betuigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch betugen. Equivalent to be- ‎ tuigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈtœy̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧tui‧gen
• Rhymes: -œy̯ɣən

Verb

betuigen

1. (transitive) to express, to profess, to declare

Conjugation

Conjugation of betuigen (weak, prefixed)
infinitive	betuigen
past singular	betuigde
past participle	betuigd
infinitive	betuigen
gerund	betuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	betuig	betuigde
2nd person sing. (jij)	betuigt, betuig2	betuigde
2nd person sing. (u)	betuigt	betuigde
2nd person sing. (gij)	betuigt	betuigde
3rd person singular	betuigt	betuigde
plural	betuigen	betuigden
subjunctive sing.1	betuige	betuigde
subjunctive plur.1	betuigen	betuigden
imperative sing.	betuig
imperative plur.1	betuigt
participles	betuigend	betuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• betuiging

Descendants

• Afrikaans: betuig
• Negerhollands: betug