bijeenroepen

Dutch

Etymology

From bijeen (“together”) ‎ roepen (“to summon”).

Pronunciation

• IPA^(key): /bɛi̯ˈeːnrupə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bij‧een‧roe‧pen

Verb

bijeenroepen

1. (transitive) to call together (for a meeting)

Conjugation

Conjugation of bijeenroepen (strong class 7, separable)
infinitive	bijeenroepen
past singular	riep bijeen
past participle	bijeengeroepen
infinitive	bijeenroepen
gerund	bijeenroepen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	roep bijeen	riep bijeen	bijeenroep	bijeenriep
2nd person sing. (jij)	roept bijeen, roep bijeen2	riep bijeen	bijeenroept	bijeenriep
2nd person sing. (u)	roept bijeen	riep bijeen	bijeenroept	bijeenriep
2nd person sing. (gij)	roept bijeen	riept bijeen	bijeenroept	bijeenriept
3rd person singular	roept bijeen	riep bijeen	bijeenroept	bijeenriep
plural	roepen bijeen	riepen bijeen	bijeenroepen	bijeenriepen
subjunctive sing.1	roepe bijeen	riepe bijeen	bijeenroepe	bijeenriepe
subjunctive plur.1	roepen bijeen	riepen bijeen	bijeenroepen	bijeenriepen
imperative sing.	roep bijeen
imperative plur.1	roept bijeen
participles	bijeenroepend	bijeengeroepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• samenroepen

Anagrams

• roepen bijeen