Φθορίωση του νερού

Η φθορίωση του νερού ελέγχεται από την προσθήκη φθορίου σε δημόσια παροχή νερού για μείωση της οδοντικής φθοράς. Το φθορισμένο νερό έχει φθόριο σε επίπεδο αποτελεσματικό για πρόληψη των κοιλοτήτων, αυτό μπορεί να προκύψει είτε φυσικά είτε προσθέτοντας φθόριο. Το φθοριωμένο νερό λειτουργεί σε επιφάνειες των δοντιών: στο στόμα δημιουργεί χαμηλά επίπεδα φθορίου στο σάλιο, το οποίο μειώνει την τιμή στην οποία το σμάλτο του δοντιού αφαλατώνεται και αυξάνει το ρυθμό με τον οποίο επαναλατώνεται στα πρώτα στάδια των κοιλοτήτων. Συνήθως μία φθοριωμένη ένωση προστίθεται στο πόσιμο νερό, μια διαδικασία που στις ΗΠΑ κοστίζει κατά μέσο όρο περίπου $ 1,02 ανά άτομο-χρόνο. Η αποφθορίωση είναι απαραίτητη όταν το φυσικό επίπεδο φθορίου ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια. Μία επιτροπή εμπειρογνωμόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 1994  πρότεινε ένα επίπεδο φθορίου 0,5 με 1,0 mg / L (χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο), ανάλογα με το κλίμα. Το εμφιαλωμένο νερό έχει συνήθως άγνωστη επίπεδα φθορίου και κάποια φίλτρα νερού οικιακής χρήσης αφαιρούν τμήμα ή όλο το φθόριο.

Η τερηδόνα των δοντιών παραμένει ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες, που επηρεάζει το 60-90% των μαθητών και τη συντριπτική πλειοψηφία των ενηλίκων. Η φθορίωση του νερού προλαμβάνει κοιλότητες σε παιδιά και ενήλικες, με μελέτες εκτίμησης μιας 18-40 % μείωση σε κοιλότητες, όταν η φθορίωση του νερού χρησιμοποιείται από τα παιδιά που δεν έχουν ήδη πρόσβαση σε οδοντόκρεμα και άλλες πηγές φθορίου. Οι μελέτες δείχνουν ότι η χρήση της φθορίωσης του νερού, ιδίως στις βιομηχανικές χώρες, μπορεί να μην είναι αναγκαία για την πρόληψη τερηδόνας, διότι η τοπικές φθοριούχες (όπως η οδοντόπαστα) χρησιμοποιούνται ευρέως και τα ποσοστά τερηδόνας έχουν γίνει χαμηλά.

Παρά το γεγονός ότι η φθορίωση μπορεί να προκαλέσει οδοντική φθορίωση, η οποία μπορεί να αλλάξει την εμφάνιση των αναπτυσσόμενων δοντιών ή τη φθορίωση σμάλτου, [3], τα περισσότερα από αυτά είναι ήπια και συνήθως δεν θεωρούνται ανησυχία για την αισθητική ή τη δημόσια υγεία. Δεν υπάρχει καμία σαφής ένδειξη για άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες από τη φθορίωση του νερού. Οι μελέτες σχετικά με τις παρενέργειες είναι ως επί το πλείστον χαμηλής ποιότητας. Οι επιπτώσεις του φθορίου εξαρτώνται από τη συνολική ημερήσια πρόσληψη του φθορίου από όλες τις πηγές. Το πόσιμο νερό είναι συνήθως η μεγαλύτερη πηγή. Άλλες μέθοδοι θεραπείας φθοριδίου περιλαμβάνουν φθορίωση της οδοντόκρεμας, το αλάτι και το γάλα. Η φθορίωση του νερού, όπου αυτό είναι εφικτό και πολιτισμικά αποδεκτό, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα, ιδίως για τις υποομάδες υψηλού κινδύνου [.. 8]

Το 1999, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των Η.Π.Α. αναφέρουν τη φθορίωση του νερού ως ένα από τα δέκα μεγάλα επιτεύγματα της δημόσιας υγείας του 20ου αιώνα. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βιώσει σημαντικές μειώσεις στη φθορά των δοντιών χωρίς τη χρήση του, κυρίως λόγω της εισαγωγής του φθοριούχου οδοντόκρεμας κατά τη δεκαετία του 1970. Η φθορίωση μπορεί να είναι πιο δικαιολογημένη στις ΗΠΑ, λόγω των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων στην υγεία των δοντιών και την οδοντιατρική περίθαλψη. Φθορίωση δημοσίου νερού για πρώτη φορά εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, και έχει εισαχθεί σε πολλές άλλες χώρες σε διάφορους βαθμούς, με πολλές χώρες που έχουν νερό που είναι φυσικά φθοριωμένο στα συνιστώμενα επίπεδα, και σε άλλες, όπως στην Ευρώπη, που χρησιμοποιούνται φθοριωμένα άλατα ως εναλλακτική πηγή φθορίου.

Στόχος

Ο στόχος φθορίωσης του νερού είναι να αποτρέψει την αποσύνθεση δοντιών με ρύθμιση της συγκέντρωσης του φθορίου στις δημόσιες παροχές νερού. Η τερηδόνα είναι μία από τις πιο διαδεδομένες χρόνιες ασθένειες σε όλο τον κόσμο. Αν και είναι σπάνια απειλητική για τη ζωή, φθορά των δοντιών μπορεί να προκαλέσει πόνο και να βλάψει τη μάσηση, την ομιλία, την  εμφάνιση του προσώπου, και την αποδοχή στην κοινωνία,  και επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα της ζωής των παιδιών, ιδιαίτερα εκείνων με χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες, η φθορά των δοντιών επηρεάζει 60-90% των μαθητών και τη συντριπτική πλειοψηφία των ενηλίκων, αν και το πρόβλημα φαίνεται να είναι μικρότερο στις αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής, ενώ αναμένεται να αυξηθεί σε ορισμένες χώρες  λόγω της αλλαγής διατροφής και της ανεπαρκούς έκθεσης φθόριο. Στις ΗΠΑ, οι μειονότητες και οι φτωχοί έχουν υψηλότερα ποσοστά σαθρά και ελλείποντα δόντια , και τα παιδιά τους να έχουν λιγότερη οδοντιατρική περίθαλψη. Όταν συμβαίνει σε μια κοιλότητα, η μοίρα του δοντιού είναι οι επαναλαμβανόμενες αποκαταστάσεις, με τις εκτιμήσεις για τη μέση διάρκεια ζωής ενός αμαλγάματος πλήρωσης δόντιού κυμαίνεται από 9 έως 14 ετών. Στοματική νόσος είναι η τέταρτη πιο ακριβή για τη θεραπεία της νόσος.] Το κίνητρο για φθορίωση του άλατος ή νερού είναι παρόμοια με εκείνη του ιωδιούχου αλατιού για την πρόληψη της διανοητικής καθυστέρησης και βρογχοκήλης.

Ο στόχος φθορίωσης του νερού είναι να αποτραπεί μια χρόνια νόσος της οποίας ιδιαίτερη δυσκολία αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι φτωχοί. Η χρήση του παρουσιάζει μια σύγκρουση ανάμεσα στο κοινό καλό και τα ατομικά δικαιώματα. Είναι αμφιλεγόμενο, με την αντίθετη άποψη να έχει βασιστεί σε λόγους ηθικούς, νομικούς, ασφάλειας και αποτελεσματικότητας. Οργανώσεις Υγείας και οδοντιατρικές σε όλο τον κόσμο έχουν υιοθετήσει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά του. Η χρήση του ξεκίνησε το 1945, μετά από μελέτες παιδιών σε μια περιοχή όπου τα υψηλότερα επίπεδα του φθορίου εμφανίζονται φυσιολογικά στο νερό. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η μέτρια φθορίωση προλαμβάνει τη φθορά των δοντιών, και από το 2004 περίπου 400 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έλαβαν φθοριωμένο νερό. [18]

Σύσταση

Η φθορίωση, χωρίς να επηρεάζει την εμφάνιση, τη γεύση ή τη μυρωδιά του πόσιμου νερού, πραγματοποιείται με την προσθήκη μιας από τις τρεις ενώσεις στο νερό: φθοριούχο νάτριο, φθοριοπυριτικό οξύ ή φθοριοπυριτικό νάτριο.

• Φθοριούχο Νάτριο (NaF): ήταν η πρώτη ένωση που χρησιμοποιήθηκε και αποτελεί πρότυπο αναφοράς.Πρόκειται για μια λευκή, άοσμη σκόνη ή κρύσταλλο. Η κρυσταλλική μορφή προτιμάται εάν χρησιμοποιείται χειροκίνητος μηχανισμός, καθώς ελαχιστοποιείται η σκόνη. Παρ΄όλο που το φθοριούχο νάτριο είναι πιο ακριβό από τις άλλες ενώσεις, διαχειρίζεται πιο εύκολα και χρησιμοποιείται κυρίως από επιχειρήσεις μικρότερης εμβέλειας. Η κατάποση και η εισπνοή μικρών ποσοτήτων (γραμμαρίων) φθοριούχου νατρίου έχει τοξικές δράσεις στον οργανισμό.
• Φθοριοπυριτικό Οξύ (H₂SiF₆): είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμε πρόσθετο για την φθορίωση του νερού στις Η.Π.Α. Είναι ένα φθηνό υγρό παράγωγο της φωσφορικής παραγωγής λιπασμάτων που χρησιμοποιείται σε διαφορετικές περιεκτικότητες (τυπικά 23-25%). Επειδή περιέχει πάρα πολύ νερό, η μεταφορά του καθίσταται ακριβή. Είναι επίσης γνωστό ως εξαφθοροπυριτικό και πυριτιοφθοριούχου οξύ.
• Φθοριοπυριτικό Νάτριο (Na₂SiF₆): αποτελεί το άλας νατρίου του φθοριοπυριτικού οξέος. Πρόκειται για μια σκόνη ή ένα πολύ λεπτό κρύσταλλο, που είναι ευκολότερο να μεταφερθεί σε σχέση με το φθοριοπυριτικό οξύ. Είναι επίσης γνωστό ως πυριτιοφθοριούχου νάτριο.

Δοσολογία

Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων έχουν αναπτύξει ορισμένες προτάσεις σχετικά με τη φθορίωση του νερού, που καθορίζουν τις απαιτήσεις για το προσωπικό, την υποβολή εκθέσεων, την εκπαίδευση, τον έλεγχο, την παρακολούθηση και την επιτήρηση σε περιπτώσεις υπερτροφοδοσίας, παράλληλα με την ανάπτυξη τεχνικών απαιτήσεων που αφορούν κάθε ένωση που χρησιμοποιείται.

Χρήση

Κύριο Άρθρο: Fluoridation by country( Φθορίωση ανά χώρα)

Ποσοστό του πληθυσμού που λαμβάνει φθοριωμένο νερό, συμπεριλαμβανομένων τόσο τεχνητή και φυσική φθορίωση  80–100%

   Από το Νοέμβριο του 2012, συνολικά περίπου 378 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έλαβαν τεχνητά φθοριωμένο νερό. Η πλειοψηφία αυτών ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου 40 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο έλαβαν το νερό που ήταν φυσικά φθοριωμένο στα συνιστώμενα επίπεδα.

Μεγάλο μέρος της αρχικής προσπάθειας για τη δημιουργία της σύνδεσης μεταξύ του φθορίου και την υγεία των δοντιών διεξήχθη από επιστήμονες στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα, και οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τη δημόσια φθορίωση του νερού σε μια ευρεία κλίμακα. Έχει εισαχθεί σε διαφορετικό βαθμό σε πολλές χώρες και περιοχές εκτός των ΗΠΑ, όπως η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Χιλή, η Κολομβία, το Χονγκ Κονγκ, την Ιρλανδία, το Ισραήλ, την Κορέα, τη Μαλαισία, τη Νέα Ζηλανδία, τις Φιλιππίνες, τη Σερβία, Σιγκαπούρη, Ισπανία, η Ηνωμένο Βασίλειο, και το Βιετνάμ. Το 2004, εκτιμάται ότι 13,7 εκατομμύρια άνθρωποι στη Δυτική Ευρώπη και 194 εκατομμύρια στις ΗΠΑ έλαβαν τεχνητά φθοριωμένο νερό. Το 2010, περίπου το 66% του πληθυσμού των ΗΠΑ ελάμβανε φθοριωμένο νερό.

Το φυσικά φθοριωμένο νερό χρησιμοποιείται σε πολλές χώρες, όπως η Αργεντινή, Γαλλία, Γκαμπόν, τη Λιβύη, το Μεξικό, τη Σενεγάλη, τη Σρι Λάνκα, Τανζανία, τις ΗΠΑ και τη Ζιμπάμπουε. Σε ορισμένες περιοχές, κυρίως σε τμήματα της Αφρικής, της Κίνας, της Ινδίας και, η φυσική φθορίωση ξεπερνά τα επιτρεπτά επίπεδα. Στην Κίνα υπολογίζεται ότι 200 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν το νερό φθοριωμένο πάνω από τα συνιστώμενα επίπεδα.

Κοινότητες έχουν διακόψει τη φθορίωση του νερού σε ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Φινλανδίας, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας και της Ελβετίας. Στις 26 Αυγούστου, το 2014, το Ισραήλ σταματά επίσημα την προσθήκη φθορίου στην παροχή νερού του, δηλώνοντας «Μόνο περίπου 1% του το νερό χρησιμοποιείται για πόση, ενώ 99% του νερού προορίζεται για άλλες χρήσεις (βιομηχανία, τη γεωργία, τουαλέτες κτλ). Υπάρχουν επίσης επιστημονικές αποδείξεις ότι το φθόριο σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να οδηγήσει σε βλάβες στην υγεία. Όταν παρέχεται φθόριο μέσω του πόσιμου νερού, δεν υπάρχει έλεγχος σχετικά με την ποσότητα φθορίου που πράγματι καταναλώνεται, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε υπερβολική κατανάλωση. Η παροχή φθοριωμένου νερού αναγκάζει όσους δεν το επιθυμούν να καταναλώνουν επίσης, το νερό με προσθήκη φθορίου.

Η προσέγγιση αυτή, επομένως, δεν έγινε δεκτή στις περισσότερες χώρες του κόσμου.  Η αλλαγή αυτή συχνά υποκινούνταν από πολιτική αντίθετη με την φθορίωση του νερού, αλλά μερικές φορές η ανάγκη για φθορίωση του νερού συνδυάστηκε με εναλλακτικές στρατηγικές. Η χρήση του φθορίου στις διάφορες μορφές της, αποτελεί το θεμέλιο της πρόληψης αποσύνθεσης του δοντιού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλές χώρες έχουν εισαγάγει φθοριωμένο αλάτι, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας: στην Ελβετία και τη Γερμανία, φθοριούχο άλας αντιπροσωπεύει το 65% έως 70% της εγχώριας αγοράς, ενώ στη Γαλλία το μερίδιο αγοράς έφθασε το 60 % το 1993, αλλά συρρικνώθηκε στο 14% το 2009. Η Ισπανία, το 1986 η δεύτερη δυτικοευρωπαϊκή χώρα που εισαγάγει φθορίωση του επιτραπέζιου αλατιού μόνο κατά 10%, ανέφερε μερίδιο αγοράς, το 2006.

Σε τρεις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η Ελλάδα, η Αυστρία και η Ολλανδία, το νομικό πλαίσιο για την παραγωγή και την εμπορία του φθοριούχου μαγειρικού αλατιού υπάρχει. Τουλάχιστον έξι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Ουγγαρία, Τσεχική Δημοκρατία και τη Σλοβακική Δημοκρατία, Κροατία, Σλοβενία, Ρουμανία) έχουν δείξει κάποιο ενδιαφέρον για τη φθορίωση αλατιού.  Ωστόσο, σημαντική χρήση του περίπου 35% επιτεύχθηκε μόνο στην Τσεχική Δημοκρατία. Η Σλοβακική Δημοκρατία είχε τον εξοπλισμό για τη θεραπεία αλατιού από το 2005. Στις άλλες τέσσερις χώρες επιχειρείται να εισαχθεί φθοριωμένο αλάτι,αλλά όχι επιτυχώς.

Ιστορία

Κύριο άρθρο: History of water fluoridation( Ιστορία της φθορίωσης του νερού)

Η σχέση μεταξύ του φθορίου και των δοντιών έχει μελετηθεί από τις αρχές του 19ου αιώνα. Από το  1850, οι ερευνητές απέδειξαν ότι το φθόριο εμφανίζεται με ποικίλες συγκεντρώσεις στα δόντια, τα οστά, και το πόσιμο νερό. Από το 1900, είχαν σκεφτεί ότι με το φθόριο θα προστατεύονται από τη φθορά των δοντιών, και προτείνεται η συμπλήρωση της δίαιτας με φθόριο, και παρατηρήθηκαν στίγματα στο σμάλτο των δοντιών (τώρα ονομάζεται οδοντική φθορίωση) χωρίς να γνωρίζουν την αιτία.

Η ιστορία της φθορίωσης του νερού μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Η πρώτη (1901-1933) ήταν η έρευνα για τα αίτια μιας μορφής στίγματα του σμάλτου των δοντιών που ονομάζεται καφέ κηλίδα Κολοράντο. Η δεύτερη (1933 με 1945) εστίασε στη σχέση μεταξύ συγκεντρώσεων φθορίου, φθορίωση, και φθορά των δοντιών, και διαπίστωσε ότι μέτρια επίπεδα φθορίου προλαμβάνουν την τερηδόνα. Η τρίτη περίοδος, από το 1945 και στο εξής, επικεντρώθηκε κυρίως στην προσθήκη φθορίου στις δημόσιες παροχές νερού στις κοινότητες.

Η ίδρυση της φθορίωση του νερού στις ΗΠΑ ήταν η έρευνα του οδοντιάτρου Frederick McKay. Αυτός επί τριάντα χρόνια ερευνά την αιτία της καφέ κηλίδας του Κολοράντο, η οποία παράγει στίγματα αλλά και κοιλότητα χωρίς δόντια. Με τη βοήθεια του G.V. Black  και άλλων ερευνητών, διαπίστωσε ότι η αιτία ήταν το φθόριο. Η πρώτη έκθεση της στατιστικής συσχέτισης του λεκέ και η έλλειψη της φθοράς των δοντιών έγινε από τον  Βρετανό οδοντίατρο Norman Ainsworth το 1925. Το 1931, ένας χημικός της Alcoa, ο HV Τσώρτσιλ, ανησυχεί για μια πιθανή σχέση μεταξύ αλουμινίου και λεκέ, και ανέλυσε το νερό από διάφορες περιοχές όπου η χρώση ήταν κοινή και διαπίστωσε ότι το φθόριο ήταν ο κοινός παρονομαστής.

Ο Η. Trendley Dean ορίστηκε στο 1931 για να μελετήσει βλάβη το φθόριο, αλλά από το 1950  κατέδειξε τις επιπτώσεις των μικρών ποσοτήτων στην πρόληψητης κοιλότητας.

Στη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ,ο Η Trendley Dean και οι συνεργάτες του στο αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας δημοσίευσαν πολλές επιδημιολογικές μελέτες που υποδηλώνουν ότι η συγκέντρωση σε φθόριο από περίπου 1 mg / L συσχετίστηκε με σημαντικά λιγότερες κοιλότητες σε εύκρατα κλίματα, και ότι αυξήθηκε η φθορίωση αλλά μόνο σε ένα επίπεδο που ήταν χωρίς ανησυχία ιατρικής ή αισθητικής. Άλλες μελέτες δεν βρήκαν σημαντικές παρενέργειες, ακόμη και σε περιοχές με επίπεδα φθορίου τόσο υψηλές όσο 8 mg / L. Για να ελεγχθεί η υπόθεση ότι η προσθήκη φθορίου θα αποτρέψει κοιλότητες, ο Dean και οι συνάδελφοί του πραγματοποίησαν ένα ελεγχόμενο πείραμα με τη φθορίωση του νερού στο Γκραντ Ράπιντς, Μίσιγκαν, αρχής γενομένης από τις 25 Ιανουαρίου 1945. Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν το 1950, έδειξαν σημαντική μείωση των κοιλοτήτων. Σημαντικές μειώσεις στην τερηδόνα αναφέρθηκαν επίσης από σημαντικές πρώτες μελέτες εκτός των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Μπράντφορντ-Σάρνια -Stratford μελέτη στον Καναδά (1945-1962), η μελέτη Tiel-Culemborg στην Ολλανδία (1953-1969), τη μελέτη Hastings στη Νέα Ζηλανδία (1954-1970), και το Τμήμα Υγείας μελέτη στο Ηνωμένο Βασίλειο (1955-1960 ). Με σημερινές προδιαγραφές αυτές και άλλες πρωτοποριακές μελέτες ήταν ακατέργαστες, αλλά οι μεγάλες μειώσεις στις κοιλότητες έπεισε τους επαγγελματίες της δημόσιας υγείας από τα οφέλη της φθορίωσης. [15]

Η φθορίωση έγινε επίσημη πολιτική της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ από το 1951, και από το 1960 η φθορίωση του νερού έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ευρέως στις ΗΠΑ, φθάνοντας περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους. Από  το 2006, το 69,2% του πληθυσμού των ΗΠΑ παραλαμβάνει  φθοριωμένο νερό σε δημόσια συστήματα ύδρευσης, ανέρχεται σε 61,5% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ.  3,0% του πληθυσμού λάμβαναν φυσικά εμφανιζόμενο φθορίο σε δημόσια συστήματα ύδρευσης.  Σε ορισμένες άλλες χώρες, η εικόνα ήταν παρόμοια. Η Νέα Ζηλανδία, η οποία οδήγησε τον κόσμο στην κατά κεφαλήν κατανάλωση ζάχαρης και είχαν χειρότερη δόντια του κόσμου, άρχισε τη φθορίωση το 1953, και από το 1968 η φθορίωση χρησιμοποιήθηκε κατά 65% του πληθυσμού που εξυπηρετείται από ένα σύστημα ύδρευσης με αγωγούς.

Η Φθορίωση εισήχθη στη Βραζιλία το 1953, διέπονταν από την ομοσπονδιακή εκκίνησης του νόμου το 1974, και από το 2004 χρησιμοποιήθηκε από το 71% του πληθυσμού. Στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, η φθορίωση θεσμοθετήθηκε το 1960 μετά από μια συνταγματική πρόκληση και οι δύο μεγάλες πόλεις του Δουβλίνου και Κορκ ξεκίνησαν το 1964. Η φθορίωση έγινε απαραίτητη για όλα τα σημαντικά δημόσια συστήματα ύδρευσης και το 1996 έφθασε στο 66% του πληθυσμού. Σε άλλες περιοχές, η φθορίωση χρησιμοποιήθηκε και στη συνέχεια διακόπτεται: στο Κουόπιο, της Φινλανδίας,η φθορίωση χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες, αλλά διακόπηκε επειδή η υπηρεσία οδοντιατρικής σχολής παρείχε σημαντικά προγράμματα φθορίου και ο κίνδυνος κοιλότητα ήταν χαμηλός, και στη Βασιλεία της Ελβετίας, αντικαταστάθηκε με φθοριωμένο αλάτι.

Η εργασία του McKay είχε διαπιστώσει ότι η φθορίωση συνέβη πριν από ανατολή των δοντιών. Ο Dean και οι συνεργάτες του υπέθεσαν ότι η προστασία του φθόριου λειτουργούσε  επίσης, πριν την ανατολή, και αυτή η εσφαλμένη υπόθεση έγινε δεκτή για χρόνια. Από το 2000, εντούτοις, οι τοπικές επιδράσεις του φθορίου (τόσο σε νερό όσο και οδοντόπαστα) έχουν καλύτερα κατανοητές. Η τρέχουσα οδοντιατρική άποψη είναι ότι ένα σταθερό χαμηλό επίπεδο του φθορίου στο στόμα λειτουργεί καλύτερα για την πρόληψη της τερηδόνας.