bruiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bruken, from Old Dutch *brūkan, from Proto-West Germanic *brūkan, from Proto-Germanic *brūkaną. Cognate to English brook and German brauchen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbrœy̯kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: brui‧ken
• Rhymes: -œy̯kən

Verb

bruiken

1. (transitive, archaic) to make use of, to use, to have use for

Conjugation

Conjugation of bruiken (weak)
infinitive	bruiken
past singular	bruikte
past participle	gebruikt
infinitive	bruiken
gerund	bruiken n
	present tense	past tense
1st person singular	bruik	bruikte
2nd person sing. (jij)	bruikt, bruik2	bruikte
2nd person sing. (u)	bruikt	bruikte
2nd person sing. (gij)	bruikt	bruikte
3rd person singular	bruikt	bruikte
plural	bruiken	bruikten
subjunctive sing.1	bruike	bruikte
subjunctive plur.1	bruiken	bruikten
imperative sing.	bruik
imperative plur.1	bruikt
participles	bruikend	gebruikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bruikbaar
• bruikleen
• gebruiken
• herbruiken
• misbruiken
• verbruiken