bewijs

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋɛi̯s/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧wijs
• Rhymes: -ɛi̯s

Etymology 1

From Middle Dutch bewijs. Equivalent to a deverbal from bewijzen.

Noun

bewijs n (plural bewijzen, diminutive bewijsje n)

1. proof
2. evidence
3. the totality of proof and/or evidence used to make a case; argumentation

   Synonym: bewijsvoering

4. attesting document, permit
5. licence, permit (document allowing one to use certain vehicles)

   Synonym: brevet

6. ticket, pass entitling one to use, admission or possession
7. (obsolete) legal apportionment of an inheritance

Derived terms

• bewijs uit het ongerijmde
• bewijsexemplaar
• bewijskracht
• bewijsmateriaal
• bewijsnummer
• bewijsplaats
• bewijsrecht
• bewijsstuk
• bewijsvoering
• eerbewijs
• geboortebewijs
• godsbewijs
• identiteitsbewijs
• persoonsbewijs
• plaatsbewijs
• rijbewijs
• schuldbewijs
• toegangsbewijs
• vaarbewijs
• vervoerbewijs
• vliegbewijs

 

Related terms

• bewijzen

Descendants

• Afrikaans: bewys
• Negerhollands: bewies
• → Papiamentu: bewijs (dated)
• → Sranan Tongo: bewèis
• → Indonesian: bukti (“evidence”) (semantic loan)

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

bewijs

1. inflection of bewijzen:
   1. first-person singular present indicative
   2. (in case of inversion) second-person singular present indicative
   3. imperative