Citroën Méhari
| Citroën Méhari | |
|---|---|
  | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Citroën |
| Μητρική εταιρεία | Όμιλος PSA (από το 1976) |
| Παραγωγή | Μάιος 1968 — Ιούνιος 1987 |
| Συναρμολόγηση | Φορέ, Βέλγιο (1968 - 1987) Βίγο, Ισπανία Μανγκουάλντε, Πορτογαλία Αργεντινή (1971 - 1980) Ουρουγουάη (1971 - 1979) |
| Σχεδιαστής | Roland de la Poype |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Ελαφρύ τζιπ εκτός δρόμου |
| Αμάξωμα | 2-πορτο τζιπ κάμπριο |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση / τετρακίνηση |
| Σχετική εξέλιξη | Citroën 2CV Citroën Dyane Citroën FAF Citroën Ami |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 602 cm³ επίπεδος 2-κύλινδρος (H2) αερόψυκτος, βενζίνης |
| Μετάδοση | 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 25 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.370 χιλιοστά |
| Μήκος | 3.500 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.530 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.530 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 475 - 555 κιλά |
To Citroën Méhari ήταν ένα ελαφρύ καμπριολέ εκτός δρόμου αυτοκίνητο, που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, μεταξύ του 1968 και του 1987. Συνολικά κατασκευάστηκαν 144.953 αντίτυπα σειράς Méhari στα 19 έτη παραγωγής του. Αντικατέστησε την έκδοση Citroën 2CV Sahara του 1958 - 1966. Οι κυριότεροι ανταγωνιστές του Méhari ήταν τα Renault Rodéo και Mini Moke. Ο ιδεολογικός και πραγματικός του διάδοχος, το αμιγώς ηλεκτροκίνητο Citroën E-Méhari, παρήχθη από τον Μάρτιο του 2016 έως τον Ιανουάριο του 2019.
Χαρακτηριστικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Méhari παρουσιάστηκε στις 11 Μαΐου 1968, σε σχετική τελετή στο Ντοβίλ,[1][2] αν και η εισαγωγή του πέρασε τότε απαρατήρητη, λόγω των ταραχών στη Γαλλία τον Μάη του '68. Το πλαίσιο του μοντέλου βασιζόταν σε αυτό του Citroën Dyane 6, με τη διαφορά ότι τα εξωτερικά πάνελ του Méhari ήταν κατασκευασμένα από πλαστικό ABS (Acrylonitrile Βutadiene Styrene / Ακρυλονιτρίλιο - Βουταδιένιο - Στυρένιο) και επίσης είχε ένα πτυσσόμενο κάλυμμα για οροφή. Μοιραζόταν, επίσης, τον ίδιο επίπεδο 2-κύλινδρο βενζινοκινητήρα 602 cm³ με τα Citroën 2CV6 και Citroën Ami. Η στάνταρ εκδοχή του Méhari ήταν με 2-θέσιο σαλόνι, αν και μπορούσε να παραγγελθεί επίσημα και ως 4-θέσιο. Η τελική ταχύτητα κυμαινόταν από 100 km/h έως 103 km/h, ανάλογα με την έκδοση.
Το 1970, το Méhari έλαβε νέους μπροστινούς προβολείς και μια νέα γρίλια ανάμεσά τους. Το 1978, τοποθετήθηκε ξανά μια μπροστινή γρίλια νέας σχεδίασης, νέα μπροστινά φλας, ενώ προστέθηκαν και στάνταρ μπροστινά δισκόφρενα.
Mehari 4x4
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 23 Μαΐου 1979, η Citroën κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το «Méhari 4x4», που είχε μάλιστα έναν μόνο κινητήρα, σε αντίθεση με το 4-κίνητο Citroën 2CV Sahara 4x4, το οποίο είχε έναν κινητήρα σε κάθε άξονα μετάδοσης κίνησης. Η έκδοση του Méhari με κίνηση στους 4 τροχούς, είχε εξαιρετικές ικανότητες κίνησης εκτός δρόμου, αντίστοιχες με αυτές των πλέον ικανών σημερινών SUV, λόγω των εξής χαρακτηριστικών:
- Χαμηλό βάρος του οχήματος, μόλις 555 κιλά.
- Πλήρως ανεξάρτητη ανάρτηση, που είχε προέλθει από το Citroën 2CV και το σύνολο των Citroën που βασίστηκαν σε αυτό (για αναλυτική περιγραφή της ανάρτησης δείτε: Τεχνολογικό υπόβαθρο του Citroën 2CV). Στην εποχή του, ήταν ένα από τα λίγα 4x4 με πλήρως ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς.
- Έφερε επίσης μειωτήρα σχέσεων, με τον οποίο ο οδηγός μπορούσε να μειώσει τις 4 ταχύτητες του κιβωτίου σε 3. Αυτό του επέτρεπε αναρρίχηση σε ανηφόρες με κλίσεις έως και 60%!
Επιπλέον εντυπωσιακό στοιχείο, ήταν ότι έφερε δισκόφρενα και στους 4 τροχούς, κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή του και σχετικά δυσεύρετο τότε, ακόμα και σε μοντέλα πολυτελείας. Όλα τα 4x4 ξεχωρίζουν οπτικά από την ρεζέρβα, που είχε τοποθετηθεί πάνω στο μπροστινό καπό. Επίσης, έφεραν και έναν πιο σύγχρονο πίνακα οργάνων, ο οποίος μάλιστα είχε και στροφόμετρο.
Η παραγωγή του Méhari 4x4 σταμάτησε στα τέλη Ιουνίου του 1983. Μόλις 1.213 αντίτυπα κατασκευάστηκαν και είναι πλέον περιζήτητα και άκρως συλλεκτικά, ενώ ανταλλακτικά του συστήματος τετρακίνησης είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν σήμερα, και μπορούν μόνο να επισκευαστούν στο χέρι.
Ηλεκτροκίνητο Méhari
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γαλλικός Στρατός χρησιμοποίησε ηλεκτροκίνητα Méhari, τάσης 24 βολτ. Η διάταξη παροχής ηλεκτρικής ενέργειας ήταν η ίδια με αυτή που εφαρμόζεται στα φορτηγά και στα λεωφορεία, δηλαδή δύο μπαταρίες αυτοκινήτου (συσσωρευτές) των 12 βολτ, που συνδέονται στη σειρά, με έναν διακόπτη που παρεμβάλλεται ανάμεσά τους. Λόγω έλλειψης χώρου στο μπροστινό μέρος του Méhari, η δεύτερη μπαταρία είχε τοποθετηθεί μέσα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού.
Το Méhari στις ΗΠΑ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Citroën Méhari διατέθηκε επίσημα στις ΗΠΑ για μόλις 2 έτη, το 1969 και το 1970, όλα ως «μοντέλα 1970». Επισήμως, το αυτοκίνητο είχε χαρακτηριστεί ως truck (ελαφρύ φορτηγό), καθώς όποιο όχημα ταξινομείτο ως truck είχε πολύ χαμηλότερες υποχρεώσεις στις απαιτούμενες προδιαγραφές ασφαλείας των ΗΠΑ, σε σύγκριση με τις προδιαγραφές ασφαλείας των επιβατικών αυτοκινήτων. Ως αποτέλεσμα, το Mehari αμερικανικών προδιαγραφών δεν είχε ζώνες ασφαλείας.[3][4]
Το Méhari έπεισε κάποιους Αμερικανούς με τη «διασκεδαστική» πλευρά του και πωλήθηκαν 1.034 αντίτυπα, τα περισσότερα ως οχήματα για παραλίες ή ως ενοικιαζόμενα για παραλιακές τουριστικές περιοχές. Από αυτά, τα 100 στάλθηκαν στη Χαβάη για να ολοκληρώσουν τον στόλο της εταιρείας ενοικίασης Budget, η οποία τα αγόρασε «σε παρτίδες» των 20.
Για να ανταποκριθεί στους κανονισμούς της αμερικανικής αγοράς, η Citroën τροποποίησε πλήρως το μπροστινό μέρος του Méhari. Έτσι, τα Méhari αυτά έφεραν ακόμα μεγαλύτερους στρογγυλούς μπροστινούς προβολείς, πορτοκαλί φώτα νύχτας στα πλάγια, νέα μπροστινή γρίλια, κόκκινα ή πορτοκαλί φλας και πλαίσιο λαμαρίνας γύρω από το παρμπρίζ. Το αμάξωμά του από πλαστικό δεν ήταν προσαρμοσμένο στις υψηλές θερμοκρασίες που καταγράφονται στις αμερικανικές ακτές και πολύ συχνά τα πλαστικά πάνελ ράγιζαν και τα χρώματα έχαναν πολύ γρήγορα τη νέα τους εμφάνιση.
Αντικατάσταση του Méhari
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η παραγωγή του Méhari έληξε στις 30 Ιουνίου 1987, χωρίς άμεσο αντικαταστάτη. Μόλις τον Μάιο του 2003 εμφανίστηκε ένας έμμεσος διάδοχος, το Citroën C3 Pluriel, που όμως δεν είχε πραγματικά «τζιποειδή» χαρακτήρα και, επιπλέον, ήταν ένα μοντέλο πολύ προηγμένο τεχνολογικά για την εποχή του, σε αντίθεση με το εντελώς «σπαρτιατικό», ακόμα και για τα δεδομένα της τότε εποχής, Méhari. Ο πραγματικός του διάδοχος όμως, το αμιγώς ηλεκτροκίνητο Citroën E-Méhari, παρουσιάστηκε στη Γαλλία την άνοιξη του 2016 και παρήχθη έως τον Ιανουάριο του 2019.
Ετήσια παραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η συνολική παραγωγή του Citroën Méhari έφτασε τα 144.953 αντίτυπα, ενώ η ετήσια παραγωγή ήταν η εξής:[5]
| Έτος | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | 1978 | 1979 | 1980 | 1981 | 1982 | 1983 | 1984 | 1985 | 1986 | 1987 |
| Παραγωγή | 837 | 12.624 | 11.246 | 10.175 | 11.742 | 12.567 | 13.910 | 8.920 | 9.569 | 9.645 | 8.467 | 8.995 | 8.351 | 4.833 | 4.137 | 3.349 | 2.654 | 1.882 | 669 | 381 |
Φωτοθήκη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].jpg) |
 |
 |
 |
 |
 |
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Méhari». L'Auto-Journal: Le Salon de l'auto 1974. Numero Special: Page 89. September 1974.
- ↑ Cars & parts - Volume 13, 1969, p.23.
- ↑ Ασπρόμαυρο διαφημιστικό έντυπο του αμερικανικών προδιαγραφών Citroën Méhari του 1970.
- ↑ Έγχρωμο διαφημιστικό έντυπο του αμερικανικών προδιαγραφών Citroën Méhari της σεζόν του 1970.
- ↑ «Production numbers from Citroenet». Citroën statistics. Citroenet.org. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 50 ans de véhicules militaires français, par J.-M. Boniface et J.-G. Jeudy, éditions E.T.A.I.
- Les Citroën du monde, par Gilles Colboc et Jean-François Ruchaud, éditions E.T.A.I.
- Méhari l'égérie de Mai 68, par Jean-Marie Defrance, éditions E.T.A.I.
- Le guide de la Méhari, par Jean-Marie Defrance, éditions E.T.A.I. 1999. ISBN 2-72688-439-3.
