aanwoekeren

Dutch

Etymology

Compound of aan ‎ woekeren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋu.kə.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧woe‧ke‧ren

Verb

aanwoekeren

1. (intransitive, often derogatory) to increase abundantly to the point of overgrowth, to mushroom, to overgrow

Conjugation

Conjugation of aanwoekeren (weak, separable)
infinitive	aanwoekeren
past singular	woekerde aan
past participle	aangewoekerd
infinitive	aanwoekeren
gerund	aanwoekeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	woeker aan	woekerde aan	aanwoeker	aanwoekerde
2nd person sing. (jij)	woekert aan, woeker aan2	woekerde aan	aanwoekert	aanwoekerde
2nd person sing. (u)	woekert aan	woekerde aan	aanwoekert	aanwoekerde
2nd person sing. (gij)	woekert aan	woekerde aan	aanwoekert	aanwoekerde
3rd person singular	woekert aan	woekerde aan	aanwoekert	aanwoekerde
plural	woekeren aan	woekerden aan	aanwoekeren	aanwoekerden
subjunctive sing.1	woekere aan	woekerde aan	aanwoekere	aanwoekerde
subjunctive plur.1	woekeren aan	woekerden aan	aanwoekeren	aanwoekerden
imperative sing.	woeker aan
imperative plur.1	woekert aan
participles	aanwoekerend	aangewoekerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanwoekering