λυπημένος

Greek

Etymology

Perfect participle of λυπάμαι/λυπούμαι (lypoúmai), passive voice forms of λυπώ (lypó, “I sadden”).

Pronunciation

• IPA^(key): /li.piˈme.nos/
• Hyphenation: λυ‧πη‧μέ‧νος

Participle

λυπημένος • (lypiménos) m (feminine λυπημένη, neuter λυπημένο)

1. sorrowful, sad, melancholy

Declension

Declension of λυπημένος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	λυπημένος (lypiménos)	λυπημένη (lypiméni)	λυπημένο (lypiméno)		λυπημένοι (lypiménoi)	λυπημένες (lypiménes)	λυπημένα (lypiména)
genitive	λυπημένου (lypiménou)	λυπημένης (lypiménis)	λυπημένου (lypiménou)		λυπημένων (lypiménon)	λυπημένων (lypiménon)	λυπημένων (lypiménon)
accusative	λυπημένο (lypiméno)	λυπημένη (lypiméni)	λυπημένο (lypiméno)		λυπημένους (lypiménous)	λυπημένες (lypiménes)	λυπημένα (lypiména)
vocative	λυπημένε (lypiméne)	λυπημένη (lypiméni)	λυπημένο (lypiméno)		λυπημένοι (lypiménoi)	λυπημένες (lypiménes)	λυπημένα (lypiména)

Derivations:
Comparative: πιο positive forms (e.g. πιο λυπημένος, etc.)
Relative superlative: definite article πιο positive forms (e.g. ο πιο λυπημένος, etc.)

Synonyms

• θλιμμένος (thlimménos)

  στενοχωρημένος (stenochoriménos), στεναχωρημένος (stenachoriménos)

Antonyms

• χαρούμενος (charoúmenos, “happy”)

Derived terms

• λυπημένα (lypiména, “in a sad way”, adverb)

Related terms

• λυπητερός (lypiterós)

• see: λυπώ (lypó, “to sadden”)