past indicative skyldað, supine skyldað)

1. to owe

Conjugation

Conjugation of skylda (group v-30)
infinitive	skylda
supine	skyldað
participle (a6)1	skyldandi	skyldaður
	present	past
first singular	skyldi	skyldaði
second singular	skyldar	skyldaði
third singular	skyldar	skyldaði
plural	skylda	skyldaðu
	imperative
singular	skylda!
plural	skyldið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈscɪlta/
• Rhymes: -ɪlta

Etymology 1

From Old Norse skylda.

Noun

skylda f (genitive singular skyldu, nominative plural skyldur)

1. obligation, duty

   Synonym: kvöð

Declension

Declension of skylda (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	skylda	skyldan	skyldur	skyldurnar
accusative	skyldu	skylduna	skyldur	skyldurnar
dative	skyldu	skyldunni	skyldum	skyldunum
genitive	skyldu	skyldunnar	skyldna	skyldnanna

Derived terms

• skylduaðild
• skylduafhending
• skyldubeiting
• skyldubirgir
• skyldubundið lífeyriskerfi
• skyldubundið prófunaratriði
• skyldubundið verklag
• skyldubundin eiming
• skyldubundin lögsaga
• skyldubundinn
• skyldugreiðsla
• skylduiðgjald
• skyldunám
• skyldurækinn
• skyldurækni
• skyldustarf
• skyldustörf
• skyldutrygging
• starfsskyldur

 

Related terms

• skuld

Etymology 2

From Old Norse skylda.

Verb

skylda (weak verb, third-person singular past indicative skyldaði, supine skyldað)

1. to obligate

Conjugation

skylda — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að skylda
supine (sagnbót)		skyldað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skyldandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skylda	við skyldum	present (nútíð)	ég skyldi	við skyldum
	þú skyldar	þið skyldið		þú skyldir	þið skyldið
	hann, hún, það skyldar	þeir, þær, þau skylda		hann, hún, það skyldi	þeir, þær, þau skyldi
past (þátíð)	ég skyldaði	við skylduðum	past (þátíð)	ég skyldaði	við skylduðum
	þú skyldaðir	þið skylduðuð		þú skyldaðir	þið skylduðuð
	hann, hún, það skyldaði	þeir, þær, þau skylduðu		hann, hún, það skyldaði	þeir, þær, þau skylduðu
imperative (boðháttur)	skylda (þú)	skyldið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skyldaðu	skyldiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skyldast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að skyldast
supine (sagnbót)		skyldast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skyldandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skyldast	við skyldumst	present (nútíð)	ég skyldist	við skyldumst
	þú skyldast	þið skyldist		þú skyldist	þið skyldist
	hann, hún, það skyldast	þeir, þær, þau skyldast		hann, hún, það skyldist	þeir, þær, þau skyldist
past (þátíð)	ég skyldaðist	við skylduðumst	past (þátíð)	ég skyldaðist	við skylduðumst
	þú skyldaðist	þið skylduðust		þú skyldaðist	þið skylduðust
	hann, hún, það skyldaðist	þeir, þær, þau skylduðust		hann, hún, það skyldaðist	þeir, þær, þau skylduðust
imperative (boðháttur)	skyldast (þú)	skyldist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skyldastu	skyldisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skyldaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skyldaður	skylduð	skyldað		skyldaðir	skyldaðar	skylduð
accusative (þolfall)	skyldaðan	skyldaða	skyldað		skyldaða	skyldaðar	skylduð
dative (þágufall)	skylduðum	skyldaðri	skylduðu		skylduðum	skylduðum	skylduðum
genitive (eignarfall)	skyldaðs	skyldaðrar	skyldaðs		skyldaðra	skyldaðra	skyldaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skyldaði	skyldaða	skyldaða		skylduðu	skylduðu	skylduðu
accusative (þolfall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða		skylduðu	skylduðu	skylduðu
dative (þágufall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða		skylduðu	skylduðu	skylduðu
genitive (eignarfall)	skyldaða	skylduðu	skyldaða		skylduðu	skylduðu	skylduðu

Derived terms

• skylda til

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• skylden

Noun

skylda m or f

1. definite feminine singular of skyld

Norwegian Nynorsk

Noun

skylda f

1. definite singular of skyld

Verb

skylda (present tense skyldar or skylder, past tense skylda or skylde, past participle skylda or skyldt, passive infinitive skyldast, present participle skyldande, imperative skyld)

1. Alternative form of skulde

References

“skylda” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

Noun

skylda f

1. duty, obligation
2. tax, due

   Synonym: skyld

Descendants

• Icelandic: skylda
• Faroese: skylda

Etymology 2

Verb

skylda

1. obligate, bind

Descendants

• Icelandic: skylda

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

skylda

1. first-person singular past active indicative/subjunctive of skulu

References

• “skylda”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press