beschamen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beschamen. Equivalent to be- ‎ schamen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈsxaː.mə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧scha‧men
• Rhymes: -aːmən

Verb

beschamen

1. (transitive) to embarrass, to cause shame
2. (transitive) to disgrace, to dishonour

Conjugation

Conjugation of beschamen (weak, prefixed)
infinitive	beschamen
past singular	beschaamde
past participle	beschaamd
infinitive	beschamen
gerund	beschamen n
	present tense	past tense
1st person singular	beschaam	beschaamde
2nd person sing. (jij)	beschaamt, beschaam2	beschaamde
2nd person sing. (u)	beschaamt	beschaamde
2nd person sing. (gij)	beschaamt	beschaamde
3rd person singular	beschaamt	beschaamde
plural	beschamen	beschaamden
subjunctive sing.1	beschame	beschaamde
subjunctive plur.1	beschamen	beschaamden
imperative sing.	beschaam
imperative plur.1	beschaamt
participles	beschamend	beschaamd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beschaamd
• beschaamte
• beschaming

Descendants

• Negerhollands: beskaam