aanbreken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenbreken. Equivalent to aan ‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːmbreːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧bre‧ken

Verb

aanbreken

1. (intransitive) to begin, to onset
2. (transitive) to break into, to open for the first time
3. (obsolete, intransitive) to violently approach by storm

Conjugation

Conjugation of aanbreken (strong class 4, separable)
infinitive	aanbreken
past singular	brak aan
past participle	aangebroken
infinitive	aanbreken
gerund	aanbreken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breek aan	brak aan	aanbreek	aanbrak
2nd person sing. (jij)	breekt aan, breek aan2	brak aan	aanbreekt	aanbrak
2nd person sing. (u)	breekt aan	brak aan	aanbreekt	aanbrak
2nd person sing. (gij)	breekt aan	braakt aan	aanbreekt	aanbraakt
3rd person singular	breekt aan	brak aan	aanbreekt	aanbrak
plural	breken aan	braken aan	aanbreken	aanbraken
subjunctive sing.1	breke aan	brake aan	aanbreke	aanbrake
subjunctive plur.1	breken aan	braken aan	aanbreken	aanbraken
imperative sing.	breek aan
imperative plur.1	breekt aan
participles	aanbrekend	aangebroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• breken aan