ontvrienden

Dutch

Etymology

From vriend (“friend”) ‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix); calque of English unfriend.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈfrin.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧vrien‧den
• Rhymes: -indən

Verb

ontvrienden

1. (transitive) to unfriend (to remove as a friend, e.g. from a friend list, on social media)

Conjugation

Conjugation of ontvrienden (weak, prefixed)
infinitive	ontvrienden
past singular	ontvriendde
past participle	ontvriend
infinitive	ontvrienden
gerund	ontvrienden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvriend	ontvriendde
2nd person sing. (jij)	ontvriendt, ontvriend2	ontvriendde
2nd person sing. (u)	ontvriendt	ontvriendde
2nd person sing. (gij)	ontvriendt	ontvriendde
3rd person singular	ontvriendt	ontvriendde
plural	ontvrienden	ontvriendden
subjunctive sing.1	ontvriende	ontvriendde
subjunctive plur.1	ontvrienden	ontvriendden
imperative sing.	ontvriend
imperative plur.1	ontvriendt
participles	ontvriendend	ontvriend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• bevrienden