Μετάβαση στο περιεχόμενο

Mercury Grand Marquis

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Mercury Grand Marquis
Mercury Grand Marquis του 1988 - 1991
Mercury Grand Marquis του 1992 - 1994
Mercury Grand Marquis του 1995 - 1997
Mercury Grand Marquis του 1998 - 2002
Mercury Grand Marquis του 2003 - 2005
Mercury Grand Marquis του 2006 - 2011
Σύνοψη
Κατασκευαστής Mercury
Μητρική εταιρεία Ford Motor Company
Εναλλακτική ονομασίαFord Grand Marquis (Καναδάς, Μεξικό και Βενεζουέλα)
Παραγωγή1982 — Ιανουάριος 2011
Σεζόν1983 — 2011
ΣυναρμολόγησηSt. Thomas, Οντάριο, Καναδάς
Τα έτη 1982 - 1985 παραγόταν και στο Σεντ Λούις, Μιζούρι, ΗΠΑ
Αμάξωμα και σασί
ΚατηγορίαΜεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο
Αμάξωμα4-πορτο sedan, πλαίσιο τύπου σκάλας
Ειδικά στην πρώτη γενιά διατέθηκε και ως 2-πορτο sedan, καθώς και ως 5-πορτο station wagon.
ΔιαμόρφωσηΚινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση
ΠλατφόρμαFord Panther platform
Σχετική εξέλιξηFord Crown Victoria
Lincoln Town Car
Mercury Marauder
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας4.9 λίτρα V8 (1982 – 1991)
5.8 λίτρα V8 V8 (1986 – 1991)
4.6 λίτρα V8 V8 (1991 – 2011)
Όλοι βενζίνης
Μετάδοση4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο
Χρονολόγιο
Προηγούμενο μοντέλοMercury Marquis

Το Mercury Grand Marquis ήταν ένα εξαιρετικά μεγάλων διαστάσεων αυτοκίνητο, που παρήχθη από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Mercury, που ήταν πρώην θυγατρική της Ford (η οποία την ίδρυσε το 1938) και από τον Ιανουάριο του 2011 είναι ανενεργή. Κατασκευάστηκε σε 4 διαδοχικές γενιές, από το 1982 έως τις 4 Ιανουαρίου 2011, ενώ το τελευταίο του αντίτυπο έμελλε να είναι και το τελευταίο αυτοκίνητο στην ιστορία της Mercury. Στην πραγματικότητα όμως, η ονομασία «Grand Marquis» είχε πρωτοεισαχθεί ήδη από το 1975, ως η κορυφαία έκδοση του Mercury Marquis, η οποία άλλαξε πλατφόρμα το 1978, για τη σεζόν (model year) του 1979 και άρχισε να βασίζεται στην Ford Panther platform. Από το 1982, κατά την έναρξη της σεζόν του 1983, το Grand Marquis έγινε ένα αυτόνομο μοντέλο και ουσιαστικά ήταν μια δίδυμη έκδοση του λίγο φθηνότερου Ford Crown Victoria, καθώς επίσης και του πολυτελέστερου Lincoln Town Car, ενώ και τα 3 μοντέλα μοιραζόταν την πλατφόρμα Panther.

Κατά τη διάρκεια της 32-ετούς παραγωγής του (από την εισαγωγή της πλατφόρμας Panther), παρήχθησαν πάνω από 2,7 εκατομμύρια αντίτυπα σειράς Grand Marquis, με αποτέλεσμα να γίνει το νούμερο 1 σε πωλήσεις μοντέλο στην ιστορία της εταιρείας, καθώς και το μακροβιότερο μοντέλο της Mercury υπό το ίδιο όνομα.[1]

Εκδοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην πρώτη γενιά του, το Grand Marquis προσφερόταν ως 4-πορτο sedan, 2-πορτο sedan και ως 5-πορτο station wagon. Οι 3 μετέπειτα γενιές του μοντέλου, κυκλοφόρησαν αποκλειστικά σε 4-πορτη σεντάν εκδοχή αμαξώματος. Και στις 4 γενιές του, υπήρξε η ναυαρχίδα της εταιρείας και διατέθηκε αποκλειστικά με βενζινοκινητήρες V8 και 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο.

Βασικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Mercury Grand Marquis LS στο Washington Auto Show του 2006. Ήταν η πρώτη σεζόν που απέκτησε πίσω φώτα ίδιας σχεδίασης με του Ford Crown Victoria, καταργώντας τις 2 κόκκινες οριζόντιες πίσω λωρίδες ως την πινακίδα.

Παρά τις τεράστιες εξωτερικές διαστάσεις του, το Grand Marquis δεν υπήρξε ποτέ αυτοκίνητο πολυτελείας και η τιμή πώλησής του στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όσες άλλες χώρες διατέθηκε ήταν σχετικά χαμηλή ως προς το μέγεθός του, όπως ακριβώς συνέβη και με το δίδυμο και λίγο φθηνότερο Ford Crown Victoria. Ωστόσο, ήταν από τα τελευταία μοντέλα που διατήρησαν τα πρότυπα των αμερικανικών λιμουζινών του παρελθόντος. Συγκεκριμένα, το 4-πορτο σεντάν αμάξωμά του βασιζόταν σε πλαίσιο τύπου σκάλας, κοινώς «χτιστό» πλαίσιο πάνω σε πλατφόρμα σχήματος σκάλας (αντί για αυτοφερόμενο πλαίσιο, όπως ονομάζεται το ενιαίο δομικό σύνολο) και ο κινητήρας του ήταν αποκλειστικά V8 βενζίνης, με διάταξη «κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση» μέσω ενός 4-τάχυτου αυτόματου κιβωτίου. Όλα αυτά τα στοιχεία, ήταν κοινά με το Ford Crown Victoria και Lincoln Town Car.

Όπως και στα δύο αυτά συγγενικά μοντέλα, οι εσωτερικοί χώροι του Grand Marquis ήταν επίσης πολύ μεγάλοι. Δύο επιπλέον ρετρό στοιχεία και των τριών μοντέλων, κατά τα παραδοσιακά αμερικανικά πρότυπα, σπάνια πλέον στη σύγχρονη ιστορία της αυτοκίνησης, ήταν ο επιλογέας ταχυτήτων πάνω στην κολώνα του τιμονιού και το ενιαίο, μονοκόμματο μπροστινό κάθισμα, ίδιου σχήματος με το πίσω, έχοντας έτσι 6-θέσιο σαλόνι.

Mercury Grand Marquis ταξί του 2003 - 2005 στο Μέμφις, Τενεσί, σε φωτογραφία του 2013.

Λόγω των ξεχωριστών αυτών ιδιοτήτων, το Grand Marquis γνώρισε εξαιρετικά μεγάλη απήχηση στις εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Γενικότερα, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα ως ευρύχωρο και αξιόπιστο αυτοκίνητο σχετικά χαμηλής τιμής, με ευκολία συντήρησης, μεγάλη αντοχή στα δύσκολα, ανθεκτικότητα υπό ακραίες συνθήκες, μετάδοση της κίνησης στους πίσω τροχούς και ισχυρό και ανθεκτικό κινητήρα V8. Επίσης, ως ένα από τα λίγα επιβατικά αυτοκίνητα με «χτιστό» πλαίσιο κατασκευής, είναι ανθεκτικό και επιτρέπει εύκολη επισκευή μετά από μικροατυχήματα, χωρίς να χρειάζεται να ισιώσει το σασί. Ενίοτε κυκλοφόρησε και ως ταξί, αλλά σε σχετικά λίγα αντίτυπα και ποτέ δεν γνώρισε την τεράστια απήχηση του Ford Crown Victoria έκδοσης ταξί. Αντιθέτως όμως, υπήρξαν αρκετά έτη όπου οι συνολικές πωλήσεις όλων των εκδόσεων του Grand Marquis κατάφεραν να ξεπεράσουν τις συνολικές ετήσιες πωλήσεις όλων των εκδόσεων του Crown Victoria.[2]

Συγγενικά μοντέλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δίδυμο μοντέλο του Mercury Grand Marquis ήταν το κάπως φθηνότερο Ford Crown Victoria, το οποίο ήταν ουσιαστικά μια παράλληλη έκδοσή του. Σε όλα τα έτη παραγωγής του, το Grand Marquis έφερε λίγο πληρέστερο εξοπλισμό, αν και η εμπορική τιμή και τα επίπεδα εξοπλισμού του δεν ήταν τόσο υψηλά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί επίσημα ως αυτοκίνητο πολυτελείας. Επίσης, με εξαίρεση τις σεζόν του 2003, του 2004 και του 2005, οπότε και έδειχνε στο μπροστινό μέρος σχεδόν πανομοιότυπο με το Crown Victoria, είχε μια κάπως διαφορετική σχεδίαση στο μπροστινό μέρος, αν και η γενικότερη εξωτερική αισθητική του ήταν εμφανώς παρόμοια με το Crown Victoria και η συγγένεια φαινόταν εύκολα στον εξωτερικό παρατηρητή.

Το συγγενικό Mercury Marauder του 2003 - 2004.

Επιπλέον, ο κινητήρας, το κιβώτιο και το δάπεδο στήριξης της πλατφόρμας και των δύο αυτών μοντέλων, ήταν πάντα κοινά με τo πολυτελές Lincoln Town Car. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα εσωτερικά συστατικά, τα εξωτερικά πάνελ του αμαξώματος και οι πλευρικοί αερόσακοι, ήταν εντελώς διαφορετικά από αυτά του Town Car.

Τις σεζόν του 2003 και του 2004, κυκλοφόρησε και μια έκδοση υψηλών επιδόσεων του Grand Marquis, το Mercury Marauder, που κατασκευάστηκε από τον Μάιο του 2002 έως τις 25 Ιουνίου 2004. Έφερε τον βενζινοκινητήρα Modular, κυβισμού επίσης 4.6 λίτρων V8, πλην όμως σημαντικά μεγαλύτερης ισχύος, στους 302 hp, καθώς ήταν μια εκδοχή του κινητήρα που είχε προέλθει από την αυτόματη έκδοση της Ford Mustang Mach 1 που είχε παραχθεί επίσης τις σεζόν του 2003 και του 2004, καθώς και από το μεσαίο πολυτελές SUV Lincoln Aviator πρώτης γενιάς, το οποίο παρήχθη μεταξύ του 2002 και του 2005. Τελικώς όμως, το Marauder διακόπηκε λίγο πριν τη λήξη της σεζόν του 2004, λόγω εξαιρετικά χαμηλής ζήτησης, αφού είχαν πωληθεί μόλις 11.052 αντίτυπα, έναντι σχεδόν 180.000 Grand Marquis κατά την ίδια χρονική περίοδο.[3]

Έτη παραγωγής των γενεών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σαλόνι ενός Mercury Grand Marquis LS Ultimate Edition, της ονομασίας που είχε το μοντέλο στην τελευταία σεζόν παραγωγής του, δηλαδή του 2011.
Το ταμπλό του προηγούμενου Grand Marquis LS Ultimate Edition.
  • 1η γενιά: 1982 - 1991, με ένα λίφτινγκ την σεζόν του 1988.
  • 2η γενιά: 1992 - 1997, με ένα λίφτινγκ την σεζόν του 1995.
  • 3η γενιά: 1998 - 2002.
  • 4η γενιά: 2003 - 2011, με μια ελαφρά ανανέωση την σεζόν του 2006.

Διαθεσιμότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα περισσότερα Mercury Grand Marquis κυκλοφόρησαν στη Βόρεια Αμερική, κυρίως στις ΗΠΑ, όπως επίσης και στον Καναδά και στο Μεξικό. Ειδικότερα στο Μεξικό, το μοντέλο εισήχθη επίσης το 1982, αλλά κυκλοφόρησε με το σήμα της Ford, ως διάδοχος του Ford LTD Crown Victoria, με την ονομασία Ford Grand Marquis Country Squire, έως τη σεζόν του 1984, μετά διακόπηκε προσωρινά, και διατέθηκε πάλι από το 1992 έως το 2004, ως Ford Grand Marquis, και μετά αποσύρθηκε οριστικά από την αγορά της χώρας, λόγω μεγάλης πτώσης των πωλήσεων.

Επίσης, το Mercury Grand Marquis διατέθηκε επίσημα και σε 2 από τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες της Μέσης Ανατολής, τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ, όπως συνέβη και με το Ford Crown Victoria, όπου και στις δύο χώρες τα δύο αυτά μοντέλα γνώρισαν επίσης μεγάλη απήχηση.

Αντιθέτως, στην Ευρώπη δεν διατέθηκε ποτέ επίσημα, καθώς κανένα μοντέλο της εταιρείας Mercury δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην ήπειρο αυτή, ούτε καν από παράλληλες εισαγωγές ή έστω με το σήμα της Ford (κατά το πρότυπο του Ford Grand Marquis στο Μεξικό).

Τελική διακοπή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Grand Marquis έμελλε να είναι και το τελευταίο μοντέλο που κατασκευάστηκε ποτέ από την Mercury, καθώς η μητρική Ford στις 2 Ιουνίου 2010 ανακοίνωσε την οριστική διακοπή της εταιρείας Mercury έως τον Δεκέμβριο του 2010, μετά από 72 χρόνια ύπαρξης αυτής της θυγατρικής εταιρείας. Ως αποτέλεσμα, όλα τα (αριθμητικώς ελάχιστα) αντίτυπα της σεζόν του 2011 ονομάστηκαν Mercury Grand Marquis LS Ultimate Edition («Τελική Έκδοση»). Η πολιτική έκδοσή του, διατηρήθηκε στην παραγωγή για 4 μήνες ακόμα και διακόπηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010, αν και η παραγωγή της έκδοσης για εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων συνεχίστηκε έως τις πρώτες λίγες μέρες του 2011.[4] Ως αποτέλεσμα, υπήρξε και ένας πολύ μικρός αριθμός αντιτύπων της σεζόν (model year) του 2011. Ενδεικτικώς, πωλήθηκαν μόλις 248 αντίτυπα που ο κωδικός VIN ανέφερε «σεζόν / M.Y. 2011», έναντι 28.543 αντιτύπων τη σεζόν του 2010.

Το τελευταίο Grand Marquis και ταυτόχρονα το τελευταίο αυτοκίνητο στην ιστορία της Mercury, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 4 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 7:46 π.μ.[5]

Φωτογραφίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σαλόνι ενός Grand Marquis 1ης γενιάς, της σεζόν του 1990 ή του 1991, καθώς από τη σεζόν του 1990 απέκτησε στάνταρ αερόσακο οδηγού. Από τη σεζόν του 1992 που εισήχθη η 2η γενιά, απέκτησε και έξτρα αερόσακο συνοδηγού, που έγινε στάνταρ από τη σεζόν του 1993. Στα μέσα του 2002 (έναρξη της σεζόν του 2003) άρχισε να προσφέρει και έξτρα πλευρικούς αερόσακους στα μπροστινά καθίσματα, προστασίας πλευρών και κεφαλής (combo), ταυτόχρονα με το Ford Crown Victoria, οι οποίοι έγιναν στάνταρ από τη σεζόν του 2009, επίσης ταυτόχρονα με το Crown Victoria.
Ο ψηφιακός πίνακας οργάνων του Mercury Grand Marquis των σεζόν του 1992, του 1993 και του 1994 (τις πρώτες της 2ης γενιάς), κατά τις οποίες ήταν κοινός με αυτόν του Ford Crown Victoria και του Lincoln Town Car. Είναι ιστορικά ενδιαφέρον ότι πριν τη σεζόν του 2006 κανένα από τα 3 μοντέλα δεν προσέφερε στροφόμετρο και τελικώς ήταν τα τελευταία Αμερικανικά αυτοκίνητα που το απέκτησαν (όλα ως στάνταρ). Προηγουμένως, μόνο η ειδική σπορ έκδοση υψηλών επιδόσεων του Grand Marquis, το Mercury Marauder, που διατέθηκε μόνο τις σεζόν του 2003 και του 2004 λόγω εξαιρετικά χαμηλής ζήτησης, καθώς κατάφερε να πουλήσει μόλις 11.052 αντίτυπα, έφερε στάνταρ στροφόμετρο.
Το ταχύμετρο του Mercury Grand Marquis από τη σεζόν του 1995 έως τη σεζόν του 2005, το χρονικό διάστημα που μοιραζόταν έναν κοινό αναλογικό πίνακα οργάνων με το Ford Crown Victoria (ειδικότερα όμως η αστυνομική έκδοση του Crown Victoria σε όλα τα έτη παραγωγής της, έως και την οριστική λήξη της παραγωγής το 2011, έφερε ταχύμετρο με μέγιστη ένδειξη τα 140 mph, δηλαδή 225 km/h, αντί για 120 mph, δηλαδή 193 km/h). Επίσης και ο έξτρα ψηφιακός πίνακας οργάνων τις ίδιες σεζόν (1995 - 2005), ήταν κοινός στα δύο μοντέλα.
Mercury Grand Marquis ταξί του 1998 - 2002 στο Μόντρεαλ, Κεμπέκ, Καναδάς.
Mercury Grand Marquis (1998 - 2002) του 2001, σπάνιας κυκλοφορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, από παράλληλη εισαγωγή. Ωστόσο, και τα 3 αυτά μοντέλα (Mercury Grand Marquis, Ford Crown Victoria και Lincoln Town Car) δεν κατασκευάστηκαν ποτέ σε δεξιοτίμονη έκδοση.
Mercury Grand Marquis ταξί του 2006 - 2008 στο Σαν Φρανσίσκο το 2008.
Το κοντέρ των Mercury Grand Marquis των σεζόν του 2006 - 2011, που ήταν σχεδόν κοινό με του Ford Crown Victoria των ίδιων σεζόν και παρόμοιας διάταξης με αυτήν του Lincoln Town Car, το οποίο όμως είχε τότε λίγο διαφορετική γραμματοσειρά και γραφικά στα κυκλικά όργανα.
Τα πίσω καθίσματα στο σαλόνι ενός Mercury Grand Marquis της τελευταίας σεζόν, του 2011, στην οποία όλα κυκλοφόρησαν ως Mercury Grand Marquis LS Ultimate Edition (Τελική Έκδοση).
Το σαλόνι του προηγούμενου Mercury Grand Marquis LS Ultimate Edition του 2011 στα μπροστινά καθίσματα. Φαίνεται και το σήμα του πλευρικού αερόσακου στο πλάι του καθίσματος.
Mercury Grand Marquis στο Washington Auto Show τον Ιανουάριο του 2011, που είχε μετατραπεί σε υβριδικό ώστε να καταναλώνει και προπάνιο.
Grand Marquis LS του 2011 / το τιμόνι.
Grand Marquis LS του 2011 / το ταμπλό.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2011. 
  2. ↑ The Encyclopedia of American Cars, 2006 Edition.
  3. ↑ Ford Performance Group. «Ford Performance Group». Ford Performance Group. http://www.fordperformancegroup.com/vehicles/ Αρχειοθετήθηκε 2011-09-10 στο Wayback Machine.. Retrieved 2011-03-18.
  4. ↑ Bowman, Zach (4 Οκτωβρίου 2010). «Report: Last Mercury for retail business built on Sunday». Autoblog. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2010. 
  5. ↑ «Mercury rolls into history with build of final Grand Marquis». AutoWeek. 4 Ιανουαρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Flammang, James M. & Kowalke, Ron: Standard Catalog of American Cars 1976–1999. Krause Publication, Iola 1999. ISBN 0-87341-755-0, p. 655-697.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Mercury_Grand_Marquis&oldid=10339605"