hrífa

Icelandic

From Old Norse hrífa (“rake”), cognate with Danish rive. From the following verb.

hrífa f (genitive singular hrífu, nominative plural hrífur)

Declension of hrífa (feminine)

From Old Norse hrífa (“to grip, snatch”), from Proto-Germanic *hrībaną (“to grip, snatch”), from Proto-Indo-European *(s)kreybʰ- (“to scratch”). Has become conflated with Proto-Germanic *rīfaną, from Proto-Indo-European *h₁reyp- (“to tear”), in each subsequent daughter language, cf. Old English gehrīfnian (“to become fierce, rapacious”) and Old Frisian hrīva (“to tear”). Ultimately the sense is 'to make an impression on'.

hrífa (strong verb, third-person singular past indicative hreif, third-person plural past indicative hrifu, supine hrifið)

to enchant, to carry away, to move someone [intransitive or with accusative]
(intransitive) to become effective, to take effect
Lyfið hreif mjög fljótt.
The drug took effect very quickly.

hrífa — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að hrífa
supine (sagnbót)		hrifið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrífandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hríf	við hrífum	present (nútíð)	ég hrífi	við hrífum
	þú hrífur	þið hrífið		þú hrífir	þið hrífið
	hann, hún, það hrífur	þeir, þær, þau hrífa		hann, hún, það hrífi	þeir, þær, þau hrífi

past (þátíð)	ég hreif	við hrifum	past (þátíð)	ég hrifi	við hrifum
	þú hreifst	þið hrifuð		þú hrifir	þið hrifuð
	hann, hún, það hreif	þeir, þær, þau hrifu		hann, hún, það hrifi	þeir, þær, þau hrifu

imperative (boðháttur)	hríf (þú)	hrífið (þið)
	hrífðu	hrífiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrífast — mediopassive voice (miðmynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að hrífast
supine (sagnbót)		hrifist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrífandist the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hrífst	við hrífumst	present (nútíð)	ég hrífist	við hrífumst
	þú hrífst	þið hrífist		þú hrífist	þið hrífist
	hann, hún, það hrífst	þeir, þær, þau hrífast		hann, hún, það hrífist	þeir, þær, þau hrífist

past (þátíð)	ég hreifst	við hrifumst	past (þátíð)	ég hrifist	við hrifumst
	þú hreifst	þið hrifust		þú hrifist	þið hrifust
	hann, hún, það hreifst	þeir, þær, þau hrifust		hann, hún, það hrifist	þeir, þær, þau hrifust

imperative (boðháttur)	hrífst (þú)	hrífist (þið)
	hrífstu	hrífisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrifinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
strong declension (sterk beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrifinn	hrifin	hrifið	hrifnir	hrifnar	hrifin
accusative (þolfall)	hrifinn	hrifna	hrifið	hrifna	hrifnar	hrifin
dative (þágufall)	hrifnum	hrifinni	hrifnu	hrifnum	hrifnum	hrifnum
genitive (eignarfall)	hrifins	hrifinnar	hrifins	hrifinna	hrifinna	hrifinna

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
weak declension (veik beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrifni	hrifna	hrifna	hrifnu	hrifnu	hrifnu
accusative (þolfall)	hrifna	hrifnu	hrifna	hrifnu	hrifnu	hrifnu
dative (þágufall)	hrifna	hrifnu	hrifna	hrifnu	hrifnu	hrifnu
genitive (eignarfall)	hrifna	hrifnu	hrifna	hrifnu	hrifnu	hrifnu