fagna

See also: fägna

Faroese

Verb

fagna (third person singular past indicative fagnaði, third person plural past indicative fagnað, supine fagnað)

1. to welcome

Conjugation

Conjugation of fagna (group v-30)
infinitive	fagna
supine	fagnað
participle (a6)1	fagnandi	fagnaður
	present	past
first singular	fagni	fagnaði
second singular	fagnar	fagnaði
third singular	fagnar	fagnaði
plural	fagna	fagnaðu
	imperative
singular	fagna!
plural	fagnið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse fagna, from Proto-Germanic *faginōną.

Verb

fagna (weak verb, third-person singular past indicative fagnaði, supine fagnað)

1. (transitive, with dative) to rejoice (over, in something)
2. (transitive, with dative) to welcome

Conjugation

fagna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að fagna
supine (sagnbót)		fagnað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		fagnandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég fagna	við fögnum	present (nútíð)	ég fagni	við fögnum
	þú fagnar	þið fagnið		þú fagnir	þið fagnið
	hann, hún, það fagnar	þeir, þær, þau fagna		hann, hún, það fagni	þeir, þær, þau fagni
past (þátíð)	ég fagnaði	við fögnuðum	past (þátíð)	ég fagnaði	við fögnuðum
	þú fagnaðir	þið fögnuðuð		þú fagnaðir	þið fögnuðuð
	hann, hún, það fagnaði	þeir, þær, þau fögnuðu		hann, hún, það fagnaði	þeir, þær, þau fögnuðu
imperative (boðháttur)	fagna (þú)	fagnið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	fagnaðu	fagniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Further reading

• “fagna” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)

Old Norse

Etymology

Inherited from Proto-Germanic *faginōną.

Verb

fagna

1. (transitive, with dative) to rejoice (over, in something)
2. (transitive, with dative) to welcome

Conjugation

Conjugation of fagna — active (weak class 2)

infinitive	fagna
present participle	fagnandi
past participle	fagnaðr
indicative	present	past
1st-person singular	fagna	fagnaða
2nd-person singular	fagnar	fagnaðir
3rd-person singular	fagnar	fagnaði
1st-person plural	fǫgnum	fǫgnuðum
2nd-person plural	fagnið	fǫgnuðuð
3rd-person plural	fagna	fǫgnuðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	fagna	fagnaða
2nd-person singular	fagnir	fagnaðir
3rd-person singular	fagni	fagnaði
1st-person plural	fagnim	fagnaðim
2nd-person plural	fagnið	fagnaðið
3rd-person plural	fagni	fagnaði
imperative	present
2nd-person singular	fagna
1st-person plural	fǫgnum
2nd-person plural	fagnið

Conjugation of fagna — mediopassive (weak class 2)

infinitive	fagnask
present participle	fagnandisk
past participle	fagnazk
indicative	present	past
1st-person singular	fǫgnumk	fǫgnuðumk
2nd-person singular	fagnask	fagnaðisk
3rd-person singular	fagnask	fagnaðisk
1st-person plural	fǫgnumsk	fǫgnuðumsk
2nd-person plural	fagnizk	fǫgnuðuzk
3rd-person plural	fagnask	fǫgnuðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	fǫgnumk	fǫgnuðumk
2nd-person singular	fagnisk	fagnaðisk
3rd-person singular	fagnisk	fagnaðisk
1st-person plural	fagnimsk	fagnaðimsk
2nd-person plural	fagnizk	fagnaðizk
3rd-person plural	fagnisk	fagnaðisk
imperative	present
2nd-person singular	fagnask
1st-person plural	fǫgnumsk
2nd-person plural	fagnizk

Derived terms

• fagnaðr
• fǫgnuðr

Descendants

• Icelandic: fagna
• Faroese: fagna
• Norwegian Nynorsk: fagna
• Elfdalian: faingen
• Swedish: fägna
• Old Danish: fagne

References

• “fagna”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press