æta

See also: Aeta and äta

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaiːta/

  Rhymes: -aiːta

Etymology 1

From Old Norse æta, from Proto-Germanic *ētijǭ.

Noun

æta f (genitive singular ætu, nominative plural ætur)

1. food
2. a small stream of water in the ice on a frozen river
3. (obsolete) cancer
4. (in compounds) eater, -vore

Declension

Declension of æta (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	æta	ætan	ætur	æturnar
accusative	ætu	ætuna	ætur	æturnar
dative	ætu	ætunni	ætum	ætunum
genitive	ætu	ætunnar	æta, ætna	ætanna, ætnanna

Derived terms

• hrææta (“carrion-eater, scavenger”)
• kjötæta (“carnivore”)
• mauraæta (“anteater”)
• náæta (“ghoul”)

Etymology 2

Coined from eta, éta (“to eat”), based on German ätzen, Danish ætse (whence the loanword ætsa).

Verb

æta (weak verb, third-person singular past indicative ætti, supine ætt)

1. to corrode

Conjugation

æta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að æta
supine (sagnbót)		ætt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ætandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég æti	við ætum	present (nútíð)	ég æti	við ætum
	þú ætir	þið ætið		þú ætir	þið ætið
	hann, hún, það ætir	þeir, þær, þau æta		hann, hún, það æti	þeir, þær, þau æti
past (þátíð)	ég ætti	við ættum	past (þátíð)	ég ætti	við ættum
	þú ættir	þið ættuð		þú ættir	þið ættuð
	hann, hún, það ætti	þeir, þær, þau ættu		hann, hún, það ætti	þeir, þær, þau ættu
imperative (boðháttur)	æt (þú)	ætið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	ættu	ætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ætast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að ætast
supine (sagnbót)		æst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ætandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ætist	við ætumst	present (nútíð)	ég ætist	við ætumst
	þú ætist	þið ætist		þú ætist	þið ætist
	hann, hún, það ætist	þeir, þær, þau ætast		hann, hún, það ætist	þeir, þær, þau ætist
past (þátíð)	ég ættist	við ættumst	past (þátíð)	ég ættist	við ættumst
	þú ættist	þið ættust		þú ættist	þið ættust
	hann, hún, það ættist	þeir, þær, þau ættust		hann, hún, það ættist	þeir, þær, þau ættust
imperative (boðháttur)	æst (þú)	ætist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	æstu	ætisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	ættur	ætt	ætt		ættir	ættar	ætt
accusative (þolfall)	ættan	ætta	ætt		ætta	ættar	ætt
dative (þágufall)	ættum	ættri	ættu		ættum	ættum	ættum
genitive (eignarfall)	ætts	ættrar	ætts		ættra	ættra	ættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	ætti	ætta	ætta		ættu	ættu	ættu
accusative (þolfall)	ætta	ættu	ætta		ættu	ættu	ættu
dative (þágufall)	ætta	ættu	ætta		ættu	ættu	ættu
genitive (eignarfall)	ætta	ættu	ætta		ættu	ættu	ættu

Derived terms

• æting

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN

(Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Old English

Etymology

From etan (“to eat”) ‎ -a

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈæː.tɑ/

Noun

ǣta m

1. (attested only in compounds) eater

Derived terms

• selfǣta
• hlāfǣta

References

• Joseph Bosworth and T. Northcote Toller (1898) “ǽta”, in An Anglo-Saxon Dictionary‎^[1], 2nd edition, Oxford: Oxford University Press.

Old Swedish

Etymology

From Old Norse eta, from Proto-Germanic *etaną.

Verb

æta

1. to eat
2. to chew, bite

Conjugation

Conjugation of æta (strong)

	present			past
infinitive	æta			—
participle	ætandi, ætande			ætin
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	æter	æti, æte	—	āt	āti, āte
þū	æter	æti, æte	æt	āst	āti, āte
han	æter	æti, æte	—	āt	āti, āte
vīr	ætum, ætom	ætum, ætom	ætum, ætom	ātum, ātom	ātum, ātom
īr	ætin	ætin	ætin	ātin	ātin
þēr	æta	ætin	—	ātu, āto	ātin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	æts	ætis, ætes	—	āts	ātis, ātes
þū	æts	ætis, ætes	—	āsts	ātis, ātes
han	æts	ætis, ætes	—	āts	ātis, ātes
vīr	ætums, -oms	ætums, ætoms	—	ātums, ātoms	ātums, ātoms
īr	ætins	ætins	—	ātins	ātins
þēr	ætas	ætins	—	ātus, ātos	ātins

Descendants

• Swedish: äta