Χάρλαν Έλλισον

Χάρλαν Έλλισον
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Harlan Jay Ellison (Αγγλικά)
Ψευδώνυμο	Cheech Beldone και Phil Beldone
Γέννηση	27  Μαΐου 1934 Κλίβελαντ
Θάνατος	28  Ιουνίου 2018 Λος Άντζελες
Αιτία θανάτου	καρδιακή ανακοπή
Εθνικότητα	Αμερικανοεβραίοι
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σπουδές	Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο
Ιδιότητα	σεναριογράφος, μυθιστοριογράφος, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας, δημοσιογράφος, κριτικός κινηματογράφου και επιμελητής εκδόσεων
Σύζυγος	Lory Patrick (1966), Lori Horwitz (1976–1977) και Susan Ellison (1986–2018)
Σημαντικά έργα	Dangerous Visions, A Boy and His Dog, I Have No Mouth, and I Must Scream, "Repent, Harlequin!" Said the Ticktockman, Again, Dangerous Visions, The Last Dangerous Visions, Life Hutch και Harlan Ellison's Watching
Βραβεύσεις	Βραβεία Writers Guild of America (1967), βραβείο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (1974), Βραβείο Προμηθέας - Hall of Fame (2015), Damon Knight Memorial Grand Master Award (2006), Βραβείο Νέμπιουλα για Καλύτερο Μικρό Μυθιστόρημα (1965), Βραβείο Χιούγκο για Καλύτερη Ιστορία Μικρού Μήκους (1966), Βραβείο Χιούγκο για Καλύτερη Ιστορία Μικρού Μήκους (1968), Βραβείο Χιούγκο Καλύτερης δραματικής παρουσίασης (1968), βραβείο Χιούγκο (1968), Nebula Award for Best Novella (1969), Βραβείο Χιούγκο για Καλύτερη Ιστορία Μικρού Μήκους (1969), Locus Award for Best Short Story (1971), βραβείο Χιούγκο (1972), Locus Award for Best Short Story (1973), Jupiter Award (1973), Locus Award for Best Short Story (1974), Hugo Award for Best Novelette (1974), Locus Award for Best Novelette (1975), Hugo Award for Best Novelette (1975), Locus Award for Best Short Story (1976), Βραβείο Χιούγκο Καλύτερης δραματικής παρουσίασης (1976), Βραβείο Νέμπιουλα για Καλύτερο Μικρό Μυθιστόρημα (1977), Jupiter Award (1977), Locus Award for Best Short Story (1978), Βραβείο Χιούγκο για Καλύτερη Ιστορία Μικρού Μήκους (1978), British Fantasy Awards (1979), Locus Award for Best Short Story (1979), Locus Award for Best Novelette (1983), Locus Award for Best Novelette (1986), Locus Award for Best Short Story (1986), Hugo Award for Best Novelette (1986), Locus Award for Best Anthology (1973), Science Fiction and Fantasy Hall of Fame (2011), βραβείο του μελανοδοχείου (1987), World Horror Convention Grand Master Award (2000) και Audie Award for Best Male Narrator
Ιστοσελίδα	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα

Ο Χάρλαν Έλλισον (Ηarlan Ellison, 27 Μαΐου 1934 - 28 Ιουνίου 2018) ήταν βραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας, γεννημένος στο Οχάιο των ΗΠΑ.

Βιογραφία

Φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Οχάιο για 18 μήνες, πριν τελικά αποβληθεί όταν χτύπησε τον φιλόλογο που του είπε πως δεν έχει καθόλου ταλέντο. Από μικρός είχε ανακατευτεί ενεργά στις οργανώσεις των οπαδών της επιστημονικής φαντασίας στο Κλήβελαντ. Ο σύγχρονός του Robert Silverberg τον περιγράφει ως ανασφαλή, άφοβο, εξαιρετικά φιλόδοξο, υπερκινητικό κι εξουσιαστικό. Τα ίδια θα μπορούσε να πει κανείς για τα διηγήματά του με τα οποία έγινε γνωστός τόσο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας όσο και έξω απ' αυτόν και που του χάρισαν 7 Hugo, 3 Νebula, 2 Jupiter κι 1 Edgar (πρόκειται για βραβεία ΕΦ Λογοτεχνίας). Τα διηγήματά του αυτά είναι εντελώς προσωπικά κι αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα του συγγραφέα, τα ενδιαφέροντα και τις θέσεις του.

Από το 1962 ως τον θάνατό του έμεινε στο Λος Άντζελες. Έγινε γνωστός γράφοντας τηλεοπτικά σενάρια για θρίλερ και σειρές επιστημονικής φαντασίας. Το επεισόδιο με τίτλο The City Οn Τhe Edge Οf Forever που έγραψε για το Star Trek, κέρδισε το βραβείο Hugo το 1968. Πρώτο του μυθιστόρημα ήταν το Web Οf Υhe City, που κυκλοφόρησε το 1958, και περιέγραφε τον τρόπο ζωής των νεανικών συμμοριών και τις μάχες μεταξύ τους. Για να γράψει πέρασε δέκα βδομάδες με μια συμμορία του Μπρούκλιν, και παρά λίγο να σκοτωθεί σε μια συμπλοκή.

Το έργο του

Όταν άρχισε να γράφει και διηγήματα, το 'κανε με ιλιγγιώδη ρυθμό. Πολλά απ' αυτά δεν ανήκουν στον χώρο της ΕΦ, ο ίδιος όμως συχνά αποδοκιμάζει τους κλασικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα λογοτεχνικά είδη. Προτιμά το χαρακτηρισμό «λογοτεχνία των εικασιών» κι αρνείται πως υπάρχει αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «νέο κύμα» ως ξεχωριστό λογοτεχνικό ρεύμα. Παρ' όλο που -ιδίως παλιότερα - εθεωρείτο το «κακό παιδί» της ΕΦ -επιθετικός, εχθρικός, προσβάλει συχνά το ακροατήριό του, κοροϊδεύει τις απλοϊκές τους ιδέες και τα φτηνά τους γούστα- έχει κερδίσει τα περισσότερα βραβεία από κάθε άλλον.

Τα καλύτερα διηγήματα του είναι εκείνα στα οποία χαλιναγωγείται η τεράστια ενεργητικότητα του, επιτρέποντας στο παθιασμένο του ενδιαφέρον για μιαν αυθεντική, ανθρώπινη ζωή, να εκφραστεί με άγριες παραβολές όπου η αυθεντικότητα καταστρέφεται από την κεκτημένη ταχύτητα του αυστηρού ελέγχου που αναπτύσσεται στον αιώνα μας, από την οργανωμένη υποκρισία, την κακή πίστη και την παραφροσύνη. Παράλληλα όμως απεικονίζεται κι η άρνηση του ανθρώπινου πνεύματος να υποκύψει. Χρησιμοποιεί με μεγάλη ικανότητα τη γλώσσα της ΕΦ για να μορφοποιήσει και να δραματοποιήσει αυτές τις ανησυχίες του, αν και λίγα διηγήματά του τελικά κατατάσσονται εύκολα σ' αυτήν. Έχει συντάξει επίσης δυο συλλογές διηγημάτων που είχαν μεγάλη επιρροή στο χώρο της ΕΦ. Η πρώτη, Dangerous Visions (1967), ήταν συλλογή 33 πρωτότυπων διηγημάτων από γνωστούς αλλά και νέους συγγραφείς που λόγω του περιεχομένου τους ή της γραφής τους δε γίνονταν δεκτά στα περιοδικά ή τις ανθολογίες της εποχής. Η δεύτερη ήταν το Again, Dangerous Vίsίons (1972). Κι οι δύο περιέχουν εισαγωγές κι άφθονο επεξηγηματικό υλικό. Μια τρίτη ανθολογία, The Last Dangerous Visions, δεν έχει εκδοθεί ακόμη.