toewijzen

Dutch

Etymology

From toe (“up to, at”) ‎ wijzen (“to show, point”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

toewijzen

1. to assign

Conjugation

Conjugation of toewijzen (strong class 1, separable)
infinitive	toewijzen
past singular	wees toe
past participle	toegewezen
infinitive	toewijzen
gerund	toewijzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijs toe	wees toe	toewijs	toewees
2nd person sing. (jij)	wijst toe, wijs toe2	wees toe	toewijst	toewees
2nd person sing. (u)	wijst toe	wees toe	toewijst	toewees
2nd person sing. (gij)	wijst toe	weest toe	toewijst	toeweest
3rd person singular	wijst toe	wees toe	toewijst	toewees
plural	wijzen toe	wezen toe	toewijzen	toewezen
subjunctive sing.1	wijze toe	weze toe	toewijze	toeweze
subjunctive plur.1	wijzen toe	wezen toe	toewijzen	toewezen
imperative sing.	wijs toe
imperative plur.1	wijst toe
participles	toewijzend	toegewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• toewijzing

Descendants

• Afrikaans: toewys

Anagrams

• wijzen toe