annuleren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch annuleren, from Middle French annuler from Old French annuler, from Latin annullō (“annihilate, annul”), from ad (“to”) ‎ nūllus (“none, not any”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɑnyˈleːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: an‧nu‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

annuleren

1. (transitive) to cancel
2. (transitive) to annul

Conjugation

Conjugation of annuleren (weak)
infinitive	annuleren
past singular	annuleerde
past participle	geannuleerd
infinitive	annuleren
gerund	annuleren n
	present tense	past tense
1st person singular	annuleer	annuleerde
2nd person sing. (jij)	annuleert, annuleer2	annuleerde
2nd person sing. (u)	annuleert	annuleerde
2nd person sing. (gij)	annuleert	annuleerde
3rd person singular	annuleert	annuleerde
plural	annuleren	annuleerden
subjunctive sing.1	annulere	annuleerde
subjunctive plur.1	annuleren	annuleerden
imperative sing.	annuleer
imperative plur.1	annuleert
participles	annulerend	geannuleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• annulering

Descendants

• → Indonesian: anulir