beklijven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beclīven. Equivalent to be- ‎ klijven.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈklɛi̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧klij‧ven
• Rhymes: -ɛi̯vən

Verb

beklijven

1. (intransitive) to last, to remain, to endure
2. (intransitive, Netherlands) to remain attached, to adhere, to stick [with aan ‘to’]
3. (intransitive, obsolete) to thrive, to grow propitiously (especially of plants)

Conjugation

Conjugation of beklijven (weak, prefixed)
infinitive	beklijven
past singular	beklijfde
past participle	beklijfd
infinitive	beklijven
gerund	beklijven n
	present tense	past tense
1st person singular	beklijf	beklijfde
2nd person sing. (jij)	beklijft, beklijf2	beklijfde
2nd person sing. (u)	beklijft	beklijfde
2nd person sing. (gij)	beklijft	beklijfde
3rd person singular	beklijft	beklijfde
plural	beklijven	beklijfden
subjunctive sing.1	beklijve	beklijfde
subjunctive plur.1	beklijven	beklijfden
imperative sing.	beklijf
imperative plur.1	beklijft
participles	beklijvend	beklijfd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of beklijven (strong class 1, prefixed)
infinitive	beklijven
past singular	bekleef
past participle	bekleven
infinitive	beklijven
gerund	beklijven n
	present tense	past tense
1st person singular	beklijf	bekleef
2nd person sing. (jij)	beklijft, beklijf2	bekleef
2nd person sing. (u)	beklijft	bekleef
2nd person sing. (gij)	beklijft	bekleeft
3rd person singular	beklijft	bekleef
plural	beklijven	bekleven
subjunctive sing.1	beklijve	bekleve
subjunctive plur.1	beklijven	bekleven
imperative sing.	beklijf
imperative plur.1	beklijft
participles	beklijvend	bekleven
1) Archaic. 2) In case of inversion.