begooien

Dutch

Etymology

From be- ‎ gooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈɣoːi̯ə(n)/
• Hyphenation: be‧gooi‧en
• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

begooien

1. (transitive) to throw at

Conjugation

Conjugation of begooien (weak, prefixed)
infinitive	begooien
past singular	begooide
past participle	begooid
infinitive	begooien
gerund	begooien n
	present tense	past tense
1st person singular	begooi	begooide
2nd person sing. (jij)	begooit, begooi2	begooide
2nd person sing. (u)	begooit	begooide
2nd person sing. (gij)	begooit	begooide
3rd person singular	begooit	begooide
plural	begooien	begooiden
subjunctive sing.1	begooie	begooide
subjunctive plur.1	begooien	begooiden
imperative sing.	begooi
imperative plur.1	begooit
participles	begooiend	begooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• bewerpen (archaic)